Mes: Marzo 2019

Asemblea Anual da Adoración Nocturna de Lugo

O venres 15 de marzo celebrarase a Asemblea Anual Regulamentaria da Adoración Nocturna de Lugo no Seminario Diocesano, co seguinte programa:

Ás 19 horas, SANTA MISA, na capela do Seminario.

Ao concluír esta Eucaristía iniciarase a Asemblea no salón de actos do mesmo centro, tratándose estes puntos:

 – Preces regulamentarias

 – Saúdo do Presidente Diocesano

 – Informe de Secretaría

 – Informe de Tesouraría

 – Informe do Presidente sobre a situación da Obra

 – Elección de novo Presidente Diocesano

 – Rogos e preguntas

 – Intervención do Director Espiritual

Ao concluír o acto compartirase un pequeno ágape de confraternidade.

Centenario do templo parroquial de Lalín

Co lema «Cen anos no corazón», Lalín celebrará o centenario do seu templo parroquial.

Ás 12 da mañá do próximo martes 19 de marzo, o Bispo presidirá na igrexa parroquial de Lalín a Misa Solemne de acción de grazas a Deus polos cen anos de historia deste templo.

Como conta o historiador Antonio Vidal Neira, en maio de 1903 iniciouse a construción da nova igrexa de Lalín rematándose 16 anos despois. Rematadas as obras, a falta da torre, inaugurouse e bendiciuse o 19 de marzo de 1919. O bispo de Lugo don Manuel Basulto, presidiu a Misa Pontifical acompañado polo párroco don José María López Castro, os arciprestes de Deza, Camba e Dozón, don Buenaventura Cañizares, cóengo e antigo cura de Lalin, don Teolindo Gallego e don Gregorio Saavedra Ascariz, párroco de Bendoiro, encargado do sermón.

A parroquia de Lalín foi creada, de acordo ao arranxo parroquial decretado por Frei Gregorio María Aguirre no ano 1890, quedando suprimidas San Martín de Lalín de Arriba e San Cristóbal da Pena.

«Cen anos no corazón». Lema e logotipo

O lema escollido tráenos á memoria a necesidade da que falaba o papa Benedicto XVI: «cando un se detén en silencio, precisa sentir non só o palpitar do seu propio corazón, senón, de maneira máis fonda, o latexar dunha presenza confiable, que se pode percibir cos sentidos da fe e que, con todo, é moito máis real: a presenza de Cristo, corazón do mundo».

«Cen anos no corazón» é o tempo que esta igrexa leva no centro de Lalín, un pobo considerado por moitos como «o corazón de Galicia». Ademáis fai presente que neste ano se conmemora o centenario da Consagración de España ao Sagrado Corazón de Xesús, copatrono desta Parroquia. A pretensión da mesma é ser a vida que xorde do Corazón de Xesús, a manifestación dun pobo que ten unha identidade concreta: «a dignidade e a liberdade dos fillos de Deus en cuxos corazóns habita o Espírito Santo como nun templo» (LG, 9).

Sendo conscientes de que «o corazón fala ao corazón», como dicía o lema do beato cardeal Newman, escolleuse como imaxe representativa o corazón. Dúas cores, a vermella e a dourada, representan unha o sangue dos mártires de tódolos tempos, semente de cristiáns, e a outra, á nosa Diocese de Lugo, que utiliza esta mesma tonalidade no seu propio logotipo. Os «raios de luz» que saen do corazón son imaxe dese mandado de Xesús aos seus discípulos: «vós sodes a luz do mundo. Non se pode ocultar unha cidade posta no alto dun monte. Tampouco se acende unha lámpada para metela debaixo da artesa, senón para poñela no candeeiro e que alume a todos os da casa. Brille así a vosa luz ante os homes, para que vexan as vosas boas obras e dean gloria ao voso Pai que está nos ceos» (Mt 5, 14-16).

Confesar os pecados mortais polo menos unha vez cada ano, e en perigo de morte, e cando se comungue


Hoxe comezo cun dos cinco mandamentos da Santa Nai Igrexa, o que xustifica o que coñecemos como «o precepto», co que cumprían noutro tempo case todos os cristiáns durante o tempo de Coresma.
Está claro que, se un só se confesa por cumprir cun mandamento, pero non o fai porque teña dor dos seus pecados, a cousa non vai servir de moito. E tamén está claro que se un ten necesidade de confesarse non é necesario que agarde á Coresma para facelo. Por suposto, que o mesmo serve para comungar, que se debe facer todo o ano, non en balde é o alimento de inmortalidade que nos ofrece Xesucristo.
Entendo que nos dea vergoña confesarnos, xa que a ninguén lle gusta recoñecer que fixo cousas mal, mesmo cando non o viu ninguén. Pero, do mesmo xeito, estou seguro de que todos, nalgún ou en moitos momentos da nosa vida, escoitamos a voz da nosa conciencia que nos chama a atención polas cousas que fixemos mal. Mesmo, se cadra, moitas veces esa voz da conciencia non nos deixa durmir.
Independentemente da nosa fe e da vivencia que fagamos dela, todos temos necesidade de liberarnos daquilo que nos escraviza, chamémoslle pecado, erro, fallo, debilidade ou como queiramos.
Para liberarnos da escravitude do pecado podemos tentar mirar para outro lado ou autoconvencernos de que «non foi nada» ou  refuxiarnos no de «todos teñen pecados» ou no de «o que estea sen pecado que tire a primeira pedra», que, por certo, dixo
Xesucristo.
Como dicía, non nos podemos confesar por obrigación. Pero podemos probar a facer unha limpeza da nosa conciencia no confesonario, ante o sacerdote que representa a Cristo, o único que non ten pecado e que pode perdoalos todos de verdade. Como dicimos moitas veces por probar non perdo nada e se cadra gaño moito.

Miguel Ángel Álvarez, párroco da Fonsagrada

[Artículo en castellano]   Imaxe: cathopic

Tanto vale a vida humana?

Como din nos programas informativos dos medios de comunicación «a actualidade manda». Tamén aquí traio un dos temas que foi actualidade ahi un tempo, pero que aínda non esquecimos: o rescate de Julen.

Hai uns meses escribín un artigo titulado «Tan pouco vale a vida humana?», pero, despois do visto, considerei que debía cambiar o título e, a pesar do fatal final da historia de Julen, constatar que a vida ten valor, un valor absoluto e por iso hai que loitar, mesmo contra todo prognóstico e sen mirar o que se gasta. A proba está nos centos de persoas que traballaron no rescate do neno.

Non quero entrar en máis detalles sobre este caso tan peculiar por inusual que foi. Sei que a morte de calquera neno ou calquera ser querido é moi dolorosa para os seus, aínda que non se lle dedique un só segundo na televisión. Por non falar tamén dos centos de persoas, anónimas para nós, pero non para as súas familias, que quedan no fondo do Mediterráneo e o seu éxodo cara a unha terra mellor.

A tempo pasado quero quedarme só co bo, como dicía máis arriba, e cunha oración por Julen e polos seus pais e por todos aos que representan.

Pero aínda non rematara a fin de semana, no Telexornal de TVE1 da noite, nunha das reportaxes, ao que lle dedicaron bastante tempo, tratábase o tema da eutanasia unha vez máis. En menos dun minuto pasouse de dar a noticia do funeral de Julen, de lembrar todo o operativo e de entrevistar a un dos bombeiros que dicía que loitaron até o final porque querían crer que o neno estaba con vida, a ofrecer as opcións que temos para «eutanasiarnos» ata que en España se promulgue a lei que permita facelo legalmente.

Nun minuto pasamos de aferrarnos a un imposible, a defender o dereito de terminar a vida de quen se considera ou consideramos que non merece a pena ser vivida. Termínase a noticia de Julen e para encher o baleiro cambiámonos de lado sen o mínimo escrúpulo.

Tanto defendemos que se gasten 100.000,00 € diarios para salvar unha vida como pedimos que se poida eliminar ao neno non nacido e non desexado con total normalidade e sen que ninguén vexa a aberración, nin tan sequera a incoherencia, por defender unha cousa e a contraria ao mesmo tempo. Só en España realízanse case 100.000 abortos cada ano.

Doutra banda, en Nova York aproban que se poida abortar até o minuto antes de nacer.

Un dos entrevistados polo tema da eutanasia dicía que «o titular de vida ten dereito a dispor dela». Pero resulta que ningún humano se dá a vida a si mesmo, senón que nos vén dada. Por tanto, non podemos dispor dela nin tampouco decidir sobre a vida dos demais, porque o seu valor é absoluto en todas as súas etapas, como absoluto é o que nola deu.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artigo orixinal]

 

 

Exercicios espirituais para sacerdotes organizados pola Sociedade Sacerdotal da Santa Cruz

Durante o ano 2019 a Sociedade Sacerdotal da Santa Cruz en Galicia organiza tres quendas de exercicios espirituais para sacerdotes.

  • Do 11 ao 16 de marzo na casa de convivencias “Pazo Montecelo”, predicados por don José Ramón Bascarán, doutor en Dereito Canónico, sacerdote da Prelatura do Opus Dei, que reside na Coruña.
  • Do 22 a1 27 de abril na casa de convivencias “Olbeira”, predicados por don Nicolás Álvarez de las Asturias, doutor en Dereito Canónico, profesor na Universidade Pontificia de San Dámaso, Vigairo da parroquia de Santa María de Caná (Pozuelo, Madrid).
  • Do 9 ao 14 de decembro no “Pazo Montecelo”, predicados por don Jesús Higueras, Misioneiro da Misericordia, licenciado en Teoloxía, Párroco de Santa María de Caná (Pozuelo, Madrid).

Os Exercicios en Pazo Montecelo comezan ás 12 da mañá. En Olbeira, ás 16 h. Uns e outros terminan ás 10 da mañá.

Pazo Montecelo, San Pantaleón das Viñas, Paderne (A Coruña). Tel. 981 78 25 90.

Olbeira, San Miguel de Deiro, Vilanova de Arousa (Pontevedra). Tel. 986 55 45 34.

A %d blogueros les gusta esto: