Mes: Febreiro 2017

Na segunda das Xornadas Abertas de Teoloxía, o xesuíta exipcio Samir Kahlil Samir, presentou as diferencias entre Islamismo e Cristianismo: neste hai unha fraternidade universal e ten como fundamento unha persoa – Cristo- e no Islamismo, que ten o seu fundamento nun libro -o Corán- a fraternidade é máis restrinxida (soamente cos correlixionarios). Pasou logo a tratar a cuestión do fundamentalismo e aquí preguntouse quen sostén a ISIS e na resposta mencionou a Arabia Saudita e Qatar. Occidente non contribúe a mellorar a situación porque ten un deus, e non é Xesús, é Mammón. Na parte final da súa conferencia, Samir falou da necesidade de axudar a que os musulmáns chegados a Occidente se integren.

No diálogo cos asistentes, Samir dixo que na relación cristianismo-islamismo debemos ser ao mesmo tempo críticos e benevolentes. Críticos porque é unha esixencia da verdade, e hai que desenmascarar as falsidades e os erros. E seremos benevolentes pola necesidade que hai de cambiar as relacións, axustándonos á realidade. Verdade e fraternidade, non unha sen a outra.

[Audio da conferencia de Samir Khalil]

O Círculo das Artes de Lugo acolleu o 20 de febreiro a primeira das conferencias programadas nas Xornadas Abertas de Teoloxía. O historiador e lingüista Serafín Fanjul, foi enumerando a escritores estranxeiros que visitaron España e intentaban asimilar a poboación española á árabe, pero caendo, por exemplo en contradicións, como considerar que os españois herdaran tanto a “propensión á violencia” como a “suave tolerancia dos mouros”. Para Serafín Fanjul, “hai unhas moralexas de ideoloxía barata que non contribúen a dar unha imaxe real do país. Evidentemente, a orografía, o clima, a tecnoloxía, a tecnoeconomía conseguinte, todo iso son condicionamentos materiais verdadeiros que non contan para a maior parte dos viaxeiros. Pero estou seguro de que a psicoloxía social estaba máis relacionada con iso que con outras cousas”.

Sobre o tema da conferencia, Serafín Fanjul dixo que “nin na España musulmana nin na España de predominio cristián houbo unha convivencia modélica. O que houbo foi xustaposición de poboacións que máis ou menos se toleraban, cunha por riba das outras dúas. Nunha primeira etapa o predominio era musulmán e tiñan sometidos a cristiáns e xudeus facéndolles pagar máis impostos, someténdoos a unha gran cantidade de prohibicións, de discriminacións… Despois, cando se produce a Reconquista, tamén a discriminación é notable; por exemplo, obrígase aos xudeus e aos mudéxares (musulmáns) a levar signos distintivos na cabeza ou no ombreiro; prohibíaselles o uso de determinadas cores vivas (vermello, verde), de brocados, de bordados de ouro, calzado de calidade. Anteriormente, esa mesma prohibición ou moi semellante producírase no campo musulmán cos cristiáns.”