Á historia do home sobre a terra chámaselle “a historia da salvación”, e nela distínguense tres etapas: a salvación escatolóxica, a salvación redentora e a salvación eclesiolóxica. Nestas tres frases condénsase o proceso vocacional do home cara á pascua definitiva. Todo o vocacional implica chamada e resposta. A nosa historia salvífica comezou coa nosa chamada existencia. Deus non necesitaba do home para ser feliz, pero necesitaba de nós para facernos felices. O Deus eterno na súa orixe e infinito en poder e bondade, comparte os seus dons coas criaturas e, en virtude da súa vocación dadivosa, decretou crear ao home para ter a quen amar e para facelo feliz no seu reino. No reino de Deus hai que distinguir dúas fases: unha celestial e eterna, e outra terreal e perecedoira.
A fase terreal do reino comezou co “si” de Deus que, no intre da creación, elevou ao home á orde sobrenatural e destinouno a ser plenamente feliz xa aquí na terra, convertida en paraíso terreal.
Está claro que, segundo o plan de Deus, todos temos vocación de ceo, pero toda vocación intégrase de chamada e de resposta. Se a chamada non é acollida, a vocación é frustrada e, desafortunadamente, este foi o noso caso: o home dixo “non” a Deus, e o paraíso terreal converteuse en “val de bágoas”. O pranto é desde entón “patrimonio da humanidade”.
O pecado do home cambiou a sorte da humanidade na terra, pero non cambiou o corazón de Deus respecto de nós, a quen continúa amando con amor sen límites.
Adán, chamado a ser xefe dun pobo unido e obediente ao Creador é agora o caudillo dunha comunidade dividida e en rebeldía. Requírese un novo Adán, que restaure a comuñón con Deus e a fraternidade entre os homes. Hai que empezar de novo. A esta rexeneración chámaselle “redención”, e o seu restaurador é Xesús, o Fillo de Deus vivo. A El abóndalle un só acto da súa humanidade santísima para levar a efecto a misión confiada polo Pai. Pero Xesús non só veu a expiar as nosas culpas: quere ser tamén o noso mestre e o noso modelo, e a iso dedicou os trinta anos da súa vida terreal co seu comportamento exemplarizante. E ao final dos seus días, fundou a Igrexa, á que confiou a misión de continuar a súa obra redentora no mundo.
A Igrexa é a encarnación da providencia de Deus. Os homes non somos a Igrexa, pero somos da Igrexa. Da súa misión somos beneficiarios, á vez que colaboradores. Ela é divina e humana. Todo o divino que Deus lle regala, faina fermosa e amable. O que nós lle achegamos non sempre é positivo; máis ben é censurable aos ollos de grandes sectores. Destas limitacións, non sempre somos culpables, pero si responsables, posto que o comportamento dos cristiáns condiciona a avaliación que os non crentes fan dela. Os cristiáns somos a cara visible da Igrexa, que non é unha mera institución humana. A Igrexa é a presenza de Deus entre os homes, para proseguir a obra comezada por Cristo na terra. A Igrexa é divina, porque a súa cabeza é Cristo; pero tamén é humana, porque os seus membros somos nós, imperfectos. Hai nela dúas dimensións: unha divina e santa, e outra humana e pecadora. Como divina, merece o noso aprecio e estima. Como humana e pecadora, necesita o noso perdón, posto que somos nós os que a manchamos co noso incorrecto comportamento.
Valoremos, pois, á Igrexa, polo que ten de divina e santa; e compadezámola polo que de nós ten de negativo, e vistámola de festa coa nosa santidade persoal, para que a miren os seus inimigos sen prexuízos e agradézanlle os seus servizos.
Indalecio Gómez Varela
Cóengo da S. I. Catedral de Lugo
