Mes: Agosto 2018

A hospitalidade

Xesucristo encárnase na historia nun contexto de inxustiza, de cegueira e de conflito. Así, podía afirmar que o Deus cristián, encarnándose, dándose gratuitamente, redime e practica a xustiza, baléirase de si mesmo e convértese nun de tantos, especialmente nun migrante, pasando por condicións de pobreza, de sufrimento, de persecución e de vulnerabilidade desde unha opción sacrificial e de solidariedade divina.

A fermosa pasaxe bíblica de Mateo 25 preséntanos a Xesús con esta extraordinaria parábola: ”Cando te vimos forasteiro e te acollemos?… Asegúrovos que canto fixestes cun destes irmáns meus máis pequenos fixéstelo comigo” (Mt 25, 38-40). Deste xeito, o Fillo de Deus, Xesús de Nazaret, faise un refuxiado, convértese nun migrante e iso implica que no contacto cos migrantes e refuxiados coñécese mellor, máis de perto, a presenza viva e real do mesmo Deus. En cada un destes máis pequenos é o mesmo Cristo o que está presente. A hospitalidade de Xesús, como nos nosos días, apóiase en sólidos alicerces: acoller no fogar e invitar á mesa; crear espazos de encontro para axudar a sanar, compartir, reconciliar, discernir, celebrar e ser testemuñas de esperanza. As comidas e celebracións son un elemento central na experiencia de Xesús como migrante e peregrino. En moitas ocasións, senta á mesa con pecadores e marxinados por razóns económicas, de saúde, raciais, relixiosas e ata morais. Deste xeito reconfigura as barreiras da puridade aínda a costa do rexeitamento e do escándalo. Algúns teólogos chegan a afirmar que Xesús foi crucificado pola forma en que comía.

En calquera caso, a familia migrante é unha institución privilexiada para a hospitalidade. O papa Francisco así o afirma na recente exhortación apostólica Amoris Laetitia (46): “As migracións representan outro signo dos tempos que hai que afrontar e comprender con toda a carga de consecuencias sobre a vida familiar. A mobilidade humana, que corresponde ao movemento histórico natural dos pobos, pode revelarse unha auténtica riqueza, tanto para a familia que emigra como para o país que a acolle (AL 46).

Por todo iso necesitamos recompoñer as nosas ideas, senón ideoloxías perversas, e aprender a mirar de novo, contemplando a vida exemplar de Cristo, o Mestre, e enfocando, con misericordia e sentido común, a perspectiva especial coa que necesitan ser miradas moitas familias. Refírome en especial ás mulleres e nenos que viven experiencias migratorias dramáticas e devastadoras, sobre todo, cando teñen lugar fóra da legalidade e sostéñenas circuítos internacionais de trata de persoas.

J. Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral

O Encontro Mundial das Familias 2018 (II)

“Se a misión da Igrexa é converterse nunha familia, á inversa, a misión da familia é converterse máis e máis na Igrexa”. Estas verbas do Cardeal-Arcebispo de Bombay, Mons. Oswald Gracias, na homilía do mércores á tarde, aínda resoan nos nosos corazóns como unha verdade certa e aínda por descubrir no día a día.
O mércores foi un día de primeiro contacto para nós. Todo era novo e coa dificultade engadida de ser noutro idioma. Chegamos á Eucaristía da tarde, onde puidemos atopar a amigos e irmáns sacerdotes xunto con moitas familias doutras dioceses españolas. Ao final do día asistimos a una conferencia titulada: “Por que casar na Igrexa?”, onde diversos relatores explicaron a súa vivencia personal e o acompañamento que se establece para que eles descubrisen o valor e importancia da graza sacramental. Quizáis o que máis nos impactou foi J. Granados, sacerdote e vicepresidente do Instituto Xoan Paulo II para a familia en Roma, que afirmou a importancia de descubrir un lugar onde o amor poida medrar, un lugar onde poder sentirse acollido e acompañado: a Igrexa.
O xoves paseamos pola exposición dos distintos stands nos cales as asociacións e movementos mostran como é a súa misión e labor na pastoral familiar. Tamén colaboramos confesando. Á tarde, ademais dunha breve visita por Dublín, asistimos a un concerto dun grupo folk-rock chamado Rend Collective, cuxo espazo musical nos axudaba tamén a orar. Rematamos a xornada asistindo a unha mesa redonda sobre como afrontar o sufrimento e as crises matrimoniais.
Dende logo, estes son días de graza, de encontro e de ledicia pola fe que vivimos na comuñón da Igrexa. A nosa mirada cara ao matrimonio, a todo o que significa e ao que se enfronta, ten un desexo de renovar a súa presentación, de ensina-lo como un camiño de soños e ilusións que é a alianza matrimonial xunto cunha mirada real e veraz sobre todo o que implica e o sufrimento que nel existe. Para a Igrexa en Irlanda é unha ocasión para renovar o seu compromiso co Señor Xesús e para redescubrir a centralidade da familia na vida eclesial; e para tódolos que participamos neste Encontro é unha ocasión para ilusionarnos de novo na pastoral familiar e atopar novos métodos ou camiños para presentar a beleza da alianza entre home e muller.
Nicolás Susena
Sacerdote de Lugo

Crónica do Encontro Mundial da Familia (I)

Corría o ano 1994; era o “Ano da Familia”, promovido pola ONU, pero a cuxa iniciativa Xoán Paulo II quixo que se sumase a Igrexa. Aquel ano, en Roma, tivo lugar o primeiro Encontro Mundial da Familia.

Hoxe, 24 anos despois, celébrase unha nova edición de tan marabilloso encontro, no cal, a familia ocupa o centro de toda a xornada. As diversas actividades (lúdicas, culturais, formativas, de debate, celebracións litúrxicas, exposicións, mostra de diversas iniciativas apostólicas e de acompañamento á familia) buscan colocar á familia no centro da vida e fundamento da sociedade, pero tamén da Igrexa. Se Deus é Trinidade, vive en comuñón, é Amor, así a familia vive de modo análogo esta comuñón e amor.

Baixo o lema “O Evanxeo da familia: Alegría para o mundo” (elixido polo Papa Francisco) reflexiónase sobre a familia a través do último documento pontificio Amoris Laetitia. Os tres grandes momentos do encontro vertebran e dan forma aos diversos capítulos da exhortación apostólica, dando voz a familias e relatores sobre como vivir, celebrar e orar os diversos aspectos. Estes tres actos son: o congreso pastoral (de mércores a venres), o festival das familias (o sábado á tarde-noite) e a Misa conclusiva (o domingo á tarde). O encontro, ademais, contará coa presenza do Papa Francisco, que viaxará o sábado á mañá e regresará a Roma o domingo á noite.

Máis de medio millón de persoas danse cita estes días en Dublín para o Encontro Mundial. E tamén nós gozamos, e seguiremos facéndoo, deste marabilloso e bendicido evento. Acompañádenos coa oración; en especial polas familias, por Irlanda e a Igrexa que peregrina nestas terras, e polo Papa. Nós intentaremos seguir aprendendo e contarémosvos algunha cousa máis destes días.

Nicolás Susena

Sacerdote de Lugo

 

 

 

XXVIII Festa Convivencia cos maiores de Samos

O 19 de agosto terá lugar a 28ª edición da Festa Convivencia cos maiores que organiza, este ano en Castro de Loureiro, a Fundación O Noso Lar. Este ano o lema é “Os maiores, gardiáns do noso patrimonio cultural”. E o programa é o seguinte:

12:30 h  Celebración da Eucaristía

13:30 h  Homenaxe aos maiores de 90 anos

14:30 h  Xantar compartido

17:30 h  Concerto do grupo de música folk Millo Verde – Cantares dos Pendellos de Agolada

 

Por outra parte, a igrexa de San Martiño de Lousada (Samos) será rehabilitada, pois ten derrubadas a cuberta da nave lateral, o presbiterio e a sancristía. Desde fai uns 40 anos, os oficios relixiosos lévanse a cabo na igrexa de San Román de Lousada.

A Xunta de Galicia elaborará outro proxecto para que se adapte ás características actuais. A intención é que estean concluídas as obras para o próximo Ano Santo 2021.

Ao templo de San Martiño de Lousada, unha das primeiras manifestacións de románico da provincia de Lugo, o historiador Francisco Vázquez Saco recoñécelle “valores artístico-arquitectónicos”.

Con respecto á historia, nunha escritura do Tombo de Samos do ano 872 xa se menciona Lousada. E por razón do Voto de Santiago, a Parroquia de San Martiño de Lousada achegaba no ano 1050 un tecido de la de 9 cóbados de longo.

 

Nosa Señora dos Ollos Grandes, patroa de Lugo

O vindeiro mércores, 15 de agosto, a Diocese e o pobo de Lugo, con motivo da solemnidade da Asunción da Virxe María, renderá homenaxe á súa patroa baixo a fermosa advocación da “Nosa Señora dos Ollos Grandes”. En verbas do historiador Narciso Peinado, os lucenses temos o privilexio dunha “fermosa, orixinal e feliz advocación”.

Ás doce do mediodía, o Bispo da Diocese presidirá a Eucaristía que concluirá cunha entrañable ofrenda floral na capeliña barroca dedicada a Nosa Señora. Nese momento, acompañado do Cabido da S. I. Catedral, da Alcaldesa, dunha representación do Concello e das autoridades locais e cunha nutrida representación de fieis que se congregan física e espiritualmente na Capeliña da Señora, contemplan a imaxe da Patroa e venérana con filial devoción. Estamos ante unha devoción popular moi antiga. A cantiga 77 do rei Alfonso X o Sabio, recordando os milagres da Nosa Señora, é unha testemuña veraz da devoción a María expresada nunha imaxe moi anterior á actual. Parece evidente que esta imaxe actual da Virxe representa, dun xeito moi semellante, á que o Rei Sabio lle cantou no seu día. Na imaxe actual, María está representada de pé, con manto e túnica longas; a cabeza cuberta cun veo que deixa amosar unha fermosa melena ondulada; mentras suxeita o Neno coa man esquerda, ofrécelle a este, coa dereita, o peito nutricio (daí tamén a advocación da Virxe do Leite), branco e espido; o neno viste roupas amplas, leva unha bola na man esquerda, vai descalzo e coloca a manciña dereita sobre o peitiño da súa nai.

Pero que ten, pois, de orixinal esta advocación? Máis aló do argumento da fermosura do corpo e da grandeza dos ollos expresados na imaxe, agóchase un xeito popular de entender a devoción a María, unha Marioloxía dos ollos e das miradas, substractos teolóxicos con arraigadas fundamentacións bíblicas, froito dun pensamento ben elaborado e oculto, en ocasións, detrás de pregarias e expresións relativas ao corazón humano e a sentimentos fondamente relixiosos. Neste contexto pódese entender a tradición que asegura que, inspirado nesta imaxe, compuxo San Pedro de Mezonzo a “Salve Regina”. Os ollos son o correlato do corazón, e dado que o corazón se substrae a todas as miradas porque está escondido no peito, búscaselle unha correspondencia exterior que é precisamente a dos ollos.

Nun estudo sobre María e Galicia do ano 1947, o entón coéngo mestrescola e Reitor do Seminario de Santiago, referíndose ao desterro do Bispo Odoario, a reedificación do templo de Santa María e a recuperación da imaxe da Virxe no templo, afirma: “aquella imagen cuyos ojos grandes no se apartaron un momento de su pueblo escogido, durante los días del cautiverio”. Certamente os ollos da Virxe de Lugo parécense, coa súa mirada atraínte, a un imán. Así o testemuñan centos de fieis que cada día a contemplan. Nunca está soa. É notorio para os lucenses que Ela estende a súa doce mirada sobre todos os fieis e nunca os abandona nas peticións de auxilio e socorro.

Queira Deus que aprendamos a mirar limpa e misericordiosamente a todos como Ela nos mira.

José Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

A %d blogueros les gusta esto: