Mes: Xuño 2015
Nas Clarisas de Monforte, por Xosé Filgueira Valverde
Non me sentira nunca levado a un “pozo do tempo” como aquel día de vran de 1951 en que visitéi a clausura do convento das Madres Franciscanas de Monforte, que fundaran os Condes de Lemos, alá polo 1622. As horas detivéranse tras de aqueles muros, ergueitos polo dadiveiro don Pedro Fernández de Castro, mecenas de escritores e de artistas, defensor de Galicia, en todo Grande. Alí viñera recollerse, penitente, á súa morte, doña Catalina de Lacerda, unha das mulleres máis fachendosas e deportivas do seu tempo. Alí acolléranse tamén as fillas de Don Francisco, irmán do autor do Buho Gallego.
As monxiñas recibírannos ca máis aberta cortesía. Eu xa estivera no locutorio, moitos anos atrás, na primeira das xeiras do Seminario de Estudos, co petrucial Boo pita. Nas Claras, morrera, en recendor de santidade, unha tía aboa da miña muller. Agora iamos voltar aos seus lugares os lenzos dos vellos padroeiros, restaurados no Prado, a costa do Duque de Alba. O seu nome e os de Cantón, de López Suárez, de Pita Andrade, e un telegrama do Bispo, desfecharon todas as portas.
O Tesouro deixounos abraiados. Denantes, poucos alí entraran. Mais, pra min, o inesquecibre é ter vivido aquelas horas, un pasado de tres sécuIos, nun ” conxelado” XVll. Falaban de “Don Pedro”, como se aínda vivise, i era o Conde proteitor de Cervantes.
Preguntei se tiñan vilancicos vellos e dixeron “había uns que cantaban as nenas”. E “as nenas” eran as orfas de ” Don Francisco”, que entraran cando tiñan catro e cinco anos. A falar dos Lemos, da súa facenda e do tarde que se construira unha eirexa cabal, “Las cosas andan mal, desde que se perdieron las rentas del Reino de Nápoles”.
Pode visitarse o Relicario e o Tesouro en salas arranxadas, baixo a dirección de Chamoso Lamas, a custa do Patrimonio Artístico e da caixa de Aforros da Cruña e Lugo. En toda Galicia, nada pode asemellárselle.
Unha Memoria do mesmo século XVll di que “es el más devoto, rico y curioso que hay en el Reino, pues los Señores, que se hallaron en Roma y Nápoles, procuraron enriquecerle y adornarle de alhajas y reliquias”.
Doña Catalina tivera moito aquet pra se faceren con tanta fartura. Cando o seu marido era Virrei de Nápoles, Paulo V déralle unha Bula pra que “todos os Arcebispos, Bispos e Abades poideran darlle as reliquias que tiveran nas súas eirexas”. Don Pedro fixo despachar cartas aos prelados e formou relación de canta reliquia tiñan. A Condesa, pola súa banda, non deixou pedra sin mover. A carón seu, Xelmírez fora un picariño.
Se aglaia cánto axuntóu, é de ver a fermosura dos relicarios e das imaxes. Dende a gracia requintada dos mellores ourives da ltalia, á riqueza colonial, á fermosura dos bustos barrocos… Poucas pezas poden compararse á arca do Moimento de Xoves Santo ou a custodia feita cos xoieles dun traxe de corte da Condesa. E, presidindo o conxunto,o Cristo Xacente e a Inmaculadad do noso Gregorio Fernández que pubricóu Martín González.
30-l-1977
Encontro de voluntarios da Fundación O Noso Lar
O sábado 27 de xuño terá lugar en Lousada, Samos, un encontro de voluntarios e monitores da Fundación O Noso Lar. Con motivo de cumprirse 25 anos de traballo, farase balance do vivido ata agora por parte do voluntariado da zona de Samos. E comentaránse propostas de cara ao futuro, para que haxa vida no Concello. Será unha oportunidade de tomar conciencia de que puido facerse moito cando a xente colabora.
“Diferentes personalidades,
diferentes cores de pel.
Uns os luns, outros os xoves ou…
os sete días da semana.
En todo tempo.
Todos cun horizonte común.
Homes e mulleres anónimos que
sudan a camiseta polos máis”.
Voluntarios, voluntarias.
A ilustración e os versos son da autoría de Matilde Arrizado.
Peregrinación diocesana de Lugo a Lourdes
Do 29 de xuño ao 3 de xullo terá lugar a peregrinación Diocesana de Lugo a Lourdes co lema Lourdes: a alegría da misión. Máis de 600 peregrinos saen en autobuses de Lugo, Silleda-Lalín, Chantada, Escairón, Monforte, Poboa de Brollón, Sarria, Rábade, Viveiro, Terra Cha, Meira, A Fonsagrada e Monterroso.
Encabeza a peregrinación o Bispo da Diocese, Mons. Alfonso Carrasco Rouco.
Entre outros, haberá os seguintes actos en Lourdes: Misa de presentación; Vía Crucis no Monte; Eucaristía Internacional na Gruta; Procesións; excursións ás famosas Covas de Lourdes, aos Pireneos; festa de convivencia; Eucaristía de despedida.
Todos os participantes na peregrinación son socios da Hospitalidade, polo menos durante o ano 2015, ata a asemblea do 2016.
Una experiencia en el santuario de O Corpiño
O seguinte é un dos artigos gañadores no I Certame literario Que agochas no Corpiño?
La primera vez que acudí al Santuario de O Corpiño no me podía imaginar todo lo que iba a suponer para mi aquel lugar en lo alto de una pequeña aldea del interior. Yo, que siempre había sido agnóstico, me vi obligado a madrugar un domingo, después de una larga noche ahogando hasta el amanecer las penas por mi inminente divorcio, en alcohol. Mi abuela había ofrecido alli, a más de 100 kms de nuestra casa, una misa por una razón que nunca me ha confesado y el aprecio le profeso me impidió negarme a llevarla.
La acompañé al interior ya que sus piernas acusan el paso de los años y de larga vida de trabajo. Esperaba sentarme y desconectar, pero como aprendí en el Corpiño, Dios tiene sus propios planes para cada uno.
Celebraba la misa un cura joven, que se dirigía a los asistentes con palabras accesibles e incluso humor, y decidí escuchar sus palabras. Habló de un fenómeno científico denominado microquimerismo, por el cual, las madres, cuando gestan a sus hijos, intercambian células con él e incluso después de nacer el bebé algunas de ellas permanecen para siempre en el cuerpo del otro, y por ello la conexión entre madres e hijos se mantiene toda la vida. Mi madre falleció cuando yo apenas sabía leer y nunca hasta ese momento me había sentido tan cerca de ella y en paz. Miré hacia la Virgen, la madre del Cielo como ella me decía cuando era niño y sentí, estupefacto, que allí estaban las dos, en esa preciosa imagen. Supe que jamás volvería a estar solo.
Salí y llamé a mi todavía mujer, llorando y la invité a cenar fuera de casa. Ha pasado un año desde aquel día. Ahora venimos siempre que podemos.
Pseudónimo: Sweet Ophelia