Vida e actualidade da Diocese de Lugo
Na gran semana do Corpus en Lugo e previamente á celebración das vésperas solemnes, o sábado 8 de xuño celébrase no claustro da Catedral às seis da tarde a Summa poética: arte, música e fe. Resoarán alí unha serie de poemas eucarísticos que permitirán comprender mellor a beleza que se esconde detrás dos versos, como expresión para manifestar o amor e o agradecemento a Xesús e a Eucaristía.
O venres 31 de maio na parroquia San Francisco Xavier (Lugo) tivo lugar a presentación de Frater, movemento de apostolado segrar de enfermos e discapacitados. A presentación correu a cargo de Enrique Alarcón García, que presidiu Frater e do que se transcriben aquí algúns momentos da súa intervención:
En Frater descubrín o rostro dun Xesús que liberaba. E por iso namoroume o lema que ten Frater -érguete e anda- que eu interpretei como unha invitación a deixar de lamentarse, deixar de pór a cadeira de rodas na cabeza, e tirar por aí ao mundo a vivir. Non soamente é unha invitación a min, senón a miles e miles de persoas nos 100 anos que vai ter Frater en todo o mundo, nos catro continentes nos que está. Todos temos a mesma experiencia de sentirnos liberados totalmente e de entender que a discapacidade e o que se dispoña para moverse -bastón, cadeira de rodas…- pois é un elemento que facilita a vida. pero que o importante é o ser, a persoa.
En Frater descubrín á parte dun Deus liberador, un Deus que pensaba, un Deus que a min me chamaba a vivir tendo a mente e o corazón na xente que sufría, para acompañar, para escoitar.
E descubrín tamén unha comunidade na que vivir realmente unha vida comunitaria apostólica, de vida, de irmáns, de irmás. Sen iso a Igrexa non ten sentido, non serve.
Frater está dentro da Acción Católica especializada, como a IOAC, a XOC, o Movemento Rural. E nestes movementos si que vivimos a corresponsabilidade diferenciada. O laico pode presidir un movemento. E o sacerdote acompaña, asesora, impulsa a fe, motiva a fe e é un máis.
En Frater inténtase vivir en fraternidade, comunitariamente, dentro da Igrexa, facendo un servizo de escoita, de acompañamento, de facer que a persoa descubra o valor que ten.
Outro dos lemas que temos en Frater é “terás moitas limitacións pero as túas capacidades son superiores a elas”. Un elemento fundamental no noso movemento é a formación en equipo. Non nos xuntamos soamente para contar cousas, para divertirnos, que tamén, xuntámonos para crecer como irmáns e como irmás.
Hai datas que aluman con luz propia, que chaman a atención para celebralas con máis relevancia. Unha destas datas é o Corpus Christi. Festa que brilla con cores luminosas e que enche de gozo e alegría a cantos cremos e adoramos o divino Corpo e Sangue de Xesucristo, verdadeiramente presente na hostia consagrada.
Imaxino aos apóstolos contendo o alento cando o Señor toma o pan e pronuncia esas palabras xa para sempre verdadeiras. “Isto é o meu Corpo” “Este é o meu Sangue”. Asombro e gratitude. Don do ceo. Presenza eterna. Alimento de salvación.
Na presenza real de Cristo nas especies consagradas crese ou non se cre. Pero no caso de crer, como non sentir un estremecemento gozoso por tal presenza? É terrible saber que Deus está entre nós e nós non o apreciamos o suficiente. Ámase a Eucaristía só desde o asombro. Non pola porta da razón nin das sabedorías humanas. “Non dubiden se é verdade ou non, máis acepten con fe as palabras do Salvador; posto que El é a Verdade, non mente”. (San Cirilo).
Di San Xoán Paulo Il: “A presenza de Cristo na Eucaristía lévanos a sentimentos de gran asombro e gratitude” (Ecclesia de E. 5). É imposible entender a vida da igrexa sen a Eucaristía. Porque non é unha páxina máis da vida de Cristo, como unha anécdota. A Igrexa recibiu a Eucaristía de Cristo non como un don entre outros moitos senón como o don por excelencia, porque é o don de si mesmo.
“A adoración do Santísimo Sacramento ten unha importancia destacada e convértese en fonte inesgotable de santidade. A participación devota dos fieis na procesión eucarística na solemnidade do Corpo e o Sangue de Cristo é unha graza de Deus, que cada ano enche de gozo a quen toman parte nela. E poderíanse mencionar outros signos positivos de fe e amor eucarístico” (Ecclesia de E 10).
Por iso, é fermoso estar con El, reclinarnos sobre o seu peito como o discípulo predilecto (cf. Xn 13, 25), palpar o amor infinito do seu corazón. Como non agradecer estar longos intres en conversación espiritual, en adoración silenciosa, en actitude de amor, ante Cristo presente no Santísimo Sacramento?
Daniel García García
Párroco de San Lourenzo de Albeiros e San Xosé das Gándaras
Relendo a Miguel de Unamuno atopeime con esta cita que enche de contido e de sentido de transcendencia o amor humano:
Obra de modo que merezas ao teu propio xuízo e a xuízo dos demais a eternidade, que che fagas insubstituíble, que non merezas morrer. Ou talvez obra así: obra coma se houbeses de morrer mañá, pero para sobrevivir e eternizarte.
A regra de ouro (“Todo o que queirades que faga a xente con vós, facédeo vós con ela”) coñécese en moitas culturas como norma de vida boa. Máis forza ten aínda o mandamento do amor no Antigo Testamento: “Amarás ao teu próximo como a ti mesmo” (Lev 19,18). Xesucristo enriquece este mandamento do Amor mutuo e da “cáritas” fundamentándoo en si mesmo e na entrega da súa vida dun modo sacrificial: “Como eu vos amei, amádevos tamén uns a outros” (Xn 13, 34). Este amor diríxese por igual á comunidade e á persoa: cada un de nós é unha persoa amada por Deus e está destinado ao amor aos demais.
Pablo VI, Xoán Paulo II e o Papa Francisco, así como os documentos máis significativos da doutrina social da Igrexa, lembran, con firmeza, que o amor de Deus é o amor máis grande, o primeiro, do cal procedemos e o comezo dunha “civilización do amor” á que todos os seres humanos debemos contribuír.
Moi recentemente, nun artigo titulado “Os pobres e nós”, Juan Manuel de Prada escribía que a soidade indesexada non fai senón estenderse entre a poboación, que a quebra dos vínculos comunitarios tórnase cada vez máis evidente e engade:
E é normal que así suceda, porque alá onde non existe conciencia dunha paternidade común é moi difícil que a xente considere ao próximo (sobre todo se é un próximo que cheira que apesta) como un irmán.
De aí a necesidade de recuperar a Deus na sociedade como fundamento dunha vida boa, de revalorizar os dez mandamentos como normas imperecedoiras da lei natural e como pedra angular dunha sociedade feliz. O gran teólogo e médico misioneiro A. Schweitzer (1875-1965) chegou a afirmar a este respecto:
Do que non deixo de asombrarme é que no mundo haxa máis de trinta millóns de leis para cumprir os dez mandamentos”.
Hoxe é Corpus Christi. Celebralo significa lembrar que somos fillos de Deus convocados á fraternidade e á paz. Participemos nas celebracións que organiza a Diocese de Lugo na Praza de Santa María e na Catedral coa finalidade de agradecer a Deus o don da Eucaristía (Eucaristía e caridade son inseparables) e de educar ás futuras xeracións xa que a caridade non é soamente un sentimento senón unha virtude que hai que educar e adestrar. Volverse máis xusto, máis pacífico, máis resolto, máis valente, máis cheo de caridade é un reto para calquera cidadán e para todos os cristiáns. As actividades que con tanto esforzo organízanse estes días na cidade serán tamén un estímulo para realizar estes obxectivos: a beleza, a música e a arte, o X festival internacional de música de órgano na catedral de Lugo, o pregón da caridade con todas as actividades organizadas con motivo deste día, a inauguración da nova sede de Cáritas, as exposicións organizadas polo Museo Diocesano (copóns e píxides, hemeroteca, actividades de interpretación do patrimonio relativo ao Corpus), a Ofrenda de Galicia ao Santísimo Sacramento, etc, converten a nosa CIDADE DO SACRAMENTO, estes días, nunha gran festa. San Agostiño chegou a afirmar que a aqueles que aman a Deus, El fainos bos e converte os seus erros en bondade e ben. Releo nun antigo exemplar de El Progreso: “Extraordinaria brillantez revestiron os actos do Corpus en Lugo”. Oxalá podamos reescribir hoxe este titular.
Mario Vázquez Carballo
Vicario Xeral da Diocese