É lícito pagar imposto ao César ou non?


Non é doado comprometer a Xesús con preguntas. No Evanxeo do vindeiro domingo os fariseos vólveno a intentar. Xesús unha vez máis sae airoso cunha resposta sinxela pero suficientemente clara: “dade ao César o que é do César e a Deus o que é Deus”.
Fai uns días reflexionabamos sobre que non sempre é necesario escoller ou excluír algunha das dúas partes. As cousas de Deus e as cousas do mundo teñen a súa respectiva autonomía, pero iso non implica unha exclusión forzosa, máis ben todo o contrario: unha colaboración e complementariedade necesarias. Reproduzo a continuación as palabras de Jaume Grane na revista Misa Dominical 2017/13 nas que se nos explica ben cal debe ser a nosa actitude respecto “ao César” e a Deus.

«Os cristiáns temos unha dobre obediencia: á sociedade civil e á Igrexa. Nós non podemos eludir as chamadas do Señor para que nos dediquemos á construción dun mundo máis xusto e humano. Nin podemos soslaiar os problemas da nosa sociedade co argumento de que nós somos “cidadáns do ceo”.
O noso compromiso con Deus e coa sociedade non o podemos concibir como situados en dous hemisferios diferentes; nin tampouco que debemos repartirlles as nosas enerxías ao 50%. A nosa persoa, a nosa vida, témola que poñer a disposición de ambos.
Cando nós, na Igrexa, acollemos a Palabra de Deus e celebramos a Eucaristía tamén nos estamos poñendo a punto para o traballo social. Cando achegamos o noso gran de area por mellorar a sociedade, de feito, estamos servindo ao Señor e cumprindo a súa vontade» (MD 13, 2017/13, pág. 14)

Tamén é certo que ás veces hai leis civís contrarias ao Evanxeo. Nestes casos sempre temos a opción da obxeción de conciencia. É o caso claro, por exemplo, do aborto (agora disfrazado como un dereito), no que a Administración non pode obrigar a un médico a practicalos.
Pero estraña como, nunha sociedade moderna e progresista como a occidental, haxa quen queiran negar o dereito á obxeción de conciencia ou que a Igrexa poida expoñer públicamente a súa mensaxe. Quérese liberdade para todos, menos para os cristiáns.
A sociedade non é allea para a Igrexa, pois todos os membros da Igrexa tamén o somos da sociedade na que estamos integrados. Por iso a Igrexa ten unha palabra para as distintas realidades sociais, e non só para a vida interior de cada persoa en particular.
Esa palabra recóllese no que chamamos a Doutrina Social da Igrexa (DSI), onde se abordan temas como a economía, o traballo, o paro, a folga, a política, os dereitos humanos etc. A DSI é bastante descoñecida. Algúns sorprenderíanse do que a Igrexa di dalgunhas cousas destas das que falan os políticos todos os días.
Para os que queiran coñecer a DSI temos agora un resumo moi asequible. Trátase do DoCat, que facer?. Unha obra sinxela (e barata) para achegarnos a estes temas que son importantes para a sociedade e saber o que di a Igrexa sobre eles. Ademais, desde fai unhas semanas, o bispo Munilla no seu programa de Radio María (luns e venres ás 8 da mañá) explica cada día un punto do DoCat.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Trátase de persoas, permaneces á marxe ou súmaste?

O mércores 18 de outubro, Día Europeo contra a Trata de Seres Humanos, Cáritas diocesana de Lugo avoga por unha loita eficaz contra a trata de persoas e a explotación, un dos delitos máis graves contra os dereitos humanos. O traballo que esta entidade realiza a través dos seus proxectos encamíñase non só a protexer e asistir ás vítimas senón, tamén, a dar a coñecer unha realidade que permanece escura e agochada.

Cáritas diocesana considera que é fundamental reforzar e insistir na prevención e a educación da cidadanía. Só desde a raíz poderemos erradicar esta lacra que convive ao noso carón. Cómpre facer visible a que é, quizais, a forma de escravitude máis próxima á poboación pero que segue resultando invisible.

Cáritas quere recordar que SE TRATA DE PERSOAS, e a dignidade das persoas non é negociable.

O día 18 repártense por Lugo carteis de sensibilización e DÍPTICOS informativos que recollen de forma sinxela as claves para  identificar e tomar conciencia desta dura realidade. E tamén do labor de Cáritas Lugo neste ámbito.

Nota dos bispos da Provincia Eclesiástica de Santiago ante os incendios de Galicia

“Coidar da casa común. Solidarios coas vítimas dos incendios”

Ante a traxedia dos incendios forestais, que ademais das perdas materiais, sacrificou vidas humanas e causou grandes sufrimentos a milleiros de persoas, os Bispos da Igrexa en Galicia queremos manifestar a todos os que sofren a nosa solidariedade e solicitude fraterna.
 Compartimos ante todo a dor dos que choran aos seus familiares e amigos que perderon a vida e elevamos a nosa oración a Deus para que os acolla xunto a si. Quixésemos que nestes momentos fose real en todas as nosas parroquias da Igrexa en Galicia a experiencia da unidade, do compartir esforzos, dores e angurias, a proximidade do amor fraterno, de xeito que ninguén se senta só na necesidade; e agradecer, ao mesmo tempo, tantos xestos de solidariedade de amigos e veciños, que son un apoio imprescindible para manter a esperanza e a coraxe. Sentímonos particularmente unidos aos pobos e aldeas máis afectadas, unindo a nosa oración á súa, implorando de Deus o don da fortaleza e a confianza.

 Parécenos imprescindible igualmente condenar con toda claridade as accións de quen causa voluntariamente este tipo de incendios, que poñen en risco a vida de persoas e tamén danan gravemente e irresponsablemente o medio ambiente tan necesario para a vida. Como dixo o Papa Francisco, «un crime contra a natureza é un crime contra nós mesmos e un pecado contra Deus».
 Provocar un incendio é un xesto de grave inmoralidade, no que a persoa pon de manifesto unha actitude ante os irmáns e ante a natureza contraria ao ben querido por Deus.
Isto é moi evidente ante os sufrimentos que padece hoxe a nosa poboación, e especialmente ante o feito tristísimo de quen morreu por mor destes incendios.

 Pero é claro tamén se consideramos a consecuencia destas accións na natureza, que é creación de Deus, fonte de vida e de traballo, e que non debería ser destruída como agora vemos. Habemos de respectar a natureza e valorala, na súa bondade, harmonía e equilibrio, como un don que recibimos e un legado que debemos esforzarnos por transmitir ás xeracións futuras. Ao recibir de Deus o dominio sobre o mundo, o ser humano ocupa o seu lugar no planeta como don e privilexio. Por iso ten o deber de cultivar o respecto relixioso pola integridade da creación.

 Como en tantas ocasións o Papa Francisco manifestou, ven ben recordar que: «A natureza adoita entenderse como un sistema que se analiza, comprende e xestiona, pero a creación só pode ser entendida como un don que xorde da man aberta do Pai de todos, como unha realidade iluminada polo amor que nos convoca a unha comuñón universal» (Laudato si, 76).
Esta nosa “casa común” é unha condición absolutamente necesaria para a vida de todos. É un préstamo que cada xeración recibe e debe transmitir á seguinte xeración. De aí a enorme responsabilidade en canto ao seu uso.

 Quixésemos manifestar, en particular, o noso recoñecemento e apoio aos milleiros de persoas implicadas no operativo de loita contra o lume, os bombeiros, as forzas e corpos de seguridade do Estado e os numerosos voluntarios, que se esforzan por salvar vidas, aliviar danos e evitar a perda de persoas e bens, mesmo á conta de cansazo e riscos persoais. En circunstancias a miúdo extremas, dannos un exemplo admirable de abnegación sen límites.

A partir das nosas comunidades cristiás, das Cáritas Diocesanas e doutras institucións eclesiais, mostramos a nosa dispoñibilidade para a acollida e a axuda incondicional de cantos a necesiten.

Pedimos a Deus que nos axude nestas circunstancias difíciles, especialmente a quen loita contra o lume, e que nos conceda saber estar e traballar unidos para recuperar a nosa terra, que vemos hoxe tan danada e que Deus nos deu para facer posible nosa vida.

+ Julián, Arcebispo de Santiago.

+ Luis, Bispo de Tui-Vigo.

+ Alfonso, Bispo de Lugo.

+ José Leonardo, Bispo de Ourense.

+Luis Ángel cmf, Bispo de Mondoñedo-Ferrol.

+ Jesús, Bispo Auxiliar de Santiago.
 

Foto: Ángel Manso | La Voz de Galicia

Déixenme falar das misións

Déixenme lembrar ás xentes encantadoras de Burundi e Rwanda, coas que chorei, sorrín e esperei, durante 21 anos, 1973-1994.

Chorei ao atoparme con centos de persoas que carecían de case todo: medicamentos, escolas, auga limpa, alimentos, camiñando cos pés descalzos, durmindo no chan sobre unhas esteiras… Chorando, si, porque non podiamos chegar a todos.

Sorrindo e festexando a construción de escolas, a mellora de vivendas, a construción de centros de saúde e dotación de medicamentos, repoboación de árbores, cooperativas, escolas artesanais (carpintaría e albaneis) e fogares de formación de mozos: costura, cociña, atención familiar.

Os espazos aos que son nomeados os misioneiros polos seus bispos cambiaban en poucos anos. A súa ausencia polas guerras devolvía ás xentes ás súas estreiteces. “Vós sodes a nosa voz, non vos vaiades“.

Como era posible este necesario cambio social?: grazas a Cáritas nunca faltaba nas reunións parroquiais un relato dos necesitados: anciáns, viúvas, orfos, enfermos. Para eles alimentos e axuda no traballo dos seus pequenos hortos. En Cáritas diocesanas atopábanse medicamentos, roupas, alimentos. Todo facilitado por Cáritas internacional (aceite, millo, trigo troceado, fabas, leite en po…).

Viviamos en esperanza. Escribir a Mans Unidas e esperar resposta era unha garantía de que chegaría algo/moito; e así chegaron axudas para mellora de vivendas, escolas, salas polivalentes, traída e depósitos de auga, medios de transporte, iluminación con placas solares en centros comunitarios, granxas…

A presenza do misionero era reflexo da alegría do Evanxeo. Sentiámonos moi a gusto con aquelas xentes que chamabamos os nosos irmáns.

Ofrecémoslle o que constrúe a humanidade: o valor das súas vidas ante Deus, a oferta do perdón dun Pai cheo de misericordia e bondade, a novidade do Evanxeo fundado na vida e mensaxe de Xesús.

A súa resposta á graza manifestábase nun desbordamento de festa na Pascua de cada ano cos centos de bautizados logo de tres anos de preparación. A graza de Deus non caeu en balde.

Se houbo desordes e mortes non foron causados polos crentes senón por brotes incomprensibles de egoísmo.

Grazas, misioneiros de Lugo. Grazas aos amigos das misións pola vosa proximidade.

Fray José Estévez Iglesias – mercedario en Sarria

Xornada interdiocesana de animadores de pastoral xuvenil

O sábado 21 de outubro no Colexio María Auxiliadora de Lugo será a Xornada Interdiocesana de Animadores de Pastoral Xuvenil de Galicia, ocasión para achegarse á realidade do Sínodo dos Bispos: “Os mozos a fe, e o discernimento vocacional”. O Rvdo. João Chagas, responsable do departamento de Mocidade no Vaticano informará da realidade mundial da pastoral xuvenil. Tamén haberá varios talleres que intentarán responder a varias preguntas: como chegar aos mozos que non veñen? Como mellorar a proposta pastoral cos que temos? Que ofrecerlles unha vez que termina a iniciación cristiá?

Finalizarase cun concerto, magazine, entrevistas….

Horario:

  • 10:00 – Acollida

  • 10:30 – Oración

  • 11:00 – Relatorio do Rvdo. João Chagas

  • 12:30 – Talleres

  • 14:00 – Comida

  • 15:30 – Magazine

  • 18:00 – Celebración eucarística na Catedral

  • 20:00 – Concerto – oración de Rosa Cruz na igrexa de San Pedro

A %d blogueros les gusta esto: