Mes: Febreiro 2021

José Luis Pérez Mudarra, novo misioneiro segrar da Diocese

O 7 de febreiro na Parroquia de San Francisco Xavier (Lugo), na Eucaristia das 12:30 h, tivo lugar o envío de José Luis Pérez Mudarra como misioneiro segrar a Lobito (Angola). A celebración estivo presidida por Mons. Alfonso Carrasco e tamén estaba representada a comunidade salesiana de Lugo, pois José Luis é cooperador salesiano.

Na homilía, Mons. Alfonso Carrasco indicou que un non vai á misión por gusto, senón porque é enviado e vaise no nome do Señor, que mantén viva a súa Igrexa e cuxa presenza é plena na celebración da Eucaristía. Tamén sinalou o Sr. Bispo que a misión non ten que ver con ir colonizar outros pobos, pois non se vai para impoñer un modelo occidental.

A santidade da Igrexa

O mundo está cheo de utopías. Utopía é unha realidade sempre apetecida, pero nunca lograda. Unha realidade que nunca será realidade.

A santidade é unha perfección sempre desexada, pero nunca alcanzada. Neste sentido, nunca poderiamos falar de santidade, xa que a santidade é un ben que, por nós mesmos, xamais poderiamos conseguir. Con todo, Xesús dinos: «Sede santos, porque eu, o voso Deus, son santo». Entón a santidade non pode ser unha utopía. Estamos chamados a ser santos.

Que é, pois, a santidade? Non é un simple atributo ou calidade de Deus. É a mesma esencia de Deus, e ramifícase en atributos divinos. Deus é caridade, que se manifesta en amor cara a nós. Ante os nosos pecados, Deus manifesta a súa compaixón, perdoando as nosas caídas. Ante as nosas maldades, Deus non empuña a adarga para defenderse, senón que tende a man para evitar os nosos despropósitos. Ante as nosas debilidades, móstranos o seu corazón de amor e acollida. Ante as nosas covardías, ofrécenos a súa xenerosidade redentora, e ante as nosas infidelidades, entrégasenos con amor sen medida.

No seu Fillo, Deus non se mostra xuíz, senón redentor. Non estamos sós: Xesús camiña ao noso carón e axúdanos a recuperar a nosa esperanza.

É certo que hai moito mal no mundo, pero non é menos certo que a nosa terra está sementada de homes de ben: tamén nos nosos tempos abundan os homes de honradez entrañable. E isto é fundamental, xa que non se pode aspirar a ser bo cristián, sen ser antes un home honrado. Os sans costumes predispoñen para as virtudes cristiás. Aos dons sobrenaturais preceden as virtudes cardinais. Estas son terra abonada para que os dons infusos enraícen no home de ben, e dean froito abundoso. E os froitos están aí. É evidente que non todos os fillos da Igrexa son santos, pero é santa en Cristo, a súa cabeza, é santa na súa doutrina, é santa nos seus sacramentos e é santa en multitude dos seus membros.

A santidade non é o luxo duns poucos, senón uno obrigación para todos; non é unha peza de museo doutros tempos. A santidade é a sustancia da vida cristiá. É a vinculación do home con Deus. Santidade é a aceptación da vontade de Deus por parte do home. Esa aceptación pode darse a distintos niveis: cumprindo o que Deus manda (os mandamentos), aceptando o que Deus pide (consagrándose a el, polos votos de pobreza, castidade e obediencia) e aceptando o martirio por amor de Deus.

A estes tres niveis de identificación coa vontade de Deus, corresponden tres graos de perfección: santidade fundamental, a dos que gardan os Mandamentos; santidade xenerosa, a dos que abrazan a vida consagrada de pobreza, castidade e obediencia; e a santidade heroica, a dos mártires que cruenta ou incruentamente dan a vida polo Señor.

A este proxecto santificador, contribúe o Señor, mediante a institución da Igrexa. Esta, coa súa doutrina, ensínanos o camiño do ben. Cos seus sacramentos, fortalece as nosas debilidades. Coa solicitude dos seus pastores, advírtenos dos perigos que corre a nosa fidelidade bautismal, e co exemplo dos seus bos fillos, estimúlanos no noso camiñar cara á perfección.

Está, pois, claro que a santidade non é unha utopía, senón unha realidade á que todos debemos aspirar con ilusión e responsabilidade.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

Envío como misioneiro segrar de José Luis Pérez Mudarra

 O vindeiro domingo 7 de febreiro na Parroquia San Francisco Xavier (Lugo) na Eucaristía das 12:30 h terá lugar a cerimonia de envío como misioneiro segrar a Angola de José Luis Pérez Mudarra, que na páxina web de Misioneiros Segrares Vicencianos (MISEVI) publicou o seguinte texto co título “Quero vivir a riqueza da Misión”:

Desde moi novo sempre tiven a inquietude de ser misioneiro. A miña educación sempre estivo ligada ao carisma salesiano. A miña formación realiceina no colexio dos salesianos de Atocha en Madrid. Sempre me sentín acompañado polos irmáns salesianos e actualmente polas Fillas de María Auxiliadora (Salesianas). Son Salesiano Cooperador do centro local do colexio María Auxiliadora en Lugo. Por motivos profesionais e familiares nunca tiven a oportunidade de vivir unha experiencia misioneira, pero a pesar dos anos e agora na miña actual situación de xubilado, o espírito misioneiro non se perdeu.

Sentirme misioneiro non é ser un heroe. Son unha persoa que coa miña humanidade busco seguir a Xesús e servir aos meus irmáns. O proxecto no que vou participar con MISEVI (Misioneiros Segrares Vicencianos), na localidade de Lobito en Angola espero sexa unha experiencia inesquecible, vivindo o carisma vicenciano, participando activamente nos programas que leva a cabo: «Escola feminina» mulleres, «Promoción de saúde mental» adultos, «Omola Wasandjuka» nenos e «Ondjango Yapongololi» rapaces.

San Francisco de Sales, coa súa bondade e dozura, foi no que se fixaron os santos fundadores das súas sociedades e crearon o seu propio carisma, seguindo os ensinos deste santo (Padres Paules e Padres Salesianos), aínda que o resultado final buscado sempre é o que o espírito suscita, segundo as necesidades dos tempos. Homes e mulleres que queren traballar e facer fronte e pór remedio a indixencias de toda índole que acosan á sociedade e á Igrexa. Así o demostran as congregacións Paules, salesianos, xesuítas… dando orixe á misión e á caridade. Os pobres son a razón da súa existencia e da súa misión.

Quero achegar o meu granciño de area dando a coñecer a Deus aos pobres, anunciarlles a Xesucristo e que o reino dos ceos está preto, que ese reino é para os pobres. O carisma, sexa cal for, supón unha vocación por parte de Deus, sendo agraciados coa participación dun carisma.

Considero que temos que estar á beira dos débiles, dos indefensos, por este motivo desexo participar neste proxecto de MISEVI que serve para a protección e a prevención da dignidade das persoas. En ocasións pregúntome se realmente sabemos o que pasa neses pobos, parroquias, aldeas remotas… Desexo e espero que este encontro con Deus sexa co don que me regalou, xa que quero compartir a miña vida cos máis necesitados, persoas sinxelas, que seguro teñen un alto grao de xenerosidade.

El, é o único que nos ensina a ser alegres, sinxelos, xenerosos e felices, xa que é o único camiño. Por ese motivo vexo como o misioneiro debe ser protagonista no desenvolvemento destes pobos esquecidos da historia, que son os pobres. Desexo renovar a miña fe, compartíndoa cos demais, xerando un profundo sentimento de Deus dando a coñecer o Evanxeo nun labor de pastoral familiar, xuvenil, catequese… O amor é sempre audaz e abre novas formas de servir, sendo signo de unidade, solidariedade e de fe. Desexo dar exemplo aos demais co servizo, traballo, axuda… con alegría de vivir o Evanxeo.

Dou as grazas a Ana López Castaño, membro de MISEVI por facerme a proposta da misión. A Jesús Santiago, vigairo da parroquia de San Francisco Xavier e Delegado de Misións da Diocese de Lugo, polo seu apoio incondicional. A todo o equipo de coordinación, formación e apoio de MISEVI pola súa paciencia e traballo para que este envío sexa realidade. Todos estamos chamados á misión desde o noso bautizo. Desexo seguir o exemplo de San Vicente de Paul e Santa Luisa de Marillac, atendendo aos nosos amos: os pobres.

Lugo, 1 de febreiro de 2021

José Luís Pérez Mudarra

[Artículo original]

A catolicidade, misión da Igrexa

Urxe que revisemos a valoración que facemos dos bens deste mundo, e en que fundamos as grandezas da terra. Pensamos que os grandes da sociedade o son, porque teñen moitos subordinados ás súas ordes; que contan con moitos asalariados para afrontar todas as súas necesidades e até os seus caprichos. Dicimos que “grandes” son os que teñen moito poder para impor a súa vontade aos demais. Estamos equivocados: rei non é o que máis manda, senón o que máis serve; o que se preocupa do ben da comunidade ao seu cargo. Disto dános exemplo o Señor, que todo o fixo para noso ben, e en todo busca a nosa felicidade. Para facernos felices, creou dous paraísos: un terreal e outro celestial. Diríase que Deus deu ao home vocación de ceo, pero antes de levalo á felicidade celestial, regaloulle unha felicidade plena, aínda que temporal. A este proxecto de felicidade paradisíaca, non correspondeu o home, e coa súa desavinza, converteu a súa vocación de ceo, en vida de desdita, pero no ceo, hai cabida para todos. Os baleiros non caben no corazón de Deus nin as ausencias dos seus fillos son alleas aos seus divinos sentimentos. Por iso o decreto de eterna redención non se fixo esperar. Deus dispuxo que o seu Divino Fillo encarnase e restaurase o primitivo paraíso temporal, malogrado polo home. Tal restauración fíxoa realidade Xesús, fundando a Igrexa para recuperar o deteriorado paraíso do mundo. Esa foi a intencionalidade do Pai e tamén a misión do Fillo: devolverlle á sociedade o clima paradisíaco malogrado pola infidelidade do home, e dispoñelo para o futuro paraíso celestial. En efecto, a función da Igrexa é restaurar o mal causado polo pecado, e garantirlle ao home a eterna felicidade.

O plan redentor de Cristo é ser portador de benestar para o presente, e garantía de gloria para o futuro. A estrutura da Igrexa demóstrao palpablemente. Na súa constitución eclesial, puxo o Señor catorce artigos doctrinais (os artigos da fe) e un decálogo de comportamento, cuxos dez preceptos se sintetizan en amar a Deus e amar ao próximo. O comportamento desta dobre normativa conductual garante unha convivencia pacífica, na terra. Así debe ser a vida dos fillos da Igrexa de Cristo. A Igrexa é católica extensivamente, porque a ela estamos chamados todos, e é católica intensivamente, porque os seus membros deben aceptar toda a mensaxe de Xesús e valorar todos os seus sacramentos. Nela éntrase polo bautismo, que purifica de todo pecado e fainos Fillos de Deus, e está chamada a crecer, porque así o ordenou o Señor aos Apóstolos: “Predicade o Evanxeo a todas as xentes”

Con todo, na Igrexa oficial hai bautizados que non merecen chamarse cristiáns, xa que non viven os compromisos bautismais. Falando humorísticamente, podería dicirse deles que “máis que bautizados son cristiáns pasados por auga”. Os que negan algunha verdade revelada, son herexes, e os que non recoñecen a xerarquía da Igrexa son cismáticos. Uns e outros separáronse voluntariamente da Igrexa católica, non pertencen a ela. O cisma máis notable foi o da Igrexa oriental, provocado polo patriarca Miguel Celurario que no ano 1054 , rompeu co Papa León IX, ao que non recoñeceu como suprema autoridade da Igrexa.

Outras moitas faccións separáronse da verdadeira Igrexa de Cristo. Lamentámolo, pero non podemos miralos mal, porque aínda que equivocados, tamén eles buscan a Deus, seguindo o ditame da súa conciencia. Compadezámolos e pidamos ao Señor que algún día recoñezan á Igrexa católica, como a verdadeira Igrexa de Cristo, e sobre todo, amémolos, porque o amor une máis que o raciocinio. Amémolos a todos xa que é máis o que nos une, que o que nos separa.

Termino: unha nai despedíase da súa filla que ía o estranxeiro, e mentres lle daba o último abrazo, díxolle, mirando ao ceo: “filla, ves aquela estrela? Pois desde o estranxeiro, míraa todos os días. Eu mirareina desde aquí, e que nela se atopen as nosas miradas”.

Bonito exemplo!

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: