Mes: Marzo 2020

O Centro de Orientación Familiar Diocesano de Lugo atende por chamada ou por Skype durante a corentena

A atención realízana a psicóloga e terapeuta familiar, Cristina Bandín, e o sacerdote e orientador familiar, Nicolás Susena.
O coronavirus provocou un gran cambio na vida de moitas familias. Algunhas teñen que enfrontarse estes días ante situacións non só inesperadas, senón verdadeiramente dramáticas.
Son días complicados, onde moitas persoas atravesan situacións difíciles agravadas por esta pandemia. Non todo o mundo conta co mesmo apoio nin recursos, nin están acompañados como para poder compartir aquilo que lles sucede.
A iso súmase a dor que provoca saber que tantos familiares ou amigos están contaxiados, e a impotencia de non poder acompañalos. E a dor de quen teñen que chorar a morte dos seus seres queridos no silencio da corentena.
Por ese motivo, o Centro de Orientación Familiar (COF) Diocesano de Lugo únese a quen se atopan nesta situación. Combater a ansiedade, a desesperanza, acompañar na dor ou na soidade, e xerar un espazo de escoita é agora clave para quen viven na Diocese de Lugo.
Para facilitar a atención é necesario que previamente se chame ao teléfono 673 223 393 ou ao correo electrónico do COF (info@cofdiocesano.org). Todas as consultas fanse por teléfono ou por Skype. E nesta ocasión a atención será gratuíta.

Desde 2013 prestando servizo
O COF Diocesano leva preto dunha década acompañando a familias e a persoas con situacións moi diversas. Tamén ofrece sempre unha dimensión formativa a través de conferencias, talleres ou cursos onde teñen especial importancia o crecemento integral da persoa e o seu desenvolvemento ante as dificultades.

Non teñades medo!

Fálase pouco de fe nestes tempos de zozobra a non ser para afirmar que ao final venceremos nestas circunstancias que estes días nos toca vivir. Con todo, o pobo de Deus segue afirmando que, “se Deus quere”, gañaremos e que o final será feliz.

En calquera caso, a fe é o mellor paraugas no medio das tormentas. «Non teñades medo» (Mc 6, 45; Lc 12, 1), dixo Xesús aos seus discípulos no medio da tempestade no lago de Galilea. Se é importante unha vacina para o virus, tamén é boa unha para o medo, para o pánico e a desesperación. Son tempos estes para espertar a nosa conciencia sobre a fraxilidade do noso ser e estar no mundo; sobre o valor da saúde máis aló da economía e o diñeiro e sobre a necesidade do coidado esencial e incondicional para protexernos e protexer aos máis débiles e fráxiles. Son tempos para a prudencia, a calma, a serenidade, a paz interior. Son tempos coresmais, de deserto, para pensar e rezar, para dialogar e escoitar, para a quietude e a paz interior.

Fai case cinco anos, con motivo da publicación da encíclica Laudato si’ do Papa Francisco escribía que a actual crise ecolóxica afunde as súas raíces en formas culturais de relacionarnos coa divindade, desprezándoa; connosco mesmos, autoadorándonos; cos demais, marxinándoos e coa natureza, explotándoa incondicionalmente. Os valores da Laudato si’, por desgraza non sempre practicados, poderían axudar a un cambio de mentalidade e a novas praxes nas nosas relacións. Valores que atopamos na tradición cristiá e no humanismo pero que poden e deben ser compartidos por moitas tradicións éticas e relixiosas.

Fronte á mal chamada cultura do «benestar», pensar nas xeracións futuras con xenerosidade transmitíndolles o amor ao próximo, regra de ouro das grandes tradicións relixiosas, así como as virtudes cardinais e os mellores valores tradicionais sempre permanentes (a verdade, o ben e a beleza).

Fronte aos individualismos, debemos apostar por un crecemento responsable e universalizable vivindo a nosa existencia como un don, como un obsequio de Deus do que temos que coidar, especialmente a vida dos máis vulnerables. O que gratis recibimos dámolo gratis. Os demais, a natureza, non son cousas ou obxectos que podemos manipular ao noso antollo; debemos aprender a apreciar as ricas dimensións da felicidade que non poden reducirse ao ter ou posuír, vivindo na sobriedade fronte á ebriedade, na austeridade fronte ao malgaste insaciable e voraz. Deixémonos guiar polo principio da precaución que permite a protección dos máis débiles que dispoñen de poucos medios para defenderse e unamos na nosa existencia as cuestións sanitarias, sociais e ecolóxicas xa que non hai crises separadas (sanitaria, ambiental e social) senón unha única e complexa crise interrelacionada e integral. Desde a opción de fe nun Deus que salva e acompáñanos no noso devir, recuperemos nas nosas vidas a sacralidade da existencia, dos demais e da natureza fronte ás visións antropocéntricas. Fronte ao consumismo tecnoeconómico que tende a entristecernos polo que non posuímos, fixar no valor dos pequenos xestos cotiáns e das boas accións que producen froitos máis aló da evidencia. Finalmente, valoremos o descanso e a dimensión celebrativa da vida que é distinto do non facer nada.

E fronte ao activismo baleiro procuremos a contemplación reflexiva que xera alegría e chea de gozo a existencia humana.

Mario Vázquez Carballo

Vigairo Xeral da Diocese de Lugo

[Texto en castellano]

“Rezade uns polos outros para que vos curedes”

Queridos irmáns:

Moitos, ademais da incomodidade e problemas que xera esta situaciónde confinamento, están a sufrir a enfermidade en primeira persoa ou están a facer grandes esforzos para loitar contra ela e en ben dos demais. Todos temos presente ao persoal sanitario, nos seusdiferentes niveis, incluídos os nosos capeláns hospitalarios e tamén a todos os que seguen traballando por facer posible a vida nesta circunstancia. Quen sofre máis directamente a enfermidade, quen afronta os seus riscos e consecuencias en primeira persoa, merecen todo o noso apoio e agradecemento. Pero os cristiáns debemos tamén facer algo especial e propio: rezar por eles, polas súas persoas e os seus esforzos, polo seu acerto nas decisións e tamén polas súas familias. A Palabra de Deus dínolo: “rezade uns por outros para que vos curedes. Moito pode a oración insistente dun xusto” (St 5,16). Tamén a Escritura ensínanos que o Señor acolle a oración do pobre e do desvalido, de quen necesita protección; que El non despreza ao corazón contrito que non pode argumentar as súas peticións máis que coa súa humildade e a súa necesidade grande de ben.

Por outra banda, sempre soubemos que gran forza de intercesión ten a oración da persoa enferma, a ofrenda do seu sufrimento posto nas mans do Pai. Con canto amor recibirao! Xesús mesmo díxoo falando da ofrenda da viúva pobre: deu máis que ninguén porque botou todo o que tiña para vivir. Máis aínda, El mesmo púxoo en práctica na súa Paixón, na ofrenda de si mesmo ao Pai para a salvación de todos.

Completemos coa nosa oración as súplicas dos nosos enfermos, que moitas veces non terán a capacidade ou as forzas de facela en primeira persoa! Isto é tamén ser Igrexa: unha inmensa comunidade de oracións nas que Xesús mesmo intercede ante o Pai como a nosa Cabeza e na que se unen as oracións dos que seguimos estando na terra, as dos que chegaron ao Ceo, as da Santísima Virxe María, San Xosé, os santos e tantos fieis, mesmo amigos e familiares nosos, que están xa ante o Señor. O exemplo vivo máis palpable disto son as nosas comunidades de vida consagrada, especialmente contemplativa, chamadas e entregadas á oración ante Deus polo ben de toda a Igrexa e do mundo. Alegrémonos e agradezamos a súa presenza na nosa diocese pois rezan en primeiro lugar por nós. Confiemos en que o fagan agora para que o Señor nos líbre do mal e, se é posible, acurte o tempo desta pandemia.

A oración verdadeira brota do noso corazón e diríxese ao de Deus e por iso non deixa de estar sempre no corazón da Igrexa. Feita con alma e de verdade -en espírito e verdade- ten unha forza grande ante o Señor quen, na súa misericordia, acóllea tanto máis prontamente canto máis humilde e confiada é. E Deus axuda e alégrase deste xesto primeiro de fe e de caridade, de poder vir no noso auxilio por medio tamén das nosas súplicas, de contar coas nosas forzas -aínda que sexan poucas-, co noso corazón. Pidamos ao Señor con sinxeleza, reconciliados cos irmáns, certos de que nos escoita como un Pai.

A Igrexa universal, por medio da súa cabeza visible, o noso Papa Francisco, confírmanos a todos na fecundidade da oración, concedendo a indulxencia plenaria aos fieis enfermos de coronavirus, aos que os coidan, expóndose ao risco de contaxio e a todos os que rezamos para implorar o fin da pandemia, o alivio dos aflixidos e a salvación eterna dos que Deus chamou a si. [Concesión da Penitenciaría Apostólica]

A eficacia da oración demostrouse moitas veces; tamén hoxe renovará as enerxías máis íntimas, sosterá a fe e a esperanza dos nosos enfermos e de quen os coidan, de todo o persoal sanitario e de todos os que se preocupan e traballan polo ben común.

Non esquezamos presentar cada un as nosas súplicas a Deus. É algo que todos podemos facer como contribución persoal, como unha palabra propiamente nosa que só cada un pode dicir. Podería ser, como están a facer xa moitos fogares, ás 12h. da mañá co Ángelus; cando se fai un momento de oración nas parroquias; seguindo a retransmisión da Misa; rezando o Rosario ás 20h… Pero o máis importante é que recemos nós, que acudamos persoalmente a presenza do noso Pai e expresemos con sinxeleza as dores e os desexos deste momento. Pidámoslle a saúde do corpo e da alma; pidámoslle que nos garde na súa paz e que non dubidemos do noso destino bo nin de que en todo momento podemos facer o ben estando atentos ás necesidades do próximo.

Que a Virxe María volva a nós os seus ollos misericordiosos e ampare as nosas casas, familias e hospitais, especialmente estes días.

Co meu afecto e bendición,

+ Alfonso,

Bispo de Lugo

[Texto en castellano]

Recomendacións da Hospitalidade Diocesana de Lourdes

 Un dos fins principais da Hospitalidade de Lourdes é  estar a carón dos enfermos, sobre todo os que viven no seu domicilio; persoas que viven soas ou persoas que teñen máis dificultade en comunicarse e relacionarse cos demais. Por iso, e tendo en conta a situación actual, dirixímonos a toda persoa de boa vontade e sobre todo e dun xeito especial aos miles de peregrinos a Lourdes da provincia e da Diocese lucenses.

Son moitos, en circunstancias normais, os que durante o ano están en contacto co resto dos peregrinos, sobre todo cos que viven polas súas limitacións máis illados con visitas; axudas; chamadas por teléfono etc.

Estamos nuns momentos en que por necesidade, solidariedade e legalidade, hai que permanecer nas casas. Este illamento físico (para moitos máis doloroso e duro) pode levarnos por desgraza mesmo a un illamento sentimental ou espiritual. Debemos todos acompañarnos, se cabe con máis entusiasmo e ilusión, facendo da necesidade virtude: máis unidos e prestar máis as axudas que podemos realizar; e aceptar con máis benevolencia a axuda que outros nos prestan, dentro das súas posibilidades tan limitadas, pero cun maior esforzo de amor e caridade da súa boa vontade. Porque todos podemos axudar e todos necesitamos axuda, todos somos caídos na viaxe e todos podemos ser samaritanos.

Recomendamos:

1) Estar máis en contacto por teléfono ou calquera outro medio sobre todo cos que viven sós, tamén co resto dos peregrinos que se coñezan e por suposto co resto da familia.

2) Rezar por todos, sobre todo polos peregrinos. Pídeselles aos sacerdotes que peregrinan a Lourdes (máis dun centenar), que lembren dun xeito especial a todos os peregrinos.

3) Se é  posible, seguir a Misa polos medios de comunicación. Agora cada domicilio pode converterse en templo de oración.

4) Que María a nosa Nai, baixo a advocación de Lourdes; de Fátima; da Saúde, sexa nestes momentos: modelo, intercesora e que nos una como só o sabe facer unha nai! Que o Señor, conceda luz e inspire a todos os que se esforzan por vencer ao inimigo común e así a humanidade poida volver á súa vida normal!

Como persoas de Fe, esta pode ser unha invitación ou ocasión máis, para recoñecer a debilidade e limitación do ser humano e o poder infinito do Señor, que para nós sempre é Pai.

Lugo, 19 de marzo de 2020

A Xunta Directiva da Hospitalidade de Lourdes de Lugo

A Coresma

Cando comezou o ano creo que ningún eramos conscientes da revolución que ía supor o coronavirus para a nosa vida. Parecíanos algo afastado -no tempo e o espazo- e alleo ás nosas persoas.

Creo que vai ser unha ocasión de ouro para vivir a Coresma. Si, todo ten o seu punto positivo. Pasamos da queixa máis común do noso día a día -non teño tempo- a poder compartir quince días coas nosas familias, amigos, compañeiros ou con quen sexa que fagamos o confinamento. De súpeto vimos como o noso tempo detíñase e que aquilo máis esencial para nós podería ocupar todo o noso tempo. É, en definitiva, o que sucede na Coresma: Deus quere ser o protagonista do noso corazón neste tempo. Xa non pode haber queixas de que nos falta tempo! Podemos orar, ler o Evanxeo diario ou algunha lectura espiritual, rezar o rosario en familia (unha tradición tan común e preciosa no noso país hai unhas décadas), etc.

Priváronnos da comuñón! Pero creo que nos vai levar a valorala e a desexala, a descubrir o que significa que nas misións estean un mes sen celebrarlles a Misa e que privilexio temos nós de poder actualizar o memorial do Sacrificio do Señor. Aínda que xa non é algo tan afastado porque me sucede que eu vou a cada parroquia unha vez ao mes a celebrar a Misa, salvo na principal. Aprender a dar grazas pola Eucaristía e polos sacerdotes.

Pero a nós tamén nos doe celebrar a Misa “sós” (porque sós nunca estamos). Por iso rezamos por cada un de vós, polas vosas familias, polos enfermos, e damos grazas a Deus por todo o persoal sanitario, os transportistas, os que traballan en supermercados, restaurantes, gasolineiras, forzas e corpos de seguridade, e calquera outro tipo de servizo que hoxe se brinda ao noso país neste momento. E imos aproveitar todos os medios de comunicación social para transmitir online a Santa Misa ou unha adoración do Santísimo Sacramento.

E ai, a Semana Santa! Serviranos para unirnos máis á Paixón do Señor. Supoño que será en grao sumo estraño cando nos atopemos só os sacerdotes para celebrar os distintos oficios. Pero viviremos nós tamén o gozo de poder celebrar a Eucaristía, unirémonos ao sufrimento do Señor en Xetsemaní, deixarémonos tocar polo silencio do Calvario e con esperanza camiñaremos no medio da noite guiados pola Luz pascual, sabendo que a Resurrección de Cristo marcará o fin deste tempo.

Certamente paréceme que Deus quixo pór ante nós un símil moi fermoso. Do mesmo xeito que o tempo de Coresma está marcado pola penitencia, a oración e o xaxún que dispoñen o noso corazón para os Misterios da vida de Xesús que imos celebrar, así tamén a Pascua irrompe no medio da noite para encher as nosas vidas coa Luz que iluminará os nosos pasos e depositará no corazón a Paz que nace da Resurrección. Porque é a certeza da nosa vida: Cristo resucitou e vive por amor a nós. E deste xeito, pasaremos do confinamento que o coronavirus nos está ofrecendo, levándonos a vivir unha insospeitada penitencia, oración e xaxún, para que podamos logo estalar de gozo coa Pascua da Resurrección, onde Cristo dá luz ás nosas tristezas e convérteas en verdadeiras alegrías.

Ler máis

A %d blogueros les gusta esto: