Mes: Xuño 2016

Coa vosa licencia, Soberano Señor Sacramentado,

Irmás e irmáns meus no Señor. Permitídeme, en primeiro lugar, saudar con afecto agradecido a D. Alfonso, Bispo desta Igrexa, que hoxe nos acolle para vivir este memorial do Señor e que me convidou a presidir esta solemne Eucaristía. Ao Sr. Arcebispo metropolitano e aos demais Irmáns no episcopado, ao Cabido Catedralicio desta Igrexa Catedral-Basílica, ás Autoridades civís e militares, membros da Adoración Nocturna e das demais Asociacións Eucarísticas desta querida Diocese. E con especial deferencia saúdo ao Sr. Alcalde da moi querida, nobre e acolledora cidade de Ourense que hoxe presenta a Ofrenda do Antigo Reino de Galicia ao Santísimo Sacramento.

Irmáns e amigos:

Cando san Paulo escribe dende Éfeso a súa primeira carta á comunidade cristiá de Corinto, só desexa lembrar a aqueles fieis un acontecemento que el mesmo garda celosamente na súa memoria, tal como lle foi transmitido: Xesucristo, que como un pai de familia presidía a mesa dos discípulos e lles partía o pan, fíxoo dunha maneira nova e singular na súa última Cea, naquela primeira Eucaristía. O pan que agora daba, xa non era pan, senón o seu propio Corpo entregado e o viño que ofrecía era o seu propio Sangue derramado para a vida do mundo. E dende entón a “fracción do pan” centraliza a vida dos cristiáns, como memoria viva e anuncio perenne do mesmo Xesús crucificado e resucitado.

San Paulo lembra o feito da institución da Eucaristía para poñer de relevo as esixencias que derivan da súa celebración, porque aqueles cristiáns – igual ca nós- precisaban revitalizar a súa identidade como discípulos e testemuñas, no medio daquela cidade buliciosa e paganizada. Os fieis cristiáns, alimentados na mesa da Eucaristía, debían redescubrir que hai unha soa e auténtica sabedoría, a manifestada na cruz de Xesucristo.

Tamén hoxe, no medio das cidades e dos pobos, e entre as súas prazas e as súas xentes, os cristiáns estamos chamados a ser testemuñas que propoñen e comparten, con lexitimidade e mansedume, con ledicia e con verdade, os valores que nacen do Evanxeo, que non son rémoras que obstaculizan a vida social, senón todo o contrario. O xesto que fai da Eucaristía unha memoria, é a entrega de Xesús na cruz, a presenza viva do amor máis grande, o que dá a vida polos amigos. Por iso o papa Francisco dixo que Xesucristo “mentres instituía a Eucaristía, como memorial perenne de El e da súa Pascua, puxo simbolicamente este acto supremo da Revelación á luz da misericordia” (Misericordiae vultus, 7).

Esa misericordia fai que en cada Eucaristía naza o servizo da caridade: “A Eucaristía impulsa a todo o que cre nel a facerse «pan partido» para os demais e, polo tanto, a traballar por un mundo máis xusto e fraterno” (BIEITO XVI, Sacramentum caritatis, 88). De aí que a Eucaristía sexa un acontecemento e un proxecto de fraternidade (XOÁN PAULO II, Dies Domini, 72), que xera, se hai unha participación auténtica na súa celebración comunitaria, un “pulo para un compromiso activo na edificación dunha sociedade máis equitativa e fraterna” (XOÁN PAULO II, Mane nobiscum Domine, 28).

Por iso, a Eucaristía revélanos o seu auténtico sentido cando se converte en escola de amor activo ao próximo (XOÁN PAULO II, Dominicae cenae 6) e nunha gran escola de paz, “onde se forman homes e mulleres que, nos diversos ámbitos de responsabilidade da vida social, cultural e política, sexan artesáns de diálogo e comuñón” (XOÁN PAULO II, Mane nobiscum Domine, 27).

Ler máis