Sacerdote católico! Así contestou en decembro de 1944 un mozo Joseph Ratzinger no servizo militar ao comandante da compañía que lles preguntaba aos reclutas que querían ser no futuro. A réplica que recibiu podería ser asinada tamén nos nosos días: «Entón ten vostede que buscar outra cousa. Na nova Alemaña xa non hai necesidade de curas».
Con esta confidencia da súa mocidade iniciaba o agora Papa emérito Benedito XVI unha carta aos seminaristas do mundo con ocasión do Ano Sacerdotal, en 2010. E engadía a súa impresión ante aquela situación: «Eu sabía que esta `nova Alemaña’ estaba chegando ao seu fin e, que logo das devastacións tan enormes que aquela tolemia trouxera ao país, habería máis que nunca necesidade de sacerdotes».
Ante o Día do Seminario, é inevitable medirse de novo co desafío que, fai moitos anos, afrontou o futuro Papa. Porque esta dúbida de fondo segue, presente ou latente, nos nosos días. A mesma sorpresa de entón atópase nos rostros e nas palabras de moitos cando coñecen a un mozo que quere ser sacerdote católico. A mesma sensación de que, dun modo ou outro, apuntouse a un barco que se afunde, a algo que non ten futuro. E tan só en nome do «cada un elixe o que quere» é como se acepta unha decisión semellante.
E, con todo, agora como entón, hai -e haberá- «máis que nunca necesidade de sacerdotes». Cambiaron as circunstancias, quizais; progresou o mundo, din. Catívanos cada vez máis o mito do progreso científicotécnico e do poder como as fontes das que, por fin, un día non moi afastado -pero que nunca chega- beberemos as augas da felicidade e o sentido. Pero non cambiou o corazón do home, que continúa insatisfeito no medio de palabras e promesas, cunha «ausencia» última, un baleiro profundo que nada consegue encher. Nin sequera rodeados de avances tecnolóxicos e insertos nun mundo cada vez máis global. Non cambiou o corazón humano; segue tendo as mesmas esixencias de plenitude que fai cincuenta anos, as mesmas que fai dous mil anos, cando Xesucristo chamou aos primeiros discípulos.
Entón como agora, o home necesita de Deus. E necesitarao cada vez máis, na medida en que na vida van multiplicándose os desertos interiores e exteriores. Dicíao na mesma carta o Papa emérito: «Onde o home xa non percibe a Deus, a vida queda baleira; todo é insuficiente. O home busca despois refuxio no alcohol ou na violencia, que cada vez ameaza máis á mocidade. Deus está vivo. Creounos e, xa que logo, coñécenos a todos. É tan grande que ten tempo para as nosas pequenas cousas. Deus está vivo, e necesita homes que vivan para El e que o leven aos demais. Si, ten sentido ser sacerdote: o mundo, mentres exista, necesita sacerdotes e pastores, hoxe, mañá e sempre».
Pódese dicir mellor? Difícil. Actual? Ao máximo. Tamén para Lugo? Evidente, querido lector. Celebremos, pois, o Día do Seminario, desexando que siga habendo moitos que digan «sacerdote católico!» e sexan -di o lema deste ano-: `Enviados a reconciliar’.
David Varela Vazquez
Reitor do Seminario de Lugo
Gústame esto:
Gústame Cargando...
