Vida e actualidade da Diocese de Lugo
A Parroquia Santiago A Nova (Lugo) iniciou a apertura da súa exposición e venda de artesanía, produtos ecolóxicos, antigüidades… o sábado 6 de maio no local da igrexa que ten entrada pola rúa San Pedro. O recadado coa venda dos produtos e cos donativos recibidos destínase integramente aos fogares en graves problemas económicos.
Horario: de 10 a 14 h e de 16:30 a 20:30 h
O domingo 7 de maio en San Martiño de Mato, Taboada, inaugúrase, co nome de Francisco Carballo García, unha praza que ten no seu centro un cruceiro doado por José Manuel Fernández Carballo na honra do servo de Deus Francisco Carballo.
Francisco Carballo García naceu en Xestoso, Parroquia de San Martiño de Mato, o 12 de xuño de 1905. Fillo de Enrique e de Josefa. Tras estudar no Seminario de Lugo foi ordenado presbítero en Ourense en 1928 por Mons. Cerviño González. Ese mesmo ano é nomeado Vicario in cápite de San Román de Santa Cristina e ecónomo de Santa Mª Madanela de Goi (Castroverde).
En 1932 solicita permiso para residir en Madrid, é nomeado párroco de Pinilla del Valle e incardínase na Diocese de Madrid-Alcalá. En 1935 pide que se lle amplíen as licenzas ministeriais na Diocese de Madrid para facer estudos universitarios.
Xunto co párroco Juan José Rojo García foi detido o 28 de xullo de 1936, ao día seguinte son sacados cos párrocos de Rascafría e de Oteruelo del Valle, e acabouse coa vida dos catro. A morte tivo lugar en Las Dos Castillas, entre os portos de Cotos e Navacerrada. Está sepultado na Basílica da Santa Cruz do Val dos Caídos.
O sábado día 6 na Parroquia San Francisco Xavier (Lugo) celébrase o día da IOAC (Irmandade Obreira de Acción Católica) a nivel de toda Galicia. É unha ocasión de convivencia e de dar a coñecer a Irmandade obreira todas as persoas interesadas. Este ano, a campaña que se traballa ten o título de “Tecer vínculos de fraternidade no mundo obreiro e do traballo”.
A programación do día é a seguinte:
“Toma esta pastilla que te fará sentir como nunca antes te sentiras e poderás volver ao teu ambiente laboral “non agradable” máis animada”. Esta frase que é posible escoitar nunha consulta médica é máis habitual do que pensamos e forma parte do imaxinario social e da vida cotiá de moitas persoas. Se ti es unha delas que antes de saír da casa toma a súa ración diaria de psicofármacos, calmantes ou antiinflamatorios, sen os cales non poderías desenvolver as túas “obrigas” laborais, tal vez entendas mellor que ninguén o título deste artigo.
A realidade do sistema laboral e do sistema sanitario únese nesta frase para facernos tomar nota de que non é tan natural como aparentemente cremos que teñamos que solucionar os nosos problemas de saúde por un lado e os nosos problemas laborais por outro cando constatamos que existen ambientes laborais “non agradables”, “tóxicos”, “nocivos” e ata “mortais” que xeran constantemente e a diario sufremento ás persoas. Ambos sistemas comparten un cancro cada vez máis estendido e invisible cal é o da deshumanización e a indiferencia ante o sufrimento humano: o propio (que tantas veces nos ocultamos para “tirar p´alante”) o dos demais e o que nos infrinximos uns aos outros consciente ou inconscientemente.
Coincidindo co Día Mundial da Seguridade e a Saúde no traballo (28 de abril) e o Día do Traballo (1 de maio) a Iniciativa Igrexa polo Traballo Decente fai visible esta realidade sufrinte recordando que no ano 2022 se produciron en España 826 accidentes laborais mortais e en Galicia 73, o que fai que sexa a terceira comunidade autónoma co maior índice de mortalidade no traballo. Nos datos oficiais non se recolle o que lle sucede a quen se atopa na economía somerxida, traballa sen contrato, nin a quen non se lle diagnosticou unha enfermidade laboral porque non se especifica a súa orixe, ou as súas patoloxías non son recoñecidas como tales ou os profesionais descoñecen os procedementos para cualificala como laboral.
Esta situación é máis grave do que nos din as estatísticas e palpámola a diario nos nosos corpos, nas nosas familias, nos nosos centros de traballo e nos nosos centros de saúde.
As causas desta situación, coñecémolas, están nun sistema socioeconómico posuído pola lóxica economicista que separa o traballo da persoa e que constrúe precariedade e inseguridade dende o abuso de poder.
As secuelas non son só persoais e familiares, senón tamén sociais, pois inciden na convivencia e nas relacións, converténdose así nun problema político que require unha resposta tamén política, que non partidista necesariamente.
Velar pola saúde e a seguridade no traballo non é cousa só da inspección de traballo (que tamén), ou dos tribunais cando o último recurso é xudicializar os incumprimentos. Empregadores/as, traballadores/as, técnicos/as de prevención, sindicalistas, persoal sanitario, educativo, administracións públicas e todos os sectores de produción estamos chamados/as a reverter esta situación de inxustiza co noso compromiso persoal e comunitario desde a cultura do coidado. Vainos a vida niso!
Begoña Sánchez Roura
Iniciativa Igrexa polo Traballo Decente