Mes: Febreiro 2022

Celebración do 14º aniversario da ordenación episcopal de Mons. Alfonso Carrasco

O mércores 9 de febreiro cúmprense 14 anos da ordenación episcopal e toma de posesión de Mons. Alfonso Carrasco Rouco como bispo de Lugo. O devandito día, Mons. Alfonso Carrasco presidiu na Catedral a Eucaristía e na homilía indicou que “a sucesión apostólica é un signo de como imos de xeración en xeración enxertándonos na mesma Igrexa, no mesmo Pobo de Cristo, recibindo o mesmo espírito, o mesmo Evanxeo, escoitando ao mesmo Mestre, alimentándonos co mesmo Pan. A sucesión apostólica dinos que o Señor é quen está no medio de nós, a pedra angular, o fundamento. A isto pertencemos en cada xeración e concretamente cada un de nós, que non somos estranxeiros senón que estamos na casa do Señor”.

Finalmente, dixo Mons. Alfonso Carrasco: “Hoxe deamos grazas ao Señor porque nos chamase a ser parte do seu pobo, poque nos uniu. Cando celebramos días como este, agradecemos ao Señor por todas as persoas que nos puxo no camiño, coas que nos fixo partícipes da súa sabedoría e da súa graza. Porque por medio de moitos o Señor acompañounos sempre. Podemos dar grazas pola súa Igrexa, que camiña ao longo dos séculos. Celebramos un aniversario; moitos viñeron antes”.

A nosa indiferenza condénaos ao esquecemento. Carta pastoral do Sr. Bispo

O lema da campaña de Mans Unidas deste ano pon o acento na indiferenza como actitude que posibilita o crecer e perpetuarse de inxustizas, pobrezas e desigualdades extremas.

En efecto, a indiferenza é moitas veces condición para que poidan establecerse dinámicas, que contradín os bens e dereitos máis fundamentais das persoas, tanto nas relacións persoais e familiares, como, máis facilmente aínda, nos ámbitos sociais e económicos. O silencio, o deixar facer, a non asunción da propia responsabilidade, é condición para que poidan establecerse socialmente formas de acción das que se sabe perfectamente que son inxustas e, de por si, inaceptables.

A esta indiferenza egoísta, que acala ao propio corazón e esquece o rostro do próximo, contraponse sen dúbida a caridade verdadeira, nacida da fe que recoñece a Deus como Pai e a toda persoa como creada por El con igual dignidade, como irmán.

A campaña de Mans Unidas pode axudarnos a non caer nesta tentación, neste individualismo radical ao que é fácil tender na nosa sociedade, en especial ao saír desta crise sanitaria que puxo en cuestión a vida de cada un. Porque podería parecernos que, ao final, só importa ocuparse de si mesmos, que non vale a pena correr ningún risco polo ben doutros, que o esencial é saber adaptarse ao que se considera socialmente correcto, aínda á conta da propia conciencia.

Poñendo ante os nosos ollos os rostros de quen sofre fame de pan e de dignidade, Mans Unidas estanos pedindo que vivamos segundo a lei verdadeiramente humana, dada por Deus a todos, do amor ao próximo e da fraternidade.

Saberemos entón que non estamos sós, que formamos parte dun mesmo gran Pobo de Deus, que camiñamos xuntos tamén nestes tempos de pandemia, sostendo a esperanza e a caridade os uns dos outros, como fillos dun mesmo Pai.

E seremos máis capaces de responsabilidade nas nosas vidas, nas nosas relacións sociais e económicas. Saberemos optar pola verdade e a xustiza, pola defensa do débil e do oprimido, construiremos unha sociedade máis xusta. A indiferenza e o egoísmo condenan ao esquecemento ao pobre, pero tamén aos nosos seres máis cercanos e a nós mesmos; e constrúen unha cultura, unha economía e unha sociedade cada vez menos humanas, menos atentas ao ben das persoas concretas e ao da nosa terra.

Mans Unidas é, un ano máis, signo de canto ben podemos facer permanecendo unidos, de como crece a nosa conciencia, a nosa capacidade de actuación, a nosa humanidade, camiñando xuntos, vencendo indiferenzas e esquecementos, permitindo que o alento da fe e da caridade guíen as nosas vidas.

Pidamos sempre para iso a intercesión e o amparo da Santísima Virxe María, nai de Deus e nai nosa, cuxos ollos están sempre atentos ás necesidades e sufrimentos dos seus fillos.

+ Alfonso,

Bispo de Lugo

A Igrexa en proceso sinodal

A Igrexa ten por fundador e cabeza a Xesucristo; por alma ao Espírito Santo, que lle dá vida e a santifica; e a súa materia prima somos os homes, nos que abundan as limitacións de todo xénero. Isto obriga a emendar as imperfeccións e recuperar a vitalidade, para continuar a obra redentora do propio Xesucristo. Esta é a intencionalidade coa que o Papa Francisco convocou o sínodo universal, xa en curso, en cuxo dinamismo debemos implicarnos todos os cristiáns, posto que todos somos Igrexa.

A primeira actitude sinodal é a escoita, posto que a palabra é o principal medio de comunicación social, e dela tamén se serve o Señor, para darnos a coñecer a súa vontade. A primeira vez que Deus falou connosco, fíxoo con Abraham, advertíndolle que só Iavé é o Deus verdadeiro e que só a El debemos adorar: non aos deuses de pagáns, xa que iso sería unha idolatría, sempre reprobable. Abraham aceptou a información e prometeulle ao Señor que a súa fe sería só monoteísta. Pero correron os tempos, e o pobo esqueceu o que o pai Abraham había prometido ao Señor. Este, con todo, multiplicou as alianzas co seu pobo, lembrándolle o que Iavé dixéralles aos seus antepasados: “Eu serei o voso Deus, e vós seredes o meu pobo”. Grazas a esta singular providencia do Señor, a historia da salvación chegou á súa plenitude coa encarnación do Fillo de Deus, palabra eterna do Pai, que fundou a Igrexa para que continuase a súa misión no mundo. Isto garántelle a súa supervivencia, pero non está exenta das humanas limitacións, porque tamén ela ten algo de humana, e por aí viñéronlle repetidos declives ao longo dos seus XXII séculos de existencia.

Que fallou? A materia prima. O home, sen deixar de ser humano, non deixou de ser “home”, e fallaron os cimentos da Igrexa. Moitos dos nosos fallos non son fallos de cristiáns: son fallos humanos; e tales homes non serven para cimentos da Igrexa. O primeiro que se nos pide aos crentes é que sexamos homes de palabra, cidadáns honrados. De non ser así as nosas vidas desprestixian á Igrexa e empobrecen a súa misión.

En segundo lugar, non debemos cohibirnos de ser cristiáns; de ser fillos da Igrexa, a institución que máis achegou á humanidade.

E en terceiro lugar, pídesenos que sexamos persoas abertas á palabra de Deus, que é portadora de fe e de esperanza. Por último, aos cristiáns pídesenos que sexamos “homes palabra”, porque a cidadanía poscristiá destes momentos non cre o que se lle di, se o que fala non vive o que di, aínda que o diga en nome do Señor. Nunha palabra, pídesenos que sexamos apóstolos, posto que pertencemos a unha Igrexa que é apostólica, e a Igrexa non a formamos só o clero e os relixiosos, senón todos os bautizados. De aí o noso gozo e a nosa responsabilidade apostólica. O Señor falounos de moitas maneiras noutros tempos por medio dos profetas e evanxelistas; con todo, moitas outras cousas quedan por dicirnos ás xeracións actuais, de tal maneira que posto a comunicárnolas, non caberían nos libros santos nin na tradición oral.

A palabra de Deus é o sol que nos ilumina a senda para atoparnos con El e cos irmáns; pero para que a súa luz teña efecto, requírese escoitala e obedecela. Aí está a nosa responsabilidade. Podemos facernos xordos ao que nos di Deus; nese caso, a voz divina sería un sol eclipsado, que non nos iluminaría a senda do ben, e consecuentemente, non influiría no noso presente nin no noso futuro.

Isto sería volver a unha actitude veterotestamentaria, na que a palabra divina era promesa que tardaba en cumprirse. Afortunadamente, as antigas promesas xa están cumpridas: O Verbo de Deus xa se fixo un de nós e está na súa Igrexa. Para que se converta en realidade salvífica, pídesenos unha escoita auditiva e comprometedora. A vida do cristián máis que cumprimento dun decálogo de obrigacións, debe ser unha correspondencia a Deus que nos amou e fíxose vida en nós. A súa entrega chegou ao sangue. Se o seu amor non tivo medida, tampouco debe tela a nosa correspondencia. Máis que preguntarnos que temos que facer como cristiáns, preguntémonos que máis podemos facer polo Señor que se encarna en cada home que pasa ao noso carón.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Proxecto téxtil entre Cáritas Lugo e Insertega

O luns 7 de febreiro, Cáritas Diocesana de Lugo e Insertega asinan un convenio de colaboración, que pon en marcha o novo Proxecto Téxtil. O acto foi na sede de Caritas Diocesana de Lugo sita na Avda. Américas 93-97. Participaron o Director de Cáritas Diocesana de Lugo, Ginés F. Plaza Fernández, e o Presidente de Insertega, Juan Carlos Meijide Fernández.

Insertega é unha empresa galega dedicada en exclusiva á xestión do residuo téxtil que está orientada por uns principios éticos e potencia a inserción laboral dos colectivos máis desfavorecidos.

Obxectivos: reducir o consumo de recursos naturais, reutilizar as prendas que estean en bo estado e reciclar os residuos para minimizar o impacto sobre o medio ambiente.

Xornada Mundial de Oración e Reflexión contra a Trata de Persoas

O día 8 de febreiro, Santa Xosefina Bakhita, celébrase a Xornada Mundial de Oración e Reflexión contra a Trata de Persoas. Unha xornada promovida pola Unión Internacional de Superiores e Superioras Xerais (UISG), e coordinada por Talitha Kum, rede internacional fundada pola UISG e comprometida contra a trataa de persoas.

O lema escollido para este ano 2022, sen deixar o tema central do pasado ano 2021, “Economía sen trata de persoas”, pon o foco na forza do coidado. Un coidado con rostro feminino, onde a muller adquire un papel significativo. Trátase dun chamamento ás mulleres para ser axentes de transformación desde a forza do coidado, cara ás persoas e a casa común.

[Revista]

A %d blogueros les gusta esto: