Escribir sobre as primeiras impresións é algo que me impón respecto, porque con frecuencia adoitan ser distantes da realidade.
Así que tratarei de non xulgar nada do que vexo ata agora, pero si compartir un pouco da chegada a este marabilloso lugar.
A viaxe ata Patuka [Honduras] é unha aventura, por terra, aire e mar, aos poucos vas sentindo o calorciño desta terra, aromas novos, cores cun brillo especial, cheiros descoñecidos… E cando a barca xa se achega a Patuka pensas: por fin, cheguei ao meu novo fogar. E unha faise consciente do lonxe que está, e realmente é coma se entrases noutro mundo.
O primeiro que chama a atención é a beleza do lugar, porque sen ningunha dúbida este é un recuncho do mundo moi lindo. Considérome privilexiada de estar nunha casa desde a que se pode mirar o río Patuka e o mar Caribe, xa que esa vista xunto ao fresco da terraza, fai que sexa un lugar máxico. Deses lugares onde atopas paz, e sentes como a alma énchese de enerxía.
A xente é moi distinta, pero sen dúbida teño moito que aprender deles, desde o saúdo onde se achegan a un e aspírano, coma se ao respirar o teu aroma empezases a formar parte deles, pero é algo que non todo o mundo fai (entendo que implica certa confianza ou intimidade). Cando algunha das catequistas ou kuka nani (AVÓAS) fíxoo comigo, sentín un profundo respecto, á vez que sorpresa e unha chamada a que algo tan sinxelo como o saúdo aquí é distinto. Non sei se estarei equivocada, pero vexo xente moi autónoma, humildes, e que me transmiten unha gran sabedoría.
