No número 111 dos Exercicios espirituais de San Ignacio de Loyola, o santo propón contemplar o Nacemento de Xesús e facer unha composición de lugar, onde o camiño de Nazaret a Belén faise con María embarazada encima dunha asna, San Xosé, unha serventa e un boi. Si, si, un boi.
Hoxe son 150 quilómetros os que separan Nazaret de Belén en coche. Se en mula xa é lento, non quero imaxinalo en boi. Un paso lento, moita fatiga, unha muller embarazada fai dous mil anos e moitas incógnitas no camiño que María e Xosé deberían vivir, fiados no Señor e na súa graza.
A vida é algo bastante parecido a isto. Cando camiñamos imos rápido ao principio, pero a fatiga, a dificultade orográfica do camiño, as poucas provisións que podería un levar e a falta de descanso cada vez maior, fan que teñamos que prever ben en cantas etapas imos realizar o percorrido. E iso é san, a preparación e sabendo que hai un obxectivo claro imos con máis axilidade que se non existe no horizonte unha pretensión clara.
Hoxe acomodámonos tanto que pensar en camiñar máis dun número determinado de quilómetros, mesmo ás veces dunha punta a outra da cidade, xa supón un dor de cabeza e a procura automática da chave do coche ou da moto para alixeirar a nosa actividade física. Da mesma maneira tamén relaxamos as nosas metas ou obxectivos na vida, de maneira que o cómodo prefírese ao que é conveniente, o doado ao que implica máis traballo…
Claro, é que non é o mesmo ir en coche que en boi! Pero creo que é unha imaxe preciosa, a de que nós saímos pesadamente da nosa casa -enténdase casa como corazón- posto que o boi pesa unha cantidade considerable de quilos; e que realizamos o camiño sabendo que a meta é máis próxima agora que cinco pasos atrás e que a axilidade cara á mesma non é tan importante como o feito de chegar. O percorrido é máis lento, pero hai posibilidade de moitas máis cousas. Se fósemos en coche, a conversación, as reflexións, o silencio, cantar xuntos, etc. reduciuse de varios días a un instante de hora e media. E canto nos perdemos? Na vida imos igual, afeitos a unha inmediatez imparable onde o corazón afaise pouco ao silencio e a ir amodo, pisando seguro, fronte a unha aceleración vertixinosa que provoca que busquemos experiencias tan rápido como áxil é o noso dedo ao deslizar imaxes en instagram.
O importante aquí é o camiño. Lento pero seguro. E ás veces temos que pór nunha balanza: que preferimos? que hai no horizonte da nosa vida como para que teñamos unha necesidade imperiosa de correr para chegar ao final? Porque somos conscientes de que cando cheguemos ao final imos querer buscar outro final, verdade?
Hoxe polo menos pensaremos un pouco no boi.
Nicolás Susena
Párroco de Castroverde
Imaxe: cathopic
