O pobo xudeu foi sempre moi rico en relixiosidade, pero devandita relixiosidade habitualmente viuse condicionada pola idiosincrasia dos distintos sectores sociais do pobo. En tempos de Xesucristo os sectores xudeus fundamentais eran tres:
– Os letrados ou doutores, coñecedores da lei, que a interpretaban segundo a tradición dos maiores e que influian grandemente nos costumes do seu tempo.
– Os xudeus hipócritas que coidaban moito o cumprimento aparente das tradicións xudaicas, sen importarlles o espírito da súa conduta.
– E o grupo dos seguidores de Xesús, gran mestre de Galilea, segundo o cal, o que salva non é a letra da lei, senón o espírito que se pon no cumprimento da vontade do Pai.
Pasado o tempo, e conforme as leis biolóxicas da natureza humana, aquela mentalidade do pobo cambiou; pero a lei de Xesucristo mantívose inmutable. Con amor inmenso, Deus creounos e díxonos “crecede e multiplicádevos e enchede a terra” extensiva e intensivamente. É dicir, multiplicádevos en número, até encher a terra e crecede cualitativamente para que poidades exercer responsablemente o voso señorío sobre a creación.
Segundo o plan de Deus, o home é o señor do mundo e ten o labor de perfeccionalo.
O mundo que Deus creou, é bo, pero é perfeccionable, e ao home confíreselle este labor. A nosa misión é deixar tras nós un mundo mellor; uns costumes máis cristiáns; unha sociedade máis xusta; unhas familias máis unidas; unha Igrexa máis santa… Precioso labor o noso; pero non libre de dificultades. Para poder levalo a cabo, o primeiro que se nos pide é capacitarnos para melloralo. Aquí non vale “o querer é poder”. Xesús advírtenolo no Evanxeo deste tempo de Pascua: “un cego non pode guiar a outro cego”. Por moi boa vontade, antes terá que curar a súa cegueira; ou cego e guía correrán o perigo de precipitarse polo barranco.
Nós abundamos en críticas aos demais, dicindo que son avaros, egoístas, soberbios, malos veciños… Poida que sexa verdade. Pero como son eu? Canto hai meu do que critico nos demais!. Vemos o argueiro no ollo alleo e non vemos no noso o fungueiro. No canto de criticar aos demais deberiamos empezar pola autocrítica, para que non nos apliquen o refrán “médico, cúrate a ti mesmo”. Como pode un pai inculcar aos seus fillos que sexan ben educados se el é un blasfemo?, como pode un matrimonio pretender que a súa familia cumpra co precepto dominical se os membros do fogar nunca pisan a parroquia?, como pode un párroco inculcar aos seus fregueses o espírito de desprendemento en favor dos necesitados do pobo se el é un avaro?
As palabras moven, pero o exemplo arrastra. Os cristiáns debemos ser como os grans de trigo cuxa vocación de trigo multiplica o froito do cento por un. Aínda por riba o Evanxeo dinos: “A semente que usedes co veciño, usarana convosco”. O que repartimos en favor do necesitado, estamos a sementalo en fértil terra, cuxo froito vai multiplicarse aquí e na eternidade. Na realización da colleita interveñen dúas mans, a recreadora de Deus, que achega a materia prima, e a man do home que pon a semente na terra. Agradezamos ao Señor o pan de cada día, e pidámoslle que non falte en ningunha mesa o pan para todos, nin o agradecemento noso para o Señor que nolo dá todo tan xenerosamente.
Indalecio Gómez Varela
Cóengo da Catedral de Lugo
