Mes: Xuño 2018

Xornada de responsabilidade no tráfico

Con motivo da celebración da festa de San Cristovo, patrono dos condutores, e o inicio das masivas vacacións do verán, a Comisión Episcopal de Migracións da Conferencia Episcopal Española, desde o Departamento de Pastoral da Estrada, saúda a todas as xentes relacionadas coa mobilidade humana: camioneiros, transportistas, taxistas, condutores de autobuses, de autocares, de ambulancias, bombeiros, Garda Civil e Policía de tráfico, confrarías de san Cristovo, asociacións de transportistas… Diríxense tamén ás persoas que cada día pasan boa parte do tempo ao voante por razóns de traballo, necesidade ou por ir de vacacións. Así mesmo aos motoristas, ciclistas e peóns que usan as vías públicas. A todos desexan a paz, a alegría e a bendición do Señor.

O 1 de xullo tamén se celebra a Xornada de responsabilidade no tráfico que neste ano ten como lema «E sabede que eu estou convosco todos os días», palabras de Xesús no Evanxeo de san Mateo (28, 21).

Ademais, o Departamento de Pastoral da Estrada está en plena celebración gozosa dos 50 anos de existencia, ou, o que é igual, medio século en camiño cos condutores e peóns como “Igrexa en saída”, que diría o papa Francisco, achegando o seu gran de area, para que a mobilidade polas estradas e rúas sexa un pouco máis segura.

Por este motivo, organízase unha peregrinación a Roma do 16 ao 20 de setembro de 2018 para todos os condutores que así o desexen. O punto central da peregrinación será o encontro co papa Francisco, escoitar a súa palabra e recibir a súa bendición.

[Materiais]

Solidariedade coa Igrexa universal

O día dos santos Pedro e Paulo é tamén a ocasión na que se lembra especialmente unha iniciativa de solidariedade que leva moitos anos poñéndose en práctica: o Óbolo de San Pedro. É a axuda económica ofrecida polos fieis de todo o mundo directamente ao Santo Padre para soster as obras de caridade da Santa Sé e as funcións dos organismos que colaboran no exercicio do seu ministerio pastoral ao servizo da Igrexa universal. Compartindo profunda e humanamente estes principios, a Santa Sé acollerá cada unha das donazóns que se efectúen. Compartir intencións, valores e o compromiso cara aos máis necesitados cos que cada fiel ha de cumprir cada día.

Actividades para a infancia

 O Servizo de Infancia e Xuventude de Cáritas Diocesana de Lugo organiza a mediados do vindeiro mes o Campamento Urbano XXIV (Lugo e Laxe 16-27 de xullo).

Pola súa parte, as Delegacións diocesanas de Pastoral Vocacional de Galicia organizan  campamento Monagos de Galicia é para nenos de 9 a 15 anos en Porto do Son do 9 ao 14 de xullo.

Námbolos dous casos é preciso inscribirse antes do 29 de xuño.

«A miña filla está a piques de morrer; ven impor sobre ela as túas mans, para que sande, e viva»

Xa chegou o verán. Tras un inverno difícil en todos os sentidos, por fin chegou o verán, polo menos a estación que coñecemos con este nome. Outra cousa será que o tempo veña a gusto de todos e que os nosos políticos nos dean unha tregua, aínda que só sexa para que descansemos un pouco a cabeza.

Todos poñemos moitas esperanzas no verán, para o que temos moitos plans, aínda que xa sabemos que non todos os poderemos realizar. Sabémolo ben: o home propón e Deus dispón, unhas veces con sorpresas boas e outras malas. Digo isto a raíz das palabras do evanxeo do vindeiro domingo que encabezan este artigo.

Cantas persoas terán nas súas mentes o mesmo pensamento que aquel xefe da sinagoga que acudiu a Xesús desesperado pola enfermidade da súa filla! Cantas situacións dolorosas prodúcense cada día e de todo tipo en calquera lugar do mundo! Cantos berros desesperados dirixidos a Deus!: enfermidades, dependencias, rupturas, exilios, pobreza, fame, inxustizas, violencia, roubos, atentados… tamén no verán.

Deixando ao carón os bos propósitos para o verán, necesitamos volver poñer os pés no chan e con esperanza firme non deixar de acudir a Xesucristo, que no medio dos nosos choros e alborotos sempre ten unha palabra para acougar a nosa alma: “Talitha qumi” (contigo falo, nena, érguete).

Deus non colle vacacións nin tampouco é un can que deixar nun refuxio para cando volvamos. Para unha vida auténtica necesitamos estar preto do Autor da Vida, e para unhas vacacións auténticas necesitamos levar connosco ao único capaz de poñer paz infinita no noso espírito («Vinde a min os que estades cansos e angustiado»).

 

Verán e festas

As festas dos santos e a Virxe María celébranse durante todo o ano, con máis ou menos solemnidade, pero celebración á fin e ao cabo. Con todo, agora no verán, todo é distinto, a iso axudan o bo tempo e os días grandes. É verdade que todas esas cousas condicionan o noso ánimo e tamén a forma de vivir a fe, pero iso non quere dicir que os santos que teñen o seu día nos meses de xullo, agosto e setembro, sexan distintos aos que celebran a súa festa nos outros meses do ano. En actitude distinta estamos nós, pero non os santos.

En calquera caso, as persoas debemos aproveitar cando as circunstancias son favorables. Isto serve tamén para as cousas de Deus e para as celebracións litúrxicas. Despois, como existe a comuñón dos santos, xa se encargarán “alá arriba” de distribuír todo entre todos da mellor posible.

Aí está o verán, non só para as festas, senón tamén para o descanso, a familia, a lectura e para Deus.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

Artigo orixinal

San Xoán Bautista, solsticio de verán, o Camiño de Santiago e a fonte da Fonsagrada

Este ano houbo que esperar un pouco, pero logo de tres días de néboas e nubes, puido verse como os primeiros raios de sol do día impactaban de cheo no centro da Fonte da Fonsagrada.

Este acontecemento, que só pode contemplarse no solsticio de verán, fainos lembrar toda a importancia do sol para a vida da persoas, que se podería estudar desde a antropoloxía e as ciencias, sen esquecer a teoloxía e a Bilblia.

Desde aquí quero ofrecer unas cantas notas que nos poidan axudar a comprender mellor o simbolismo relixioso deste acontecemento, que se repite noutros moitos lugares do mundo, coas súas variacións.

Sobre o solsticio de verán e o día de San Xoán Bautista

O soslticio de verán é o 21 de xuño. O 24 deste mesmo mes, só tres días despois, celébrase a solemnidade do Nacemento de Xoán Bautista, primo de Xesús. Nestas datas gozamos dos días máis longos do ano.

Non se trata, como din algúns, de que o cristianismo “expropie” as antigas festas pagás. O que fan os primeiros cristiáns é encher esas festas de contido trancendente e un sentido cristián, como fixeron con todas as cousas da vida ordinaria.

Zacarías, o pai de Xoán Bautista, refírese a Xesucristo como “o Sol que nace do alto”. Xoán Bautista di que convén que el mingüe para que Cristo creza.

Se nos fixamos, unha vez que chegamos ao día máis grande do ano, 24 de xuño, festa do nacemento de San Xoán, necesariamente a partir desa data empezan a decrecer os días. Será, seis meses despois, o 25 de decembro, día do nacemento de Xesucristo, cando volvan comezar a crecer: Xoán decrece (24 de xuño), Xesucristo crece (25 de decembro).

O caso da Fonte de Fonsagrada.

A tradición vincula os milagres desta fonte ao Camiño Primitivo a Santiago. Unha das lendas conta que chegou un peregrino canso e famento a este lugar, chamou a unha casa a pedir algo de alimento, pero a casa era pobre e non tiñan nada. O peregrino indicoulle á señora da casa que fose buscar auga á fonte para darlle de beber. A muller foi e cando chegou de volta a casa a auga converteuse en leite, da que se alimentaron aquel peregrino e todos os da casa. Esta historia lémbranos a pasaxe de Elías e a pobre viúva e o seu fillo, ademais doutros moitos.

Por este milagre, a fonte é chamada “sagrada” e, fose como fose a historia, o feito é que a este lugar chámaselle desde sempre “Fonsagrada” (Fonte Sagrada). A fonte está dedicada a Santa María, da que hai dúas imaxes na fonte: unha no centro e a outra ao carón. A parroquia deste lugar, situada á beira mesmo da fonte, tamén está dedicada a Santa María. Seguramente, así comezou a historia deste pobo: un peregrino, unha fonte e Santa María.

A esta fonte chega directamente o Camiño de Santiago. Ao coroar a forte pendente que hai desde Paradanova, os peregrinos atópanse de cheo coa fonte. Seguramente noutros tempos, bastante afastados, máis dun peregrino saciou a súa sede nesta fonte e aquí repúxose do cansazo.

Por este último tramo do camiño, que aquí coñecemos como “Caella de Valeriano”, nestes días (21-24 de xuño) entran os primeiros raios de sol do día e iluminan dun modo singular o centro da fonte, coas imaxes de Santa María, como se pode ver na foto.

Concluíndo

No día máis grande do ano, o día de menos escuridade, o Sol que nace do alto (Xesús) é acollido pola Virxe María, para ser a súa nai e poida asumir a condición humana e guiarnos na peregrinación da nosa vida, para que un día podamos gozar da eternidade nun día que xa non terá ocaso.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

Artigo orixinal

A %d blogueros les gusta esto: