Mes: Marzo 2020

Non perder a confianza

Non quero insistir no que xa sabemos todos dabondo. Os medios de comunicación e as redes sociais téñennos abundantemente informados.

Á maioría de nós os que se nos pide, ademais de estar na casa e obedecer as demais indicacións, é manter a confianza nos técnicos que están a xestionar esta crise, ao mesmo tempo que nos poñemos nas mans de Deus, o noso Pai, ao que lle pedimos que nos axude a saír desta crise, especialmente aos infectados, e que conceda en descanso eternos aos falecidos.

Estes días lembro moito a seguinte pasaxe evanxélica:

E cando chegaron a onde estaba a xente acercóuselle un home, que de xeonllos lle suplicou:

-Señor, ten compaixón do meu fillo, porque é lunático e sofre moito; xa ten caído no lume e na auga. Presentéillelo aos teus discípulos e non o deron curado.

Respondeu Xesús:

-Xeración incrédula e perversa! Ata cando vos terei que soportar? Traédemo aquí!

Entón Xesús increpou ao demo e saíu del. E desde aquela hora ficou curado o rapaz. Entón achegáronselle os discípulos e preguntáronlle en privado:

-Por que non o demos botado nós?

El respondeulles:

-Pola vosa pouca fe. E asegúrovos que se tivesedes sequera unha fe coma un gran de mostaza, diriádeslle a este monte: “vai de aquí para alá”, e o monte había ir. E nada sería imposible para vós. [Esta clase (de demos) só se expulsa coa oración e o xaxún]» (Mt 17, 14-21)

O xaxún xa o temos dalgún xeito na necesaria corentena con confinamento domiciliario. Se cadra só falta a oración. Ámbalas dúas cousas son necesarias.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Texto en castellano]

Obsolescencia programada… das persoas?

Moitas persoas saben que hai lámpadas con máis de cen anos alumando. En concreto, na Estación de bombeiros de Livermore (California) aluma desde xuño de 1901 (ABC, 4.VI.2018). Tamén coñecemos que na actualidade as lámpadas duran pouco tempo. Igualmente calquera é consciente que hoxe os electrodomésticos duran menos que hai uns anos, e que os teléfonos móbiles é raro que duren máis de dous anos.

A isto os economistas chámanlle OBSOLESCENCIA PROGRAMADA. A cousa comezou en 1924 coa creación dun Cártel mundial chamado Phoebus para a produción de lámpadas que durasen 1000 horas e repartirse o mercado mundial. Un amigo informático ensinoume unha vez onde estaba o chip que provocaba que a fotocopiadora fallase (caducase) ao chegar a un número de copias realizadas. Esta é unha realidade máis acentuada no Neocapitalismo actual que no Capitalismo Industrial do pasado. A razón pola que fabrican con esta obsolescencia programada é que así pronto nos farán volver comprar outro produto que nos seguirán vendendo sen que se sature o mercado. Para que isto se faga mentalidade e cultura na sociedade contemporánea engádense tamén a ITV, as datas de caducidade, de consumo preferente… Tampouco esquezamos as modas pasaxeiras ou modas de tempada.

Para afianzar esa mentalidade de caducidade das cousas e, sobre todo, que tamén se estendan a unhas relacións pasaxeiras entre persoas temos as catequeses mediáticas, nas que se mostran múltiples exemplos de caducidade nas relacións entre persoas. Quen non viu centos, que digo, miles!, de fin de amores románticos e novos amores nas películas, novelas, telenovelas… na súa vida? É máis, no caso de ver os programas televisivos de corazón, da prensa rosa… serían miles de exemplos cada ano!. Con isto e os “realities” afiánzase na sociedade unha mentalidade de usar e tirar… ás persoas!

Hoxe xa está a ser cultura asentada que o amor no matrimonio ten caducidade. Así é frecuente que lles pregunten aos que xa levan moitos anos de convivencia: “Pero segues aínda con ese/a?, oh, que aburridos!”. Cando en clase de Socioloxía trato o tema da familia cos alumnos fago frecuentemente unha pregunta: “A unha sociedade neocapitalista e de consumo, de usar e tirar, vaille mellor a estabilidade nos matrimonios ou é para ela máis axeitada unha serie de divorcios? E outra pregunta: Aos poderosos e gobernantes, que lles vai mellor?: a fidelidade ou a infidelidade na vida dos matrimonios?” Igualmente non está fóra de lugar esta pregunta: “Para loitar por unha sociedade máis libre, xusta, humana e solidaria é máis eficiente a estabilidade e solidariedade familiares ou a falta delas?”.

Loxicamente esta obsolescencia programada, esta sociedade de consumo de usar e tirar, esténdese a máis ámbitos da vida humana e tamén afecta as relacións de amizade e, de feito máis tráxico, ao final da vida das persoas: A súa “calidade” de vida xa caducou e, por tanto, hai que darlles o pasaporte á outra vida, se é posible, de maneira rápida e indolora.

Esta mentalidade e realidade social, aplicada aos novos membros da vida familiar nas súas consecuencias, resumiuna de maneira moi perspicaz Forges nunha viñeta, na que dous nenos levando as súas mochilas escolares conversan na volta ao cole en setembro:

– Onde estiveches de vacacións?

– Un mes rotando coa miña medio irmá polos chalés das súas 5 avoas; 15 días en Irlanda polo inglés; 2 semanas de agosto cos fillos da miña nai en Marbella; 7 días cos sobriños da noiva do meu pai en Palma e 250 horas na consulta do psicólogo.

-Vaia.”

É tanta a claridade do intelixente Forges que calquera comentario non faría máis que escurecer esta lección maxistral.

Pero quédanos o consolo de que aínda quedan na sociedade persoas resistentes a esta imposición cultural e que optan por tentar manter unha fidelidade incondicional ao Amor, á Paz, á Liberdade, á Xustiza, á Amizade… é dicir, no fondo, fidelidade a Deus, fonte e garantía deses bens tan necesarios para a felicidade dos seres humanos. Por iso non é de estrañar que Francisco urxa a combater a “cultura do descarte”.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

A nosa fe no Señor Xesús é verdadeira

Queridos irmáns,

nestes días, en que a nosa vida acostumada cambia como consecuencia desta crise sanitaria (as actividades detéñense, afectando mesmo ao traballo cotián, espértase a conciencia de nosa propia fraxilidade pola proximidade da enfermidade a todos, etc.), as esixencias fundamentais do corazón, as nosas responsabilidades para cos nosos seres queridos, o próximo e toda a sociedade, seguen sendo as mesmas.

Todos seguimos sendo fillos de Deus, a cuxa Providencia paterna podemos confiarnos, certos do seu amor misericordioso. Toda a nosa fe no Señor Xesús segue sendo verdadeira e fonte de esperanza. Por iso acollemos de corazón a vida, coas súas tarefas, tamén nestas circunstancias, e non tememos a morte.

Estas certezas que nos fan ser quen somos, que sosteñen ás nosas persoas, deben estar estes días particularmente vivas e conscientes. Non cesou a esperanza, aínda que estivésemos enfermos nós mesmos ou os nosos seres queridos, nin tampouco quedou sen vixencia o amor ao próximo, a nosa responsabilidade máis verdadeira.

Somos familia de Deus, somos Igrexa súa, vivimos unidos ao seu Fillo, como irmáns, baixo o amparo da Nai de Deus e Nai nosa, María Santísima. Isto non é posto en cuestión de ningunha maneira polas medidas que adoptamos recentemente os bispos da nosa provincia eclesiástica.

A Santa Misa seguirá celebrándose todos os días e ofreceremos ao Pai o sacrificio do seu Fillo Xesucristo pola salvación do seu pobo, pola saúde dos enfermos, por quen os coidan e pola liberación da nosa sociedade desta pandemia que agora nos afecta.

Seguindo as indicacións das autoridades suspendemos as celebracións litúrxicas públicas -por exemplo, as Misas parroquiais-. En efecto, non podemos nós convocar e reunir ao noso pobo cando se nos pediu a todos o contrario para limitar a expansión do virus. Ofrezamos ao Señor este sacrificio, motivado polo amor ao próximo e non pola falta de piedade; e usemos os instrumentos que a Igrexa nos ofrece: seguir as celebracións polos medios audiovisuais e practicar a “comuñón espiritual”, na que, realizada con verdade, atópanse os froitos propios do sacramento da Eucaristía. Nas nosas parroquias poderemos atopar información e axuda para todo iso.

A necesidade momentánea de evitar congregar ao Pobo nos nosos templos agudízase no caso dos chamados «grupos de risco». Aquelas persoas que teñen problemas respiratorios ou febre, evidentemente xa non poden participar en celebracións en espazos pechados, pero tampouco aqueles que correrían máis risco en caso de infección: persoas de máis de 70 anos ou con patoloxías previas de certa gravidade. Así nolo indican as autoridades sanitarias e eu querería pedirvos este sacrificio a todos.

Isto aplícase tamén, por suposto, aos sacerdotes: seguide esta mesma recomendación! A vosa saúde importa moito ao Pobo de Deus que peregrina na nosa Diocese.

Por outra banda, nesta situación é moi importante que ninguén se considere só ou desamparado e que os cristiáns, a pesar de non vernos nas igrexas, manteñámonos unidos como familia que somos. Renovemos esta certeza de ser un único corpo en Cristo e procuremos que ningunha persoa maior, enferma ou pobre, se vexa soa ou abandonada.

Aos sacerdotes convídoos a intensificar a oración e a celebrar diariamente a Santa Misa, aínda que esta deba ser sen pobo. Igualmente propóñolles que cada un destes días, ás doce da mañá, teñan un momento de oración ante o Santísimo pedindo polos enfermos, o persoal sanitario, as autoridades civís e por todas as persoas que seguen prestando servizo para o ben de todos. Sería bo, irmáns sacerdotes, que, dentro das vosas posibilidades, fixésedes resoar as campás da igrexa principal a esa hora, para que o pobo saiba que nese momento, en toda a nosa Diocese, os crentes, cada un desde a súa casa, unímonos nunha oración de súplica a Deus.

Neste mesmo sentido, convido a todos os fieis a unirse á iniciativa xa tomada nas dioceses galegas irmás, que propuxeron o rezo común do Santo Rosario nos nosos fogares ás oito da tarde.

Serán xestos útiles tamén para lembrarnos que estamos unidos nestas circunstancias, que somos comunidade, parroquia e Igrexa do Señor máis aló de paredes e separacións circunstanciais.

Todos estamos pendentes da evolución desta difícil situación. Pero en todos os casos, ademais de seguir as indicacións das nosas autoridades, convídovos: usemos os instrumentos que temos a disposición; sigamos preto das nosas parroquias e uns doutros; aproveitemos para renovar a fe no noso Señor, a nosa conciencia de que as nosas vidas están nas súas mans.

Encomendemos confiadamente á nosa Nai a Virxe os nosos sufrimentos e inquietudes, pedíndolle que sexa agora e sempre avogada nosa.

Nai do Ceo, ti brillas

como signo de consolo e de firme esperanza.

Nas túas mans poñemos a nosa vida

confiando na túa materna protección.

Contigo e en nome de Xesús, o Fillo de Deus,

elevamos a nosa humilde oración ao Pai

e pedimos polos enfermos,

polos que están sós

e por todos os que nestes días

entregan a súa vida a favor de todos.

María, Saúde dos enfermos,

volve cara a nós os teus ollos misericordiosos,

atende as nosas súplicas e protéxenos de todo mal.

Amén.

Co meu afecto e bendición,

+Alfonso Carrasco Rouco, bispo de Lugo

14 de marzo de 2020

[Texto en castellano]

Nota dos bispos da Provincia Eclesiástica de Santiago de Compostela sobre as novas medidas nos actos relixiosos ante a expansión do “coronavirus”

Ante a situación creada pola expansión do virus Covid19, a responsabilidade polo ben da saúde propia e do próximo lévanos a adoptar algunhas medidas destinadas a evitar a propagación da enfermidade con ocasión das nosas celebracións litúrxicas e encontros pastorais. É unha responsabilidade cidadá e unha esixencia do amor ao próximo previr o contaxio nestes momentos. Estas novas medidas engádense ás xa ofrecidas na Nota dos Bispos da Provincia eclesiástica de Santiago de Compostela do pasado 8 de marzo.

Como indicación xeral, en espera doutras medidas que poidan ser adoptadas polo Ministerio de Sanidade ou pola Consellería de Sanidade da Xunta de Galicia, queremos convidar a todos os fieis a seguir as disposicións dadas polas nosas autoridades sanitarias, e particularmente a aqueles que pertencen a grupos considerados de risco, segundo os criterios oficiais das autoridades sanitarias nacionais e autonómicas.

Dadas as advertencias primeiras, establecemos:

Celebracións litúrxicas

  • Dispénsase aos fieis cristiáns das dioceses da Provincia eclesiástica de Santiago de Compostela da asistencia á Eucaristía, os domingos e festas de precepto. Pódese seguir a santa Misa por radio ou televisión, así como por internet. A comuñón espiritual é unha práctica tradicional da Igrexa que temos que recuperar nestas dolorosas circunstancias, e pode ser ocasión de santificación e de comuñón eclesial.
  • Suspéndese as celebracións comunitarias e públicas da Santa Misa ata ser superada a actual situación de emerxencia.
  • Os sacerdotes continuarán celebrando diariamente a Eucaristía, rezando polo Pobo de Deus, sendo posible a asistencia dun pequeno grupo de fieis. Aínda que non poidamos reunirnos fisicamente todos, seguimos sendo comunidade, parroquia, Igrexa de Deus.
  • Os funerais poden celebrarse segundo a modalidade de Celebración “das Exequias sen misa”. As misas exequiais poden ser celebradas despois desta fase crítica; ou nestes momentos só co grupo dos familiares máis achegados.
  • Pospóñanse as celebracións de aniversarios ata despois de Semana Santa.
  • Estas indicacións aplicaranse igualmente para as celebracións litúrxicas da Semana Santa. Aconsellamos igualmente aos responsables das Confrarías que sigan tamén as orientacións das autoridades sanitarias.
  • Suspéndese a celebración das Confirmacións.
  • Rógase que se pospoña, igualmente, calquera outra celebración que non sexa urxente.
  • Para o sacramento da penitencia, úsense espazos que permitan cumprir coas esixencias hixiénicas indicadas polas autoridades sanitarias.

Catequese

Suspéndense os encontros parroquiais, arciprestais e diocesanos de catequese, en principio ata despois de Semana Santa.

Actividades formativas

Suspéndense, ata nova indicación, todos os encontros programados polas distintas Delegacións ou Secretariados diocesanos e polos Arciprestados e as Parroquias. Igualmente aconséllase ás diferentes asociacións e movementos das nosas Igrexas diocesanas que suspendan posibles encontros previstos.

Acción caritativa

Polo que se refire á actividade das Cáritas parroquiais, interparroquiais e diocesanas, non se pecharán os espazos dedicados á actividade caritativa. Pero convídase a extremar a prudencia na atención individualizada.

Museos, bibliotecas e arquivos

Seguindo a recomendación das autoridades autonómicas, polo momento permanecerán pechados ao público os museos, as bibliotecas e os arquivos dependentes das Dioceses.

Os templos das nosas Dioceses seguirán abertos, a menos que as autoridades sanitarias digan o contrario, como signo de esperanza e ao dispor dos fieis para que poidan ir rezar, sen aglomeracións e vivir no silencio estes momentos difíciles. Aos fieis lémbraselles a posibilidade de contactar coa súa Parroquia para calquera necesidade, especialmente para a recepción de sacramentos como, por exemplo, a Penitencia ou a Eucaristía.

Estamos a vivir un tempo de desconcerto, aínda que sabemos que Deus na súa providencia está pendente de nós pois non é alleo a canto nos pasa. Temos que pedir nestes momentos que nos axude a vivir esta realidade con sentido profundamente cristián.

De acordo coa nosa fe, que nos convida a confiar sempre en Deus, exhortamos á oración a todo o Pobo de Deus, encomendando ao Señor e á Santísima Virxe María esta situación que atravesamos. Rogamos en particular que os presbíteros ofrezan a Santa Misa pola saúde do noso pobo, particularmente dos enfermos e do persoal sanitario; e que esta intención estea presente no rezo da Liturxia das Horas, e na oración das nosas comunidades de vida consagrada, particularmente contemplativas.

Os cristiáns temos que responder con responsabilidade e a través da caridade, xerando novas formas de presenza e de coidado, moi particularmente cara ás persoas soas ou abandonadas. Agora máis ca nunca necesitamos renovar a nosa confianza en Deus e reavivar en nós o don da caridade. Así mesmo agradecemos o traballo abnegado que están a realizar os profesionais sanitarios e investigadores científicos, así como os axentes da pastoral da saúde.

Estas medidas, e outras que eventualmente se puidesen tomar, á espera das indicacións das autoridades ante o novo escenario do estado de alarma, teñen carácter temporal. E estarán en vigor en principio ata despois de Semana Santa.

+ Julián, Arcebispo de Santiago.

+ Luís, Bispo de Tui-Vigo.

+ Alfonso, Bispo de Lugo.

+ José Leonardo, Bispo de Ourense.

+Luís Angel cmf, Bispo de Mondoñedo-Ferrol.

+ Jesús, Bispo Auxiliar de Santiago.

Coronavirus: «non somos nada»

No Monte Nebo escultura de Giovanni Fantoni que simboliza a serpente de Moisés abrazada á cruz de Xesucristo

Está claro que non o temos todo controlado. Hai moita información de todo tipo, sábese todo de nós grazas ás novas tecnoloxías, pero ao final non somos donos de nada nin de nós mesmos, e de nada serven todas as programacións, plans e proxectos.

Estes días case non ouvimos falar doutra cousa e, aínda que nun primeiro momento tratamos de non preocuparnos, agora vemos como cada día seguen aumentando os casos. Estamos afeitos a crer que as cousas existen ou non existen segundo como lle parece a cada un, pero a realidade é túzara e non depende do que un queira ou non queira. A realidade é a que é e non cambia polo que eu crea ou deixe de crer.

Situacións como esta son as que nos fan ver de xeito claro que «estamos espidos» e que por nós mesmos «non somos nada» e que a grandeza do ser humano vén de fóra e non é mérito noso. Agora invádenos o pánico, non tanto polo medo á morte, senón pola desesperación de ver que todas aquelas capacidades, que criamos ter, non serven para nada á hora da verdade

De nada serve crernos deuses e querer ocupar o lugar do Deus único e auténtico. Como dicía antes, a realidade é túzara e, antes ou despois, ponnos no noso sitio. Non se trata, por tanto, de ocupar o lugar de Deus, senón de mirar á cruz do seu fillo Xesucristo, que é o verdadeiro antídoto para o mal e a morte.

Neste sentido recomendo a lectura deste episodio de Moisés no éxodo desde Exipto á Terra Prometida que se atopa en Números 21, 4-9, e que se pode ver como unha profecía do valor redentor da cruz de Xesucristo:

“E marcharon do monte Hor polo camiño do Mar Rubio, rodeando o país de Edom, e o pobo comezou a esmorecer polo camiño. E murmuraba o pobo contra Deus e contra Moisés:  “Por que nos fixestes saír de Exipto para morrermos no deserto, pois falta o pan, non hai auga, e a nosa alma sente noxo dese alimento tan miserable?” O Señor enviou contra o pobo serpes velenosas, que o morderon, e morreu moita xente de Israel. O pobo foi onda Moisés e dixéronlle:  “Pecamos por falarmos contra o Señor e contra ti; rógalle ó Señor, para que afaste de nós as serpentes!” Moisés rezou polo pobo, e o Señor díxolle a Moisés:  “Fai unha serpente velenosa, e pona no alto dun mastro: cada un dos mordidos que a mire, vivirá”. Moisés fixo unha serpente de bronce e púxoa na punta dun mastro; e cada un que fora mordido pola serpente, se miraba para a serpente de bronce, quedaba san”.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Texto original en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: