Mes: Outubro 2016
Homenaxe a Don Elías Valiña
O pasado día 29 de outubro, Don Elías Valiña (1929-1989) recibía unha homenaxe en Santiago de Compostela. O xefe do Gabinete de Comunicación da Universidade de Santiago, Luis Celeiro, fixo unha semblanza de Don Elías, a quen se referiu como “cura innovador, valente, ilustrado, solidario e sobre todo amante do Camiño de Santiago. Foi un sabio que puxo o seu talento e os seus brazos na acción xacobea e na recuperación dun dos bens máis prezados que temos os galegos e que ten a humanidade. Deixou a vida na loita cotiá pola recuperación do Camiño”.
O acto estivo presidido polo deán da Catedral compostelana, Segundo Pérez, quen destacou do homenaxeado que “combinase o traballo polo Camiño, a vida pastoral, e a vida intelectual. Sobre isto último non hai máis que ver o traballo inmenso do Catálogo de arquivos parroquiais da Diocese de Lugo”. Segundo Pérez adiantou unha idea que se baralla tamén como homenaxe a Don Elías: colocar un retrato seu na Oficina do Peregrino, xunto aos doutros valedores do Camiño.
Tamén tivo unhas palabras para Don Elías a investigadora Carmen Pugliese (autora da montaxe que ilustra esta entrada): “Él é o home que, con escaso, case nulo orzamento, máis fixo polo Camiño de Santiago, e fíxoo por amor.”
Onde están os mortos?
Nos próximos días imos celebrar a solemnidade de Todos os Santos e a conmemoración dos fieis defuntos. O mes de novembro revolve os sentimentos e recordos dunha forma especial. Os nosos defuntos fanse presentes dun modo distinto ao habitual, e quero pensar que non é só por unha simple tradición cultural.
Unha das preguntas que máis me fan como cura é: onde están os mortos? onde van? Tamén me preguntan moito se na outra vida imos recoñecernos. Isto último respóndese fácil e rapidamente: claro que si. A outra pregunta tamén ten doada resposta: os nosos defuntos están con Deus ou non están en ningún lado (léase, o inferno). Vou intentar razoar un pouco máis todo isto. A ver se consigo que teñamos máis confianza ante aquilo que, aparentemente, pon fin á existencia dos nosos días terreos e temporais.
Se temos claro que Deus existe, non deberiamos ter maior problema para saber onde están os nosos defuntos. Deus, por natureza, é eterno. Polo tanto, se conseguimos chegar ata El, tamén participaremos da súa mesma vida divina á que vai unida a súa eternidade. Para isto necesitamos que haxa alguén que estea en condicións de “pagar a peaxe” por nós: Xesucristo, o Fillo de Deus, que carga cos nosos pecados na cruz para que poidamos facer o camiño que nos leva ao ceo, limpos de pecado e libres de pesadas cargas inútiles. Os cristiáns, ante a realidade da morte, temos a confianza de saber que estamos en mans dun Deus Pai que, por amor, enviou ao seu Fillo ao mundo para que non se perda nada do que El fixo, e para que o Espírito Santo cree de novo todas as cousas.
Para os que non cren en Deus, as cousas son un pouco máis difíciles ou escuras. Dio Pilar Rahola no pregón do Domund deste ano: “Estamos tan sos ante a morte os que non temos a Deus por compañía!” Se non existe Deus, tampouco hai vida eterna e a esperanza remata, no mellor dos casos, un segundo antes do último alento. E medio segundo despois ou, se queren, un segundo despois do funeral (se é que o houbo, porque tampouco tería moito sentido) todo, absolutamente todo, terminaría, e quedarán só uns cantos recordos na memoria, pero sen ningunha esperanza. Neste caso só pode dicirse que os defuntos están na morte eterna. Esta posibilidade crea moitas incertezas. A primeira é saber de onde vimos e quen pensou en nós, pois o azar non crea nin ama, e menos con esta perfección. A segunda, é sobre o mesmo sentido da vida: merece a pena loitar e esforzarse por algo que pode rematar en calquera momento?
Máis que preocuparnos do alén ou dos seus detalles quizais deberiamos facernos outra pregunta, a mesma que se fixo no seu día santo Tomé de Aquino: Hai vida antes da morte? (Cita do bispo Munilla nas redes sociais). Efectivamente, a confianza na vida eterna vai depender moito das bases sobre as que construamos a nosa vida terreal. Se a de agora é unha vida segundo Xesucristo, a morte e o que veña despois será “carne sen ósos”. Será un paso que deamos con confianza e con total tranquilidade, porque, por fin, veremos e coñeceremos en primeira persoa e sen ningún tipo de veo a quen antes xa tratamos e quixemos. Se Cristo non existise, o noso destino sería só a escuridade e frialdade dun sepulcro, pois ninguén nos lembraría cando pasen dúas ou tres xeracións máis.
Miguel Ángel Álvarez Pérez
Párroco de San Froilán
Conmemoración dos fieis defuntos, 2 de novembro
A Igrexa lembra cada día aos fieis defuntos na súa liturxia, na celebración da Santa Misa e no rezo de Vésperas. E unha vez ao ano, o 2 de novembro, conmemora e reza especialmente por todos os defuntos.
Este día axúdanos a lembrar aos nosos seres queridos que nos deixaron e convídanos a encomendar á misericordia do Señor todas as almas que están en camiño da plenitude da vida, persoas coñecidas, pero tamén descoñecidas e quizá moitas veces esquecidas. É un xesto de fe e de caridade fraterna.
A tradición da visita aos cemiterios
A conmemoración dos fieis defuntos o día 2 de novembro reafirma en primeiro lugar a esperanza na vida eterna fundada na morte e resurrección de Xesucristo. Coa visita ao cemiterio, acompañada da oración, renovamos con valentía e forza a fe en que a nosa carne, que volve ao po, resucitará.
Para o cristián, o cemiterio é lugar da memoria e do afecto, da oración e da esperanza. Non é o lugar do medo á morte, senón do respecto profundo polo próximo e polo seu corpo, destinado á resurrección, e dun agarimo permanente, sostido pola esperanza.
A visita aos cemiterios estes días axúdanos a conservar os vínculos de afecto con quen nos ame, a expresarlles o noso amor coa oración, certos de que a morte xa non rompe a unidade que existe entre os que aínda camiñamos nesta terra, e os numerosos irmáns que xa alcanzaron a eternidade.
Vivimos así a fe na Comuñón dos Santos que profesamos no Credo. As nosas existencias están profundamente unidas unhas a outras, e o ben que cada un realiza afecta aos demais. Sabemos que a oración dunha alma crente na terra pode axudar mesmo a outra alma que se está purificando despois da morte. A esperanza cristiá non quere poñerse límites, porque se funda en Cristo, que se sacrificou por todos.
Por iso, a Igrexa convídanos a rezar con constancia polos defuntos e a visitar estes días as súas tumbas nos cemiterios. E enriquece este xesto de profunda caridade concedendo indulxencia plenaria, aplicable ás almas do purgatorio, aos fieis que visiten devotamente os cemiterios ou oren mentalmente polos defuntos cada día do 1 ao 8 de novembro. Ademais, o día 2 de novembro, conmemoración dos fieis defuntos, en todas as igrexas da Diocese pódese lucrar esta indulxencia plenaria.
Celebracións o día 2 de novembro
En toda a Diocese, o día 2 de novembro os párrocos celebran e ofrecen a Santa Misa polos fieis defuntos. En todas as parroquias en que é posible organízanse ademais diversos actos de piedade e devoción polos defuntos.
O Bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco, visitará o cemiterio de San Froilán e celebrará a Santa Misa na capela do cemiterio ás 17 horas, acompañado polos párrocos da cidade de Lugo.
Que a alma de todos os fieis defuntos descanse en paz.
Iniciado o curso do Movemento Bíblico e dos Talleres de Oración e Vida
Tras unha primeira sesión do Movemento Bíblico o pasado 21 de outubro que serviu de presentación, a seguinte sesión será o 4 de novembro. Nela abordaráse o problema sinóptico: tradicións e fontes. Despois estudaráse o evanxeo base, o de San Marcos (o anuncio máis primitivo do misterio de Xesús). Isto será o 18 de novembro e 2 e 16 de decembro.
Aos interesados en aprender a tratar a Deus, deixándose encontrar por El, Talleres de Oración e Vida convídaos a participar nalgún dos seguintes encontros:
-
5 de novembro ás 11h na igrexa San Francisco Xavier (Lugo)
-
15 de novembro ás 17:30h na Capela de San Roque (Lugo)