O nacemento de Xesucristo divide a historia en dous hemisferios: o mundo das promesas e o mundo das realidades salvíficas. Coa vinda do Mesias, as dádivas de Deus chegan á súa plenitude. As promesas do Ceo xa están cumpridas. Desde o Nadal, o Fillo de Deus habita connosco e é “patrimonio da humanidade”.
Deus e o home non rivalizan, senón que se atraen. Non podemos ter medo, porque o Neno de Belén non é un Deus medorento, senón misericordioso: non vén a inflixirnos un castigo exemplarizante, senón a ensinarnos un camiño a seguir. Vén curar as nosas feridas co medicina da misericordia. Non vén amedrentar o noso espírito con ameazas de reprobación, senón a serenar as nosas conciencias co don da paz. O Neno de Belén vén saldar as nosas débedas coa entrega de si mesmo.
Deus achégase aos homes. As distancias vanse acurtando entre os dous. Os misterios do ceo natalicio revélannos que o Mesías é “Deus connosco”; Deus para nós e Deus en nós. As distancias entre o Ceo e a terra acurtáronse tanto que en Xesús de Nazaret, Deus e o home abrazáronse hipostáticamente. É dicir, que as dúas naturezas de Xesucristo, a divina e a humana, subsisten na única persoa do Verbo. En Xesús de Nazaret, Deus e o home fixéronse amigos. O amor de Deus acurtou as distancias, e a súa humildade superou as diferenzas.
O Nadal é unha declaración de humildade por parte de Deus. No berce de Belén constátase que o Señor “desposuíuse do seu rango e tomou a condición de escravo”. Terá o home que desposuírse da súa soberbia, para que se produza o encontro. Este encontro xa tivo lugar na Santísima Virxe, porque o Señor mirou a pequenez da súa escrava. “Ditosa ti, que criches, porque o que che dixo o Señor, cumprirase”. A fe e a humildade de María foron lugares de encontro entre Deus e os homes.
Tomemos exemplo da Santísima Virxe. Ela, tras a encarnación do Fillo de Deus, ten conciencia de que o Redentor, que se encarnou nas súas entrañas, non é só para Ela, senón para toda a humanidade. E en cumprimento desta convicción, peregrina á montaña de Xudá, porque a súa curmá Isabel, que está de seis meses, necesita dos seus servizos. É que a fe pon en movemento, e o principal compromiso de todo crente é a caridade. María dános exemplo diso, e desprázase á montaña. O encontro sorprendeu a Isabel, e no momento do saúdo, o Bautista quedou santificado no seo da súa nai. É que o que está cheo de Deus, comunícao. Por iso María, a chea de graza, dános a Xesús. Encher tamén nós de virtudes e contaxiémolas aos nosos concidadáns, para que as pegadas do Fillo de Deus, feito home, sirvan de guía aos homes de hoxe e de sempre.
Indalecio Gómez Varela
Cóengo da Catedral
[Artículo en castellano]
Gústame esto:
Gústame Cargando...
