Son tercos os partidos políticos en facer fracasar unha lei de ensino de consenso ao chocar coa pedra de tropezo, a materia de relixión.
“Un cidadán que non saiba explicar o sentido dunha catedral, dun santuario, dunha procesión, do seu nome, do Camiño de Santiago, Semana Santa, Nadal- comenta un avó- será un profesional da ignorancia e un desprazado social; a ignorancia dos meus netos sobre o patrimonio relixioso é unha bofetada cara aos nosos antepasados que deixaron gravada a súa historia no que engrandece a nosa terra”.
Os nosos nenos e adolescentes enfrontaranse, tarde ou cedo, a serias preguntas que necesitan unha resposta esperanzada: Que fago eu neste mundo? Para que me chamaron á vida? Que vai ser de min, mañá? Se a xustiza, a verdade, a compaixón ou o respecto mutuo non se funda en nada, por que vou perdoar, a ser honrado?
A clase de relixión tende a dar respostas ás inquietudes máis profundas do home: a vida, a natureza, abrindo o corazón ao perdón, non abandonando ao ancián e necesitado, e respectando a liberdade dos demais.
A clase de relixión ponnos en camiño para dar razón do que a ciencia non pode explicar. A catequese axúdanos a amar e a clase de relixión a coñecer o que amamos.
A verdade está malferida sen coñecer a nosa historia máis íntima: a historia da alma humana, a súa aspiración a un horizonte feliz construído cos outros.
A relixión axúdanos a entender o silencio de Deus ante o mal, a morte, e o valor de toda persoa que ao maltratala nos deshumaniza e apúntanos á maior das degradacións posibles.
Deus non está de moda. E como o ser humano non pode vivir á intemperie, acábanse fabricando “becerros de ouro”, amuletos sustitutos, esquecendo que a súa dignidade é inmensa por ser imaxe e semellanza do seu Creador.
Os pais quéixanse de que estes tempos “deseducan”. Confían nos profesores de relixión, no seu testemuño de persoas crentes, e fano sen medos e complexos ante opcións competitivas. Agradecen aos colexios que forman personalidades crentes, practicantes e activas socialmente.
Sen liberdade de elección para os pais na formación dos seus fillos non hai democracia. Bravos, pais que esixides a axuda da escola para que os vosos fillos coñezan e vivan o que pedistes para eles no Bautismo.
Os pais saben que a escola é unha axuda, pero que eles non poden descargar a súa responsabilidade como primeiros educadores soamente niso. Son tempos en que se multiplican as “escolas” para deseducar: a rúa, os xogos, todo o bo e malo ábrese camiño en cada momento para apoderarse dun corazón. O voso traballo, pais, non é doado pero é gratificante: ver crecer aos vosos fillos camiñando seguros pola senda da vida. “Apunto ao meu fillo á clase de relixión e acompáñoo no seu crecemento”.
Permítome recordar un encontro con dous científicos rusos (especialistas en satélites), en novembro de 1990, no meu paso obrigado por Moscú: Sr. Genrich A. Avensov que me ofreceu aloxamento na súa casa, e Sr. Yuri Gasparin, que me entregou o seu gorro para protexerme do frío. Encontro fortuíto e providencial no avión e que me permitiu ser protexido “da inseguridade da noite en Moscova”, segundo as súas palabras.
Manifestaron o seu pesar pola ausencia de formación relixiosa no colexio con palabras como estás: “fíxosenos un gran dano educándonos no ateísmo”… Un e outro emocionábanse comentando: “gocei ao poder bautizar, hai pouco, á miña neta nesa Igrexa” ou “na mesa de noite teño unha a Biblia e a súa lectura confórtame”.
Deixemos que os nosos nenos e adolescentes reciban unha educación apoiada na palabra de Deus ofrecida coa vida na familia e na escola.
Frei José Estévez
Relixioso mercedario de Sarria
Gústame esto:
Gústame Cargando...
