Tratarei de aclaralo, partindo da seguinte anécdota. Un neno pasábao moi mal en clase porque os seus compañeiros do colexio chamábanlle o fillo da fea. Dicíanlle que a súa nai era moi fea, e isto desconsolábao tanto, que un día chegou a casa chorando. E ao preguntarlle a súa nai o porqué daquel pranto, el contestou: “choro porque os compañeiros do cole chámanme o fillo da nai fea. Dinme que ti es moi fea”. Ela, conmovida polo pranto do seu fillo e pola súa propia deterioración facial, vai correndo ao álbum das súas fotos, e escollendo o retrato da súa voda, no que aparecía vestida de festa e chea de mocidade e beleza, dille ao seu fillo: “Así era eu, o día que casei co teu pai; pero cando ti eras neno, aínda un bebé, estabas a durmir no berce, e un curtocircuíto prendeu lume ás túas roupas con perigo de abrasar o teu rostro; entón eu, sen pensalo, puxen o meu corpo sobre o teu corpo, evitando así que che abrasase o lume. Afortunadamente conseguino, pero o meu rostro quedou todo calcinado, por protexer o teu das chamas. Os cirurxiáns curaron as feridas das miñas fazulas, pero non puideron evitar que as cicatrices permanezan afeando o meu rostro. Eu antes non era así. Era fermosa como podes contemplarme na foto da miña voda”.
Ao oír isto, o neno abrazou á súa nai e díxolle: “Mamá quérote moito: es a muller máis bela do mundo”.
Cambiara o rostro daquela nai? O que cambiara era a mirada do seu fillo. Antes mirábaa cos ollos con que a miraba todo o mundo, e víana moi fea. Agora míraa cos ollos do corazón e vea moi bela, porque as cousas son da cor do cristal con que se miran. Isto confirma aquilo de que para unha nai non hai fillo feo.
A aplicación da anécdota salta á vista. Se miramos á Igrexa con hostilidade, verémola horriblemente fea. Se a contemplamos con ollos agradecidos, descubriremos nela inmensos valores. No alborear da redención, Xesús regalounos a Igrexa divina e humana. Na súa dimensión divina non pode ser máis rica e fermosa: ten por cabeza ao mesmo Fillo de Deus, e como medios de santificación, a súa palabra evanxélica, e os sete sacramentos, e como nai protectora a María, a muller máis santa de todos os tempos. Na historia eclesiástica, multitude de almas santas estimuláronnos co seu testemuño, e agora préstannos axuda coa súa intercesión. Estes son os valores que fan á Igrexa bela e apetitosa.
Con todo, na súa dimensión terreal, a Igrexa é vulnerable como toda institución humana. A súa vulnerabilidade aféctalle á súa doutrina e á súa moral. Doctrinalmente viuse salpicada polas herexías capitaneadas por Eutiques, monxe exipcio, que defendía a existencia dunha soa natureza divina en Xesucristo, cuxo erro foi condenado no concilio ecuménico de Calcedonia; o nestorianismo: Nestorio defendía que en Xesucristo existen, non só dúas naturezas, senón tamén dúas persoas. O que ensinaba foi sancionado como herético polo concilio de Éfeso, por ser contrario á ortodoxia da doutrina católica.
No campo da moral, afean á Igrexa os nosos pecados persoais e colectivos: a infidelidade dalgúns consagrados; a profanación dalgúns santuarios; bastantes cultos sacrílegos; a persecución dos nosos misioneiros, etc. Con todo, é admirable a actitude que a Igrexa sempre mantivo fronte aos seus adversarios. Ela fixo súa a máxima do seu divino fundador: “Perdóaos porque non saben o que fan”. O seu comportamento sempre foi devolver ben por mal. Xamais se acudiu como acusador. Máis ben fíxoo como nai acolledora dos fillos que abandonaran a súa casa. Busca aos que marcharon, e, cando volven, non só lles abre as súas portas, senón que celebra festas, por recuperalos.
Ante este comportamento, non é difícil amar á Igrexa, aínda recoñecendo as súas limitacións humanas, porque todo é da cor con que se mira.
Indalecio Gómez
Cóengo da Catedral
