Ás veces fanse asociacións un pouco raras: foi ler o Evanxeo e acordarme do que en Asturies chaman “fiesta de prau”, que tamén as temos en Galicia aínda que as chamemos simplemente “festas”. Sirva isto como chiscadela tamén aos lectores asturianos desta web.
Na herba dun prado manda Xesús que se acomode a xente, aqueles que estaban cansos e enfermos, para darlles comida. O texto non fala de festa, pero é doado imaxinar que, tras comer en abundancia (aínda sobraron doce cestos de comida), e escoitar ao Fillo de Deus, ao Mesías, celebrárono con cantos, música e baile incluído.
Nun prado, nunha festa de prau, fixo Xesucristo un anticipo da Eucaristía, da mesma que facemos memorial todos os domingos logo da Resurrección do Señor. Deixar as cousas da semana, ir a un lugar tranquilo e ás veces apartado, escoitar a Palabra do Señor, bendicir o pan, repartilo, e alimentarnos. E tamén a segunda parte desa Misa: “dádelles vós para comer”, é dicir, Cáritas… enténdese, verdade?
O “pero” está en que os cristiáns de agora, temos toda esta grandeza (Palabra, Eucaristía…), pero non facemos festa. Celebramos, pero con cara de certa tristeza. Unhas veces os respectos humanos pódennos, e outras falta convencemento e coñecemento das cousas de Deus para non ter medo.
Non está de máis que os cristiáns recuperemos a alegría do Evanxeo. O papa Francisco escribiu unha exhortación apostólica que, precisamente titulou así, Evangelii Gaudium. Trátase fundamentalmente de vivir a fe con alegría volvendo a Xesús, ao que atoparemos nos Evanxeos. Trátase, máis ou menos, de facer o mesmo que naquela primeira “festa de prau”…
