Mes: Agosto 2019

Mercado solidario na Parroquia da Milagrosa

Como en anos anteriores, a Parroquia lucense da Milagrosa organiza un mercado solidario co fin de recadar fondos destinados á atención das persoas máis necesitadas e para o sostemento da Parroquia. Permanece aberto ata o 4 de setembro co seguinte horario: de 11:30 h a 13 h e de 17:30 h  a 20:30 h.

Hai artesanía (mantelería, toallas bordadas, panos de cocina, cerámica, cestería, pintura…) productos ecolóxicos e do campo (doces, licores…) entre outras moitas cousas.

Aprovéitase a ocasión para agradecer a colaboración que se presta, pois sen ela non sería posible a acollida que cada semana se leva a cabo no despacho parroquial, nin soster o labor social e pastoral da Parroquia.

Turismo relixioso e proposta cristiá

Conta John Waters na revista Huellas (2013) que estaba un domingo en Misa, en Florencia, na abadía de “San Miniato al Monte” e no momento da Consagración, recibiu un golpe nas costas. E relata: “Dei a volta e vin a unha señora que recollía do chan unha cámara de fotos. Nada insólito. Xa nos afixemos aos turistas nas igrexas, cos seus pantalóns curtos, as súas camisetas e os seus inseparables aparellos para facer fotos. Cando era neno, todo isto era impensable. Hoxe é unha experiencia normal”.

Resulta curioso como nos afacemos a certos feitos. Ás veces isto irrítanos pero en xeral carecemos de motivacións suficientes para resistir a estes costumes. Con todo, o turismo relixioso é un feito que está aí. Ao turista, como a calquera ser humano, acollémolo ou rexeitámolo e se queremos acollelo, os nosos monumentos non se poden seguir ofrecendo ao mundo dunha forma desagradable, sen un persoal que reciba ao outro con civismo e profesionalidade, convidando á xente ao silencio, evitando o seu deambular taciturno e desorientado polas igrexas e catedrais, disparando fotos en calquera lugar e hora, sen pedir ao visitante ningún tipo de respecto ou actitude.

O problema é que hoxe chegamos ao cumio do despropósito tolerando actitudes cara ao relixioso que acaban identificándose coa mentalidade dominante. E é que estas maneiras de pensar tratan á fe como un residuo do pasado e dunha antiga inocencia que pertence a unha forma de estar nunha existencia digna de mágoa. Que significa, en consecuencia, o feito de que se permita aos turistas deambular por lugares e monumentos creados pola experiencia cristiá sen implicar máis que un chisco de curiosidade e un mínimo de óbolo?

Permitir isto, dun xeito desorganizado, significaría contribuír a considerar a experiencia relixiosa, e o gran valor da fe no Misterio de Cristo e nos seus sacramentos, como unha peza de museo que se pode examinar, estudar, admirar e conservar como parte da gratificación cultural dunhas vacacións ou dun mal chamado “fin de semana”. É verdade que o feito relixioso supón admiración, pero tamén devoción, fe que se vive, ora e celebra e para iso necesítanse uns xestos mínimos que expresen estas realidades. Pódese camiñar pola Catedral de Lugo co Santísimo permanentemente exposto sen axoenllarse, ou polo menos, facer unha xenuflexión profunda?

Noutras relixións non permiten entrar aos seus templos sen descalzarse ou cubrirse, por exemplo. En calquera caso, acoller ao peregrino e ao turista é non soamente unha obra de misericordia senón tamén un acto de profunda caridade cos irmáns descoñecidos. Son moitas as razóns polas que hoxe é necesario coidar o turismo relixioso. Moitas persoas viviron e viven experiencias profundas de conversión, con confesión incluída, nos nosos templos e catedrais despois dun tempo de silencio e oración ante o Señor. Se veñen á nosa Catedral por algo será. En moitos casos teñen motivacións fondas de fe.

Por outra banda, a Igrexa católica inclúe nas súas Conferencias Episcopais, comisións e departamentos para a Pastoral do Turismo e Migracións. O turismo relixioso é obxecto de atención e reflexión na Igrexa Universal. O Pontificio Consello para a Pastoral dos Emigrantes e Itinerantes publicou a este respecto numerosos documentos. Lugo coa súa muralla romana e a súa Catedral, coas belas paisaxes da Ribeira Sacra a moi poucos quilómetros, entre outros marabillosos lugares, é unha gran cidade, obxecto de atención por parte de peregrinos, turistas e visitantes de todo tipo que buscan nela a espiritualidade, a paz, a natureza e o descanso.

Mario Vázquez Carballo

Deán da Catedral de Lugo

V Peregrinación ao santuario do Corpiño

O domingo 25 de agosto é un dos días máis importantes no Santuario do Corpiño. É a xornada de Peregrinación das familias e Solemne Bicamáns á Virxe do Corpiño.

Os peregrinos de Lalín terán a honra de camiñar acompañados pola talla da Virxe do Corpiño da igrexa de Xaxán.

A peregrinación, para a que non é necesario inscribirse, é totalmente gratuíta. Só hai que presentarse o domingo nos puntos de saída (diante da igrexa parroquial de Lalín ás 8 da mañá; ou diante da igrexa parroquial de Vila de Cruces ou de Silleda ás 9 da mañá) para estar a tempo á Misa das 12.

Desde Silleda e Vila de Cruces son uns 8 kms, que se fan en 2 horas. Desde Lalín son 16 kms, que levarían algo máis de 3 horas.

Acompañando a todos os grupos haberá coches de apoio para calquera incidencia que impedise terminar a ruta a pé. Tanto no traxecto como ao chegar, haberá bebidas frías gratuítas a disposición de todos . É obrigatorio levar chaleco reflector.

Escurantismo na Igrexa!!!

En certa ocasión estaban tomando algo uns universitarios que acabaran a carreira e compartían apuntamentos para preparar as oposicións a profesores. Achegouse o colega universitario dun deles e díxolles: “Sabedes unha cousa? Acabo de saber que ‘fulano’ é cristián”.

Aos compañeiros pégalles a risa, pero el engade: “Que si, que vos é certo!”. Daquela os compañeiros dinlle que si é verdade e que ademais na xuntanza aquela había varios cristiáns. Entón bótalles unha ollada aos da xuntanza e dilles: “Vós estades tomándome o pelo. Iso non pode ser verdade…”. Que prexuízos sobre os cristiáns tería o bo deste mozo!…

A verdade é que este universitario non tiña unha aceptable lectura da realidade. Nin sequera parecía ser consciente de que a súa universidade fora fundada por un arcebispo, que estudara na biblioteca del e que agora era a da universidade. Ademais nos seus percorridos polo Reitorado podería terse esnafrado contra a estatua do arcebispo. É posible que fose un fiel seguidor da máxima de que “o que eu non coñezo non existe”. Pero na vida hai moitas máis realidades cás que un coñece.

No IX encontro dos voluntarios das Cáritas galegas en Mondoñedo (4 xuño 2016) Emilio López Salas, no relatorio de formación “O voluntariado de Cáritas. Pegadas de misericordia” faloulles da realidade dos voluntarios das Cáritas españolas, 83.712 en 2015. O dato que quero traer aquí é que o 50 % deses voluntarios ten estudios universitarios. Esta porcentaxe é máis do dobre do que hai na sociedade española. Dato que nos sorprendeu cando se nos dixo e mesmo aos que fixeron a enquisa en 2015. É bo certamente que algúns universitarios sexan agradecidos á sociedade que lles pagou os estudos, e queiran devolverlles algo aos pobres pagadores.

No ano 2016 Jonatan García Rabadán presentou a súa tese de doutoramento, “Participación política y asociacionismo católico: El caso de las asociaciones de fieles en la Diócesis de Bilbao”, na Universidade do País Vasco. Para a súa tese entrevista a 683 membros das asociacións de fieis, que representan o 51 % dos asociados. Na liña do parágrafo anterior atopa que o 60,3 % ten estudos universitarios, dato que triplica o da poboación de Euskadi na que teñen estudos universitarios o 22,8 % da poboación.

Estes datos contrastan totalmente co que unha empresa multimedia de comunicación moi importante de España sostén reiteradamente: que a Fe Católica dáse en persoas ignorantes e incultas. Iso creno moitos que se din modernos, ilustrados e amantes da verdade, pero que son sumamente crédulos con eses medios, sen ver obxectivamente a realidade, nin buscar con liberdade a verdade dos feitos. Simplemente chegaría con ver as universidades católicas que hai polo mundo adiante, incluída España. Mesmo saber os datos mínimos da Academia das Ciencias máis prestixiosa que hai, a da Santa Sé, da que era membro un dos científicos máis mediáticos, Stephen Hawking, do que é fácil atopar fotos cos tres últimos papas. Dela forman parte moitos premios Nobel de Ciencias.

Por outra parte estes datos tamén nos urxen a facernos preguntas os católicos sobre a nosa maneira de vivir a Fe. Pode que sexa demasiado certo o que dicía un profesor universitario: “É máis fácil saber se un profesor ten un/unha amante ca se vai á Misa”. Parece que se está a vivir a Fe en clandestinidade, o que certamente fala de que as nosas sociedades e universidades son pouco libres e abertas nestes campos.

Globalmente é certo que os católicos teñen unha clara preocupación polos pobres, de xeito que se desaparecesen os católicos (por tanto a Igrexa) a nosa sociedade sufriría unha crise bestial, especialmente os máis pobres e marxinados da sociedade. Pero, asumimos que os pobres teñen que ser os protagonistas da súa liberación como ensina a Doutrina Social da Igrexa?. Evanxelizamos en serio aos pobres e desde eles?

Remato traendo á memoria un escritor prestixioso do país, Ramón Mª del Valle-Inclán, que moitos españois leron, pero a inmensa maioría descoñece a súa vinculación con institucións católicas e sindicais, pois foi membro creador e primeiro presidente do Sindicato Agrario Católico Obreiro Santiago o Maior de Pobra do Caramiñal, fundado o 17 de setembro de 1919, e o consiliario era o párroco, Felipe Rivera.

Antón Negro Expósito

Sacerdote e sociólogo

Imaxe: cathopic

Verán en parella

Hai moitos artigos que falan do verán como un tempo “perigoso” para as parellas, que quizais remate en separación en setembro. Normalmente poñen o acento na intensidade da convivencia. É frecuente obviar ás persoas que contan que o verán é un tempo de traballo duro, por exemplo, no sector da hostalería, no que case non se ven e o tempo que están xuntas están esgotadas. Para estas persoas tampouco vai este artigo, pero teño un compromiso con elas para escribir sobre os traballos explotados e a vida en parella.
O tema de hoxe é descubrir as potencialidades deste tempo de verán, de cambio de ritmo, de plans que protexen ás persoas e á parella. Se estamos traballando cunha parella, pode suceder que o tempo xuntos sexa máis reducido ao longo do curso e haxa menos variabilidade de actividades. O día a día está marcado por horarios, rutinas, casa, obrigas etc. menos flexibles. O verán ten días máis longos e con bo tempo poden facerse máis cousas na natureza, fóra da casa. Algunhas ideas para favorecer o encontro e a conexión no tempo do verán:
– Facer plans de descanso, natureza, de cambio de actividade, aprendizaxes novas, lecturas, viaxes etc. nas que haxa tamén tempos persoais cos que logo podemos enriquecer o tempo compartido. Ter cousas que contarnos alimenta a vida en común. Aprender doutras persoas e contextos é positivo para a parella.
– Convivir con outras persoas. Se estamos en familia cos nenos, compartir espazos con outras familias. Buscar momentos para compartir con outras persoas e parellas amigas. Aproveitar para facer visitas a persoas que normalmente non vemos e que queremos. Facer cousas polos demáis.
– Promover espazos de diálogo, encontro, afectividade, para “actualizarnos”. Si, as persoas cambiamos, a nosa parella e nós mesmos imos cambiando. Que novos intereses ten o o outro? Como cambian os seus desexos?
Cultivar a admiración. Recoñecer, valorar, amar, facer medrar as cualidades do outro. Poñer a mirada nas capacidades e competencias, sen negar as dificultades, axuda a crear un espazo común de crecemento.
– No límite tamén está o amor. Ás veces necesitamos poñer límites, amar ao outro como lle fai ben, non como é máis doado ou como a mín me gustaría. Non. Como necesita o outro. O límite tamén é necesario na parella. Un exemplo: poñer límite ao alcohol se a miña parella abusa del. Dicir “ata aquí”. Facer plans que teñan en conta as dificultades.
Quizais hai conflitos que acontecen por non ter un plan saudable, “seguro” para a parella, no que cultivemos algunhas cousas importantes. Ás veces coñecemos parellas que contan que se ven “atrapadas” en plans de consumo, sen alicientes, que se converten noutra rutina; ou con persoas que interfiren na vida da parella e non respectan ese espazo necesario. Os plans ben pensados en común poden axudarnos a disfrutalos máis. Nunha relación o verán, o cambio de ritmo, pode ser un tempo marabilloso.

Cristina Bandín
Psicóloga no COF Diocesano

Imaxe: cathopic

A %d blogueros les gusta esto: