Mes: Setembro 2020

Novo curso catequético

A situación vivida ao final do último curso catequético obrigou a que a catequese “quedase na casa”. Coa chamada “nova normalidade”, neste curso 2020-2021 a catequese retorna ás parroquias. Para aproveitar a rica experiencia vivida nos fogares, un reto deste curso é fortalecer a catequese tamén no ámbito familiar, potenciando os medios dixitais dos que xa se dispón. A iso responde o lema deste curso, “A catequese comeza na casa”, onde comezar tería un dobre significado:

A fe comeza a vivirse e a educarse na casa. En primeiro lugar, a catequese ou educación da fe comeza na casa cos pais e os avós, os irmáns… No núcleo familiar é onde mellor se adquiren os primeiros rudimentos ou ensinos básicos da fe como, por exemplo, aprender o sinal da cruz.

Á súa vez, a catequese parroquial será a continuación e complemento do recibido na familia.

A catequese en liña comeza na casa. Desde fai varios anos, apóstase polo emprego dos recursos que nos ofrecen os medios telemáticos e as novas tecnoloxías da información e da aprendizaxe para a catequese nas parroquias.

Coa nova situación aprendeuse que con elas tamén desde as parroquias é posible axudar a que os pais e as nais cumpran coa súa función de ser catequistas dos seus fillos.

Oración pola nosa terra

Ao fío da invitación do Papa Francisco para meditemos e oremos por este mundo noso, por esta terra que é como unha nai que nos nutre e nos sustenta, véñenme ao pensamento unhas palabras orantes do propio Papa Francisco recollidas na enciclica Laudato Si’.

Oración pola nosa terra

Deus Omnipotente,

que estás presente en todo o universo

e na máis pequena das túas criaturas,

Ti que envolves coa túa ternura

todo o que existe,

derrama en nós a forza do teu amor

para coidarmos da vida e da beleza.

Inúndanos de paz,

para que vivamos como irmáns e irmás

sen prexudicar ninguén.

O Deus dos pobres,

axúdanos a rescatar

os abandonados e esquecidos desta terra

que valen tanto aos vosos ollos.

Cura a nosa vida,

para que protexamos o mundo

e non o depredemos,

para que sementemos beleza

e non polución nin destrución.

Toca os corazóns

daqueles que buscan só beneficios

á custa dos pobres e da terra.

Ensínanos a descubrir o valor de cada cousa,

a contemplar admirados,

a recoñecer que estamos profundamente unidos

con todas as criaturas

no noso camiño para a vosa luz infinita.

Grazas porque estades connosco todos os días.

Susténtanos, por favor, na nosa loita

pola xustiza, o amor e a paz.

Francisco Castro Miramontes

Onde está o noso auxilio?

Desde hai uns anos discútese en moitos foros se estamos nun cambio de época máis que en época de cambios. A crise xeral provocada pola Covid-19 é vista por moitos como ese punto de inflexión que marca o fin dunha época e o comezo doutra. Supoño que é moi pronto para decidilo e que é necesario que pasen uns cuantos anos para ver que feito da historia recente leva o premio de ser a icona dese cambio de época.

Durante os primeiros días do estado de alarma aventureime a profetizar que esta situación ía adiantar en 5-10 anos o proceso de descristianización no que está Occidente desde fai xa bastante tempo. Algúns compañeiros dixéronme que esaxeraba aínda que estes mesmos despois déronme a razón cando volvemos á nova normalidade. Lamento non equivocarme.

Durante estes días xa se empezaron a oír máis voces dicindo isto mesmo, incluso as dalgún cardeal da Igrexa, como a do arcebispo de Luxemburgo, Mons. Hollerich, que sostén que a pandemia de coronavirus pode acelerar a secularización de Europa en 10 anos e que esta situación ten que ser unha oportunidade «que nos permita reorganizarnos mellor, para ser máis cristiáns» e deixar atrás un «cristianismo meramente cultural».

Moitos anos antes foi o coñecido teólogo Rhaner o que dixo «o cristián do futuro ou será un místico ou non será cristián». Xa daquela víase vir con toda claridade o cambio de época que se pode estar a producir neste tempo.

Está claro que un cristianismo meramente cultural só serve para falsear as estatísticas e crernos que todo estaba ben, porque as igrexas aínda se enchían con bastante frecuencia. Pero abonda un virus para que da noite á mañá as igrexas queden baleiras e, o peor, que case ninguén o lamente nin bote en falta os sacramentos nin un lugar no que alimentar a fe; nin sequera no momento de despedir aos seres queridos.

Gústame lembrar con frecuencia as palabras de Bieito XVI, na súa encíclica Deus caritas est, na que nos deixa esta rotunda afirmación: «Non se comeza a ser cristián por unha decisión ética ou unha gran idea, senón polo encontro cun acontecemento, cunha Persoa, que dá un novo horizonte á vida e, con iso, unha orientación decisiva». Este é o futuro e por aquí é por onde temos que recomenzar. Todo o demais é un querer e non poder.

Custa pór o punto final a unha época. Custa pechar unha porta. Pero cando os balances son os que son é necesario facelo dunha vez e comezar de novo e de «cero», volvendo ás orixes para que a fe en Xesucristo sexa o que ten que ser e non unha cousa meramente cultural. Algo do que nos servimos cando non sabemos que facer cando o neno nace, faise adolescente ou cando hai que despedir ao pai ou ao avó.

Ante esta situación provocada polo coronavirus e os seus efectos colaterais na vida da Igrexa e dos cristiáns, só queda dicir como o salmista (123, 8a): «O noso auxilio é o nome do Señor, que fixo o ceo e a terra».

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo en castellano]

Acompañamento

O acompañamento non debe ser algo frío, instrumental, pragmático, sen incidencia profunda na vida das persoas.

Desde unha visión integral da persoa, teremos a conciencia clara de que o acompañamento implica que o acompañado descubra as súas necesidades, atenda as necesidades alleas e atope un sentido á súa dor.

Como a persoa é irrepetible non hai receitas. Antes de dar calquera paso ou facer unha suxestión ou lanzar preguntas socráticas, a persoa ha de ser escoitada e valorada na súa irrepetibilidade.

A persoa acompañada gañará progresivamente en conciencia de si, da súa circunstancia, das súas relacións…pasará de estar durmido a estar esperto, a descubrir a súa cifra no cosmos, o seu lugar, a súa chamada, a súa identidade…

O obxectivo é promover a liberdade da persoa, é dicir, a súa responsabilidade. Non se trata de arranxarlle un problema a quen se acompaña senón axudarlle a facerse cargo da súa vida. Cada sesión ha de acabar en propostas de acción, pois só a acción cambia as cousas e mostra á persoa que a súa vida está nas súas mans. A acción, ademais, permite que a persoa vaia configurándose, vaia adquirindo a súa propia figura, optando entre posibilidades.

Por último, que a persoa se pertenza mostra a súa radical dignidade, que nunca pode ser medio para outra cousa, que non pode ser manipulada, tratada como cousa, como caso, como número…

O autor das liñas anteriores, Xosé Manuel Domínguez Prieto, impartirá o vindeiro luns 21 de setembro ás 16 h un seminario en liña (por zoom) titulado “El arte de acompañar: un reto en estos tiempos”.

Rogativas a Nosa Señora da Soidade (Lugo) polas pestes de séculos anteriores

Rogativa de 1698. Feita pola peste que afectaba a Lugo. A acta do visitador D. Juan Morillo (12/1/1904) narra con gran profusión de datos as circunstancias que rodearon esta petición, e a intervención milagrosa da venerada imaxe da Soidade, á que acababa de consagrarse a súa capela:

“… con fondos propios da Congregación e á expensas das caridades, con que os veciños de Lugo demostraron o seu agradecemento á Stma. Virxe baixo a advocación da Soidade por verse libres, mediante a súa poderosa intersecesión, do azoute da peste de tabardillo que arrasaba a cidade desde mediados de xullo de 1698, facendo vítimas á moitos dos seus habitantes e ao máis selecto dela, entre estes ao mesmo Fr. Miguel de Fuentes, Bispo e Señor de Lugo, foi atacado da peste, moitos dos seus familiares, o Sr. Deán e moitos do Cabido. Esta mesma imaxe que temos a dita e consolo de venerar neste altar maior da Terceira Orde, antes de ser colocada nel, levada en procesión pública de penitencia polos seus devotos fillos os Irmáns Terceiros os días 14 e 21 de setembro do mesmo ano de 1698, alcanzou do Deus das misericordias o perdón para os seus fillos e cesou a peste …”

Unha das consecuencias da curación da poboación, e da desaparición da epidemia foi que a Orde Franciscana Segrar vise neses días, aumentar o número de Terciarios.

Foi nesa rogativa, a primeira pedra sobre a que se apoiaría a gran devoción que os terceiros e o pobo de Lugo manifestaron sempre a esta Virxe, acudíndose desde esta data a buscar remedio á Nosa Señora da Soidade, en todas as calamidades públicas.

– Rogativa de 1800. De novo a peste ameaza á cidade. Por iso acoden, a Virxe da Soidade e San Roque, xuntos en procesión, á Capela Maior da Catedral, onde estiveron 9 días.

– Rogativa de 1865. Houbo peste en outubro dese ano. Como é costume na cidade, acódese á Virxe da Soidade e San Roque, levándose ambas as imaxes en procesión polas rúas.

– Rogativa de 1918. Con ocasión da famosa epidemia que arrasou a Europa nestas datas.

Ademais das anteriores houbo outras rogativas populares por cuestións climatolóxicas e tamén había rogativas particulares.

Non foron só a Corporación Municipal e os cidadáns de Lugo en xeral quen pediron a acción da Virxe; en ocasións sinaladas permitiuse a particulares trasladar a imaxe da Soidade á súa casa por algún motivo grave. Ata o 27 de xullo de 1710, cando a xunta da Orde Terceira decidiu que xa ningunha persoa podería levar a venerada Virxe ao seu domicilio.

 O luns 14 de setembro de 2020 ás 20:15 h na Capela da Soidade (Lugo) celébrase a Exaltación da Santa Cruz. Ademais de estar exposto o relicario que contén a Cruz de Cristo, pídese a intercesión da Virxe da Soidade, protectora contra as pestes.

A %d blogueros les gusta esto: