Vida e actualidade da Diocese de Lugo
Con motivo do Ano da Misericordia e para asistir á canonización en Roma de Mons. Manuel González hai unha peregrinación a Roma do 14 ao 18 de outubro, coa presenza do bispo Mons. Alfonso Carrasco Rouco.
Esquema do programa:
Día 14 de outubro. Voo a Roma e visita da cidade
Día 15 Visita da Roma antiga e vixilia de oración
Día 16 Asistencia ao acto de canonización do beato Manuel González García
Día 17 Basílicas e Catacumbas
Día 18 Regreso a Lugo
O sábado 15 de outubro hai unha xornada formativa para o profesorado de Relixión baixo o título: “Pedagoxía da Misericordia. O corazón ten razóns que a razón non entende”. A partir das 9:30 h no salón de actos do Seminario de Lugo desenvolveráse un programa consistente en 2 relatorios pola mañá e outros dous pola tarde (a partir das 16h). Os títulos dos relatorios son os seguintes:
A pedagoxía divina
A pedagoxía da misericordia
A misericordia na Biblia
A misericordia na súa perspectiva didáctica
O silencio é o que máis nos custa aceptar, malia tantas experiencias como temos na vida:
-Moitos vivimos no campo e sabemos a profundidade de reflexión dos campesiños que pasaron longas horas en contacto coa natureza, observando todo, aguzando o oído, diferenciando cores, sons, tonalidades…
-Como comunicadores frecuentemente rebelámonos contra pedantes entrevistadores que non deixan falar ao entrevistado e só se escoitan a si mesmos.
-Cantas veces quixemos levantarnos a media homilía porque o sacerdote fala e fala e fala e non comunica nada.
-A dobre imaxe máis frecuente hoxe no transporte é: ou cos parlantes ben colocados e abstraídos do que pasa ao redor dun ou coas mans aloucadas sobre o teléfono unha e outra vez porque a maioría non aguanta o silencio…
E iso malia que sabemos moi ben que Deus deunos dous oídos para escoitar moito e unha soa boca para falar pouco…
Ben fai o Papa en acentuar a importancia do silencio en todo tipo de comunicación, en remarcar que o silencio é parte integrante da comunicación e sen el non existen palabras con densidade de contido.
E, xunto ao silencio, a palabra; precisa e oportuna, iso si. Temos ese gran don, esa marabillosa calidade que non podemos malgastar. Poida que sexa suficiente dicir que a comida estivo boa pero se merece o cualificativo de sabrosa ou deliciosa, entendemos outra cousa… Por iso en quechua para dicir “Santo, santo, santo…” elixiron a palabra “sumaq”, que non só é bo senón rico e ata sabroso… porque a Palabra de Deus non se “sabe” senón que se “saborea”; a Deus non só o coñecemos coa intelixencia senón co corazón e, como di o biblista Carlos Mesters, cos pés, é dicir, camiñando tras de el, seguíndoo.
Pero ben sabemos que en comunicación non podemos falar só de palabra; sería moi frío: de novo co Papa, é necesario crear un ambiente propicio, case unha especie de “ecosistema que saiba equilibrar silencio, palabra, imaxes e sons”. Un belo exemplo diso témolo na película La Misión: o aproveitamento ao máximo de todos os elementos da vida cotiá da comunidade, sazonado coa música, producía o clima máis axeitado para a comunicación da mensaxe de salvación e liberación dos guaranís, para que a palabra (e a Palabra) cobrasen densidade. Pola contra, o “adoutrinamento” machacón que frecuentemente caracterizou as prédicas e as catequeses produciu o efecto contrario.
Nunca como agora fomos bombardeados con mensaxes e informacións; nunca como agora vivimos -con frecuencia- máis incomunicados. Necesitamos subir cada vez un pouco máis os auriculares para gritar máis e escoitar menos. Poida que teña razón a miña técnica en audifonía: os defectos que antes aparecían nos oídos aos 65 anos xa están aparecendo aos 50. Se seguimos baixando… Claro que, ás veces é preferible non oír para non ter que escoitar a cantidade de estupideces que nos ofrecen os medios, entre outras…
José María Rojo
[Ver artigo orixinal en castelán]
José María Rojo estará en Lugo o 17 de outubro ás 20h no salón de actos do Seminario para falar da misión nas grandes urbes latinoamericanas.
Se difícil é a arte de falar como se debe, dificilísima é a arte de calar a tempo. Mellor diría que a arte de falar e a de calar non son dúas artes, senón unha soa, porque unicamente fala como debe quen cala ao seu tempo.
Calar a tempo non é calar en todo tempo, senón calar falando e falar calando…
E aí está a dificultade suma desta arte: chegar a conseguir que a miña lingua fale a idea que na miña cabeza reflicte a verdade e cale a amañada polo meu amor propio, que fale o bo que rectamente ama o meu corazón e o malo que rectamente odia, e cale o capricho ou a aberración que lle impón o lle suxire o amor propio, que fale a paixón nobre e ordenada da miña sensibilidade e calen o balbordo e os berros de fera das paixóns tiranizadoras.
Que a miña lingua fale só para expresar o que pensa a miña cabeza, sometida á miña razón e á miña fe, o que quere o meu corazón escravo da miña cabeza, e o que sente a miña sensibilidade, ás boas ou ás malas, sometida á miña vontade e á miña cabeza.
Manuel González García: Jesús callado o La Eucaristía, escuela del silencio
(Cartilla para aprender a callar), 19382
Mons. Manuel González será canonizado esta semana en Roma, onde haberá representación da Diocese de Lugo
Fai 6 anos comentábame un teólogo de prestixio e profesor universitario: “Para que quere a Igrexa unha Academia de Ciencias?, Ese non é o seu cometido!”. Eu penso que non está fóra de lugar a existencia desta Academia Pontificia das Ciencias, xa que a Igrexa debe relacionarse coa sociedade desde a seriedade, escoitando a persoas serias e científicas. Desta Academia quero resaltar que:
-Está composta por 80 membros de recoñecido prestixio e nada menos que 36 son premios Nobel en diversos campos científicos. Desde 1936 formaron parte da Academia Pontificia 71 premios Nobel. Bastantes deles recibiron o premio sendo xa membros da Academia.
Quen lembre o artigo anterior sobre o Big Bang entenderá que Georges Lemaître fose membro desde 1936 e logo presidente desta Academia do 19-03-1960 a 20-06-1966. Tamén Severo Ochoa (1905-1993), Nobel español de Medicina, foi membro dela desde 1974.
-Na academia tamén hai científicos que non son cristiáns e outros nin sequera crentes. A modo de exemplo destaco:
RITA LEVI MONTALCINI (1909-2012), italiana sefardita e agnóstica, membro da Academia desde o 24 de xuño de 1974 e que 12 anos despois (1986) recibe o Nobel de Medicina. Nunha entrevista (El País 19-04-2009) dicía: “Fun a primeira muller admitida na Academia Pontificia e tiven unha boa relación con Paulo VI e con Wojtyla, tamén con Ratzinger, aínda que menos profunda que con Paulo VI, ó que estimaba moito”. Cando en 2008 algúns docentes asinaron un escrito para que Bieito XVI non inaugurara o curso na Universidade da SAPIENZA, alguén incluína, pero ela aclarou de inmediato: “En calidade de membro da Pontificia Academia das Ciencias e da admiración que profeso cara ó Pontífice, non expresaría nunca o que se me atribúe. Estou moi lonxe de asumir unha actitude en contra de Bieito XVI”. Así se expresaba sobre o tema relixioso nunha entrevista de 2006: “Aínda declarándome laica ou mellor, agnóstica e librepensadora, envexo a quen ten fe e considérome profundamente ‘crente’ se por relixión se entende crer no ben e no comportamento ético: se non se perseguen estes principios, a vida non merece a pena ser vivida”.
STEPHEN HAWKING, nomeado membro por Xoán Paulo II en 1986, pasa por ser un recoñecido ateo. É fácil atopar fotos súas con Xoán Paulo II e con Bieito XVI en diversos medios.
MIGUEL NICOLELIS, neurocirurxián brasileiro (Sâo Paulo 1961) serio candidato ó Nobel é membro desde o 5-01-2011, a pesar de manter posturas diverxentes coa Igrexa en temas legais. É profesor de Neurociencia e director do centro de Neuroenxeñeiría da Universidade de Duke (Carolina do Norte, USA), destacado especialista e pioneiro en neuropróteses e en Parkinson.
WERNER ARBER, actual presidente da Academia desde o 20-12-2010 e membro desde 1981, suízo e protestante, foi premio Nobel de Medicina en 1978 con Hamilton, O. Smith e Daniel Nathans polas súas investigacións no campo da xenética. Profesor emérito de Microbioloxía na Universidade de Basilea. A pregunta sobre se é necesario ser crente para ser membro da Pontificia Academia, responde: “para nada, o que é necesario é ser un bo científico”.
Isto fálanos dunha Igrexa nada sectaria, moi distinta do actuar de moitos españois e dos nosos partidos políticos. Unha institución seria e profundamente aberta ó diálogo coa Ciencia e coa Sociedade de xeito responsable e continuado. Tamén hai no Vaticano unha Academia das Ciencias Sociais e outra da Cultura.
Lembremos o diálogo de Bieito XVI con J. HABERMAS da Escola de Frankfurt. Como dicía o converso cardeal Newman: “Para entrar na Igrexa, hai que quitarse o sombreiro, non a cabeza”. Isto tamén fala da solidez das ensinanzas da Igrexa Católica.
Por iso cando un xornalista ou un profesor fala da ignorancia da Igrexa, ou en concreto da ignorancia do Papa Bieito XVI, o aconsellable sería dicir… “SEN COMENTARIOS”.
Antón Negro