Transcrición da homilía pronunciada polo bispo Mons. Alfonso Carrasco durante a Eucaristía solemne na Catedral o 5 de outubro de 2018:
Benquerida alcaldesa desta nosa cidade de Lugo, hoxe acompañada polos membros da corporación municipal.
Damos a benvida a estes cativos vidos dende a parroquia de San Xoán do Campo para facer esta tradicional ofrenda ao noso patrón, san Froilán.
E benvidas tamén tódalas persoas que dende distintos lugares se achegan hoxe á nosa cidade para celebrar solemnemente estas festas.
Benvidos todos a esta casa vosa; cada fiel que ven aquí, cada un dos que vimos aquí a esta catedral sabemos que, vindo de onde veñamos, estamos na nosa casa, esta é a nosa casa, a casa de tódolos cristiáns do mundo enteiro, aquí onde a Igrexa en Lugo onde ten a súa sé.
(…) hoxe os lucenses recibimos aquí, na catedral e tamén en cada un dos nosos fogares, aos nosos familiares e aos nosos amigos para celebrar con ledicia ao noso patrón.
Celebramos a San Froilán e del o primeiro que hai que dicir é que é patrón da nosa cidade e da nosa diocese e tamén patrón da cidade de León, onde está enterrado, logo de facer un longo camiño desde aquí. El naceu aquí en Lugo, nunha casa pequena e sinxela na que medrou e se fixo grande… ata chegar ás fronteiras do que daquela eran distintos reinos; e sempre facendo ben e construíndo.
E podemos lembrar o motivo principal polo que facemos festa: que alguén noso, unha persoa nacida aquí en Lugo, é hoxe recoñecido como alguén cheo de esplendor e recoñecido moito máis aló deste lugar, moito máis aló das nosas fronteiras, moito máis aló deste século…; hoxe lembramos e celebramos que Froilán, lucense, é recoñecido como alguén moi grande por todos, pola Igrexa Universal, como un santo, como un modelo para calquera cristián de calquera lugar e de calquera momento da historia.
Froilán foi un home grande que naceu aquí, lugar no que había unha semente boa, fonda, unha fe que levaba dentro un sentido da vida fundamentado no amor, na xustiza, na paz; Froilán foi parte dunha humanidade grande.
Tódolos galegos sabemos que é preciso sementar primeiro para logo recoller os froitos; e San Froilán é froito dunha tradición concreta, dunha familia, dun pobo que tiña dentro algo moi fondo que fixo xurdir del a alguén tan importante.
San Froilán, como San Paulo, soubo que todo o que podía desexar e facer sería moi grande só con Noso Señor, só seguindo a Xesús. E así o fixo o noso paisano: correu tras Xesús, foi tras El, estudando, traballando, seguíndoo de todo corazón. E por iso, por estar con Xesús, puido dar un froito moi grande, moi forte: ser pai para moitos. Iso é o máis belo e mellor que pode chegar a ser unha persoa: ser pai, ser nai ou, o que é o mesmo, ser fecundo e chegar a dar moitos froitos nos seres queridos, nos seres próximos. Que felicidade hai máis grande que poder un día sentar á mesa con aqueles que medraron grazas a ti?
O que hoxe faremos nas nosas casas será isto: sentar ao carón daqueles que medran por nós, pola nosa axuda, e dan froitos de paz, de humanidade, de xustiza.
Ler máis
Gústame esto:
Gústame Cargando...
