Mes: Agosto 2017

Xubileu das Persoas Maiores e Emigrantes no Corpiño

Bendición de peregrinos chegados ao Corpiño o 20 de agosto

 

O domingo 20 de agosto déronse cita máis de dous mil peregrinos no Santuario da Benaventurada Virxe María do Corpiño con ocasión da celebración do Xubileu das Persoas Maiores e Emigrantes.
A celebración comezaba cun nutrido grupo de peregrinos que, acompañados polos voluntarios do Santuario, foron ata a Parroquia de San Pedro de Losón para facer o “Camiño dos Pastorciños” rezando o Rosario, en recordo da primeira das peregrinacións que no século XII viña ata a ermida do Corpiño ante a noticia de que se estaba aparecendo a Virxe María, podendo ver á Virxe aquel día todo o pobo.
Ao chegar á carballeira do Santuario, o Rector do Santuario acompañado dos peregrinos que xa estaban no Santuario recibiu á peregrinación e deulles a Bendición dos Peregrinos. Posteriormente, entraron en procesión pola Porta do Ano Santo.
A celebración da Santa Misa estivo presidida por Andrés Ramos Castro, sacerdote lalinense e Secretario Xeral da Provincia Eclesiástica de Madrid e Director de Pastoral e Voluntariado de San Pablo CEU e Capelán das 18 Asociacións de Galegos de Madrid. Nesta celebración fíxose mención ao encontro de todos os emigrantes que chegaron e que un día saíron de Lalín, especialmente do encontro de todos coa Virxe do Corpiño, que é nai de todos. Tamén se tiveron moi presentes ás persoas maiores que hoxe en día son un gran apoio para as familias máis novas.
A Santa Misa estivo cantada polo Coro do Santuario Virxe do Corpiño, e tamén concorreu a Banda de Música de Vilatuxe, que ofreceu un magnífico concerto na ?carballeira do Santuario unha vez finalizada a Santa Misa.
A celebración da Sta. Misa da tarde, unha vez recibidos os peregrinos do “Camiño dos Pastorciños”, estivo presidida por Adrián Sanabria Mejido, Vicario Episcopal para a Nova Evanxelización da Diocese de Sevilla.

Peregrino, benvido a estas terras

Os nosos pobos multiplican a súa vida coa vosa presenza. De verdade enchedes a nosa terra e rúas coa vosa aventura, benvidos.

Sodes un pouco a nosa escola. De vós aprendemos a mirar a vida como un espazo no que cabemos todos. Santiago ensínanos, e axúdanos a baleirarnos de inutilidades e a lembrarnos que a vida é vida se ten unha meta.

Traédesnos aires de fe e de procura de paz de todos os recunchos de España, de todo o mundo. O Apóstolo Santiago segue convocando desde o silencio da súa tumba a vivir a frescura do evanxeo, o sentido profundo da vida, a revitalizar as raíces que nos sosteñen.

Non hai límite para as vosas idades. Emociónanos ver desde nenos de peito pegados ás súas nais, ata anciáns; a mendigantes de saúde, a buscadores de algo ou de Alguén.

A sorpresa salta cando se vos escapan as razóns do voso peregrinar: “fágoo pola miña esposa que quixo facelo, pola miña nai que xa non pode”; “búscome a min mesmo”, “desafíanme as pegadas de miles de antigos peregrinos”.

Credes no milagre do camiño e non vos poden as dificultades: sorrides ante o vendaval e a choiva, facedes fronte ao cansazo e ao soño, porque o voso soño é axoenllarse ante Santiago: “aquí estou”.

Pedídesnos as igrexas abertas (non sempre é posible), a vosa presenza na bendición do peregrino é un momento de ceo, sabedes descansar no silencio do templo, e chega a vós o eco: ULTREIA

Falaredes destas terras e de tantos lugares do Camiño como do mellor dos trofeos: “foi marabilloso”. Diredes ante o cansazo de cada día: PODO, afírmao a compostelana.

Contaredes que o encontro con tanta xente encantadora ensanchou o voso corazón, non somos illas senón unha gran familia cunha mesma patria. NON es estraño nunca porque sabes compartir cansazos, comedor, descanso e dormitorio. Vólveste aquel neno que fuches cando confiabas en todos os que sorrían, falas todos os idiomas: o do amor.

As nosas terras quérenvos, querémosvos e agradecémosvos todo o que nos ensinades. Se en algo nos distraemos ao recibirvos pedímosvos perdón. Agradecémosvos que nos faledes desas mañás ou horas en que o camiño sorprendeuvos e deu resposta á vosa inquietude. Grazas.

Frei José Estévez. Mercedario

Imaxe: Cathopic.com

A Nosa Señora dos Ollos Grandes de Lugo

A pesar do fenómeno irreversible da secularización e da laicidade da cultura contemporánea, onde os grandes relatos e acontecementos relixiosos parecen perder interese, a importante festa litúrxica da Asunción de María (o próximo día 15 de agosto) segue movendo corazóns, convocando masas e sendo causa de numerosas festas cristiás por toda a xeografía española e europea.

A nosa cidade de Lugo celebra tamén con gran solemnidade á súa Patroa, Santa María de Lugo, a Nosa Señora dos Ollos Grandes. A ela está dedicada a nosa Catedral e a súa fermosa capela coa graza arquitectónica do barroco de Casas e Novoa e coa singularísima imaxe da Virxe de alabastro policromado, anterior ao século XII.

A capela, co seu dourado e frondoso altar, onde centos de fieis participan cada día na Eucaristía e onde rezan con fonda devoción á Señora, é un espazo privilexiado de silencio e de contemplación ante a mirada misericordiosa de María. Alí, segundo unha antiga tradición compúxose a oración da Salve; a Santa María de Lugo dedica Alfonso X o sabio a cantiga 77 e o bispo Benito Murua, o 15 de agosto de 1904, fixo a coroación canónica da imaxe por concesión pontificia. Estamos pois, ante un conxunto arquitectónico e escultórico, que, o ensaísta de Friol, Celestino Fernández de la Vega, describía como “o máis notable do templo actual e algo extraordinario” (Celestino F. de la Vega, “As sete cidades do Antigo Reino de Galicia. Breviario histórico e emocional de Lugo”, en: Faro de Vigo, número especial conmemorativo do centenario (1853-1953), páx. 40). Certamente, a nosa Catedral, centro incuestionable dun culto excepcional e milenario á Eucaristía, irradiou dun modo simultaneo unha poderosa forza de devoción mariana que pode documentarse desde os primeiros tempos da Reconquista.

A festa da Asunción é sen dúbida una das máis importantes do ano litúrxico e o prototipo das primeiras festas marianas, como xa demostrei nun traballo de investigación dedicado á Virxe dos Ollos Grandes. Esta festa, chamada nas súas orixes “o día da Nai de Deus María”, no Leccionario Armenio de Xerusalén (s. V), a finais do século V céntrase sobre o Tránsito de María, que sinalando a idea dunha morte singular da nai do Señor, represéntase ao redor da Asunción. Estamos así, ante unha festa de gran rango litúrxico, moi antiga e coherente coa importancia obxectiva que a solemnidade ten, que no caso de Lugo confirma a importancia histórica do culto a Santa María.

O acontecemento da Asunción de María non significa, para os cristiáns, unha lonxanía dos seus fillos, senón unha poderosa proximidade que proxecta luz sobre a nosa existencia e sobre a historia da humanidade enteira. Por iso, pedimos e sentimos a súa axuda e consolo para afrontar as probas de cada día coa confianza de que ela, desde o ceo, míranos, coida e protexe.

 

Mario Vázquez Carballo

Deán da Catedral de Lugo

Acordo entre a Xunta e a Igrexa sobre o patrimonio eclesiástico

A Igrexa determinará os criterios de asignación de fondos propios destinados ás intervencións nos bens con valor cultural. Elaborará un programa anual de intervencións para realizar nos centros da súa titularidade, que deberá organizarse por áreas culturais diferenciadas (patrimonio arquitectónico, patrimonio artístico, patrimonio documental e bibliográfico). Estableceranse tamén as prioridades para a distribución das achegas e intervencións por parte da Consellería, e fixaranse as condicións para o acceso e visita pública aos bens eclesiásticos, priorizando aqueles en que realizase ou poida realizar investimentos a Xunta.

Unha Comisión Mixta Xunta de Galicia-Igrexa Católica asesorará sobre as medidas de seguridade dos bens culturais de titularidade da Igrexa Católica, e emitirá informes nos procedementos de declaración de bens de interese cultural (BIC) relativos a bens eclesiásticos, sobre traslados definitivos ou ben informes sobre proxectos de obras e intervencións que afecten os ditos bens.

Todos os proxectos de obras e intervencións de bens integrantes do Patrimonio Cultural da Igrexa Católica de Galicia serán instados polos bispos respectivos e, para o caso de institutos de vida relixiosa, polo máximo representante da abadía, orde ou instituto. Pero no caso de intervencións nas parroquias, estas poderán seguir sendo instadas polos propios párrocos, aínda que a partir de agora deberán contar co visto e prace do bispado ou do superior da orde relixiosa para poder ser sometidas a informe da Comisión Mixta.

Así mesmo, as obras e intervencións de pequena entidade que non requiran proxecto só necesitarán autorización da Dirección Xeral do Patrimonio Cultural. É o caso de intervencións que non afectan elementos estruturais nin supoñen alteración do volume, do deseño exterior, da cimentación, da estrutura, ou das condicións de habitalidade ou seguridade dos edificios.

Sexto continente

Fai uns poucos anos emerxeu das augas un novo continente. Se cadra non coñecían esta noticia e pensan que estou un pouco tolo ou de guasa.

O papa Benedicto XVI designou desta forma a todo o que ten que ver co tema dos medios de comunicación, internet, redes sociais etc. En realidade, estamos ante un continente novo, o “Continente Dixital”, ou “Sexto Continente”, que tamén necesita ser evanxelizado.

Neste Sexto Continente podemos atopar de todo, bo e malo. Pero tamén pode ser unha boa plataforma que nos achegue a Xesucristo e aos irmáns. Dicíao o mesmo Papa Benedicto na audiencia do 8 de maio de 2005: “Todo depende do modo no que veñen usados. Estes importantes instrumentos da comunicación poden favorecer o coñecemento recíproco e o diálogo ou tamén, pola contra, alimentar o prexuízo e o desprezo entre os individuos e os pobos; poden contribuír a difundir a paz ou a fomentar a violencia”. Malia o negativo dos medios de comunicación, eu sigo crendo que nos ofrecen moitas oportunidades, quizais máis aínda aos que teñen que vivir en lugares afastados das cidades ou vilas. Grazas a eles hoxe todos podemos escoitar unha conferencia sobre teoloxía, unha meditación espiritual, ler as mensaxes do Papa ou os bispos, ademais de poder escoitar (e ver) a misa dominical ou diaria.

A Misa na radio e a televisión

Un exemplo claro da importancia dos medios de comunicación na vida da fe, témolo na posibilidade de “asistir” a Misa a través destes medios, cando estamos doentes ou non a hai na nosa parroquia ou nunha parroquia próxima.

Agora existen moitas posibilidades e horarios, tamén para a misa diaria tanto na radio como na televisión, sen contar as canles de TV que existen en internet. No cadro que encabeza esta entrada veñen todas as opcións na Diocese de Lugo.

Miguel Ángel Álvarez

Cura da Fonsagrada

(Tomado de Falando Baixiño, nº 152)

A %d blogueros les gusta esto: